|
< terug
Schaduwwerk (8)
Hij gaf zich over aan zijn vlucht en zag weer de miljarden sterrenstelsels aan zich voorbij schieten. Hij wist niet waar het hem bracht en dat deed er ook niet toe. Hij zweefde door een oneindige ruimte, die zich in haar oneindigheid ook meteen van haar ruimte ontdeed.
Terwijl hij aan sterren en beweging voorbijschoot voelde hij opeens, uit het niets, dat elke ster voor bewustwording stond.
Hoe feller en witter het licht, hoe meer bewustzijn er vanuit ging. Het licht stond voor het bewustzijn. Hoe feller het licht, hoe dieper het bewustzijn. Terwijl het hem duizelde voelde Ron hoe elke ster een bewustzijnsproces had doorgemaakt. De ster straalde bewustzijn uit, maar ze schoten in enorme hoeveelheden aan hem voorbij. Hij ervoer bewustzijn, aanwezigheid van iets of iemand die geleefd had en bewustzijn had ervaren, of nog leefde. Nog steeds had Ron geen idee waar de tocht hem heenbracht. Het was anders dan zojuist. Bij die eerste kennismaking was hij overdonderd door de diepte en de directheid waarmee Ron zelf zijn hele hebben en houwen prijsgaf, zonder dat daarover werd geoordeeld. Nu was het anders. Hij, Ron Postuma werd niet meer gelezen. Elk lichtstipje, elke ster in die idioot geweldige hoeveelheid sterrenstelsels was al op de hoogte van het feit dat hij met zijn dronken hersens die egel een rottrap had gegeven. Elke ster wist dat Ron Postuma om de twee weken een pornofilm haalde, liefst met rare toestanden erin. Seks met ezels had hij gezien, met bejaarden, vooral die scčne dat die vrouw van drieënnegentig haar gebit uitdeed en die knul van amper twintig stuntelig begon te pijpen kon zijn -stiekeme- goedkeuring wel wegdragen. Alleen… hier in deze onmetelijke niet begrensde ruimte was er geen ster die niet wist hoe vaak Ron zich had afgetrokken op die hoogbejaarde vrouw die die twintigjarige paal door haar strop geduwd kreeg. En de sterren straalden hun weten naar hem uit, maar ze oordeelden niet, en de sterren zagen meer. Ze zagen ook hoe Ron die drieëndertigjarige vrouw van een suďcide had weten af te houden. Ze zagen hoe Ron op een zonnige dag de acht zwervers rond de Johanneskerk stuk voor stuk tien Euro gaf zonder erbij te zeggen dat ze het vooral niet aan drugs of drank moesten opmaken. Ze zagen zelfs dat hij de drie jongens had vergeven die hem in elkaar hadden geslagen nadat Ron met z'n fiets hun BMW afgesneden zou hebben. Elke ster wist dat Ron kaarsjes had gebrand als teken van vergeving en dat hij had gebeden dat alle drie de skinheads goed terecht zouden mogen komen. Elke ster wist alles.
Met het beetje bewustzijn dat Ron in zijn leven had opgebouwd straalde hijzelf ook. Niet dat hij een fonkelende ster was, maar toch. In de zware, zwarte omgeving ervoer hij zichzelf ook als lichtpunt, en dat was maar goed ook want het werd snel donkerder om hem heen. Waar hij zonet de miljarden zonnestelsels aan zich voorbij zag schieten was er nu sprake van een toenemend duister. En dieper nog ging hij.
Langzaam zag Ron dat de enkele sterren die hij nog zag begonnen te verkleuren.
feedback van andere lezers- Mistaker
Wit licht...nou dit verhaal is stukken beter dan de teksten van M. Borsato (Marco, niet Mary ;-))
G
Peerke: Ik heb die tekst nog niet gehoord. Ik heb trouwens laatst 'Hello' opgenomen in een eigen versie. Zal ik 'm eens doorsturen? Doe ik gewoon... - Magdalena
Adembenemend!
Prachtig, ik ben onder de indruk van de inhoud, de verhaallijn, en de weg die je vond om zo'n mystieke ervaring te beschrijven met tegelijkertijd het belang van de details én het immens grootse!
(
Peerke: Nou, dank je wel! Ik vond het wel lastig maar geloof werkelijk dat Licht een staat van bewustzijn is. Dat maakt het schrijven dan weer leuk, als je dat (enigszins) invoelbaar kan delen.
X! - Mephistopheles
Inhoudelijk staat het als een huis (baksteen, geen stro) vooral omdat de ritmiek van de wijze waarop je het schrijft echt goed zit waardoor alles er heel meeslepend en boeiend uitkomt.
Knap, Peer.
grts.
Peerke: Knap, zo'n goede feedback, waarin je de ritmiek 'leest'. Het geeft me moed en je onderbouwd je 'Uitstekend', dank voor je tijd en ik hoop dat ik je kan blijven boeien... - henny
Mijn vorige goed had uitstekend moeten zijn. Ik was zo onder de indruk dat ik vergat het aan te vinken. Ook dit deel is prachtig geschreven.
Peerke: Dank voor je inhaalslag Henny, waardeer ik zeer hoor... - koyaanisqatsi
Nog steeds sterk werk, Master P.
Peerke: Dank je wel!
|
