|
< terug
Vijfwindgatenstraat
Sinds ik mijn veertigjarige kont toevertrouw aan de goede zorgen van het openbaar vervoer, gaat met de schuifdeuren een nieuwe wereld voor me open. Nochtans stam ik niet uit het tijdperk van de huifkar, noch heb ik de productie van de eerste wagen meegemaakt. Die van m'n onmisbare Cd's, microgolf en multifunctioneel massagetoestel dan weer wel.
De eindhalte is door een vernuftig tram-draaisysteem ook ineens weer het begin.
Maar in een buurt die "Moskou" heet, kijkt niemand daarvan op.
Ik kies zorgvuldig het middelste stoeltje aan de linkerkant, zodat ik helemaal alleen zit. En mijn billen niet worden weggedrumd door zo'n blauwwitte Alditas van een zuinige huisvrouw.
Een zuiders uitziend meisje in halfhoge witte laarsjes en een strakke jeans, ploft zich met een zucht voor me neer. Ze schudt haar zwarte extensions in mijn gezicht. Haar zonnebril, die op bizarre wijze dienst doet als diadeem, is bedruppeld en aangeslagen. Voorwaar de straffe Gods voor het spotten met dit herfstweer! Uit haar mobieltje komen Arabische klanken waarvan mijn heupen spontaan onder mijn dikke jas bewegen: heen en weer en links en rechts. Mocht Lief dit effect kennen, hij gaf me vast een volledige Cd-box voor oudjaar!
De mobiele doos stopt en rijdt en stopt en rijdt en geraakt voller en voller.
Ik geraak lichtelijk verdoofd door het gamma aan okselgeuren dat zich boven mijn kop manifesteert. De odeur van gefrituurde frikadellen, goedkope deo met extra anti-zweetdimensie en drie onverteerde knoflooktenen passeert de revue.
Een dame in doodgeschoten vos schurkt zich tegen me aan. Ik kijk even op en bied haar mijn plaatsje, maar ze weigert.
"Laat dat jonge volk maar opstaan", bijt ze, maar geen ene die het hoort. Ik voel me ineens oud en mis de zorgeloze doofheid van MP3-spenen in mijn oren.
De trambel rinkelt en het voertuig laadt en lost, en ik lees poëtische namen als "Vijfwindgatenstraat."
Een jong exemplaar lacht naar mij. Zo eentje van twintig en een beetje, met slobberjeans en halflange haren die vrolijk opkrullen tegen het leder zijn zwarte jekker. Hij knikt, en ik glimlach terug. Een beetje schaapachtig, ingetoomd door de vos die nu achter me aan zit.
Hij wrijft over zijn neus die een beetje wipt en ongeschonden de puberpuisten heeft doorstaan. In de weerschijn van het druppelrijke raam kijk ik naar de vrouw die ik deze ochtend nog in de spiegel zag. En overtuig mezelf dat ik er nog wezen mag, wegens aantrekkelijk bij jong manbloed met potentieel. Helemaal niet uitgeblust, maar nog begeerd. En draai mijn heupen spontaan nogmaals heen en weer.
Terwijl hij nonchalant naar de uitgang wandelt, grijnst hij nog eens. Dag mooi kereltje, denk ik, tot morgen misschien?
De collega stapt op en wenst me goedemorgen en proficiat met de medaille van oorlogskleuren op mijn gelaat. "Drie strepen", zegt ze," zwart, bruin en wat uitgelopen blauw". Ze lacht een beetje schalks, net zoals het viriele kereltje. En ik lach ook: heel erg veertig en heel erg groen.
(Uit de reeks: Veertig en...)
feedback van andere lezers- yellow
knap gebracht, bracht een glimlach op mijn lippen,
groetjes,
Marc - koyaanisqatsi
En toch... (dat viriele kereltje...) - aquaangel
leuk om te lezen en toeval wil dat ik onlangs de belgische film
accident in moskou zag.... leuk!! - Victoria
keigoed!
|
