|
< terug
biografie van een virus (deel 13: de dag van het grote Vergrijp)
Natuurlijk wou ze niet naar hem toe. Ze wou enkel en alleen zijn verhaal. Ze wou zijn volledige herseninhoud opzuigen, doorslikken en verteren. Maar dat mocht ze niet laten merken. Hij mocht niet afhaken. Niet nu.
dinsdag 1 mei 2007 10:15u
Oude vrouwen die wijzen
naar nauwere vouwen
en bruin in de hoek van de zaal
staan vermoedens gestapeld
als verhalen vergaard in een boek.
Verdoken blaren die grijpen
naar vermomde gebaren
en gebruind in de hoek van de zon
liggen andere vrouwen beslapen
als beelden gebrand op het doek.
Wachten kan al het verlangde,
verlengd zal het hangen
van canvas en was
in zalen vol lijsten en heelkunst.
Wachten kan al het verlangde,
gerekt zal het spannen
van honing en zeep
op schalen van messen en handen.
Wachten moet al het verlangde
tot de rode loper zich spreidt
op de dag van het grote Vergrijp.
Munshi is bang.
Munshi is klein.
Munshi wil zo graag
de jouwe zijn.
Niet zij zal de dag kiezen. De dag zal haar kiezen.
Messenwerper, ik ken niet eens je naam, je geur, de klank van je stem, de textuur van je vel, de smaak van je honger. Hoe wéét ik zeker dat jij bent wie ik zoek? Ik krijg maar één kans…
Ik honger en dorst naar je verleden verhalen. Pas van jouw vroeger verzadigd zal mijn later jouw voedsel kunnen zijn. Volwassen tanden eten de wortels van de melktandjes op.
Vandaag, op één mei, de dag van de mannen met handen die werken, vat ik de tocht aan. Ik schud mijn schaduwen af. Ik kom naar je toe, barrevoets en zonder proviand. Hoelang de tocht duurt, weet ik nog niet.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Masterart.
Vansion: bwa ... vind dit deeltje niet zo goed... maar er volgt nog beters... - aquaangel
ik wou dat ik ook schaduwen van mij af kon schudden,
misschien moet ik mij ook wenden tot de messenwerper..
Vansion: ja! doe dat!
duo-schrijven ... is vreselijk uitputtend ... vind ik... - jan
wat een dag!
grts
Vansion: ja!
|
