|
< terug
Schaduwwerk (10)
Ron schoot weg uit de beleving die hij hier ervoer en waarnam. Het klopte niet!
Johnny Cash was zíjn held, altijd geweest, die kon natuurlijk ook de held van anderen zijn maar hij, Ron Postuma, zat hier in de jeugd van Eveline van Eeden. Zij was het, die daar geknield voor haar bedje zat, en zij was het wiens beleving hij doorkreeg… toch?
In die tijd was Johnny Cash een jonge God en ver weg nog van zijn sterfbed.
Nog eens keek hij goed naar het tafereel dat zich beneden hem afspeelde en toen zag hij pas, met veel inspanning dat Jip en Janneke op het dekbed veranderden in een gebreide sprei die over een vale Texelse deken lag uitgespreid met de voorstelling van twee spelende kinderen, die in de verste verte niet leken op Jip en Janneke.
Even voelde Ron het beeld vervagen en zag hij de miljarden sterren weer voor zich, die hem terug zouden kunnen leiden naar zijn eigen bestaan. Hij keek weer met een scherpe blik en toen zag hij dat Eveline van Eeden verdraaid veel van hemzelf weg had op twaalfjarige leeftijd, maar dan als meisje. Hij keek eens gedetailleerd de kamer rond en zag er de spullen uit zijn jeugd in terug. De posters van Cockney Rebel, Iggy Pop, en Joy Division. Opeens begreep Ron hoe hij het beeld dat tot hem kwam zelf vertekende, het onbewust vertaalde het naar zijn eigen leven. Hij, Ron Postuma, las hier weliswaar het leven van Eveline van Eeden, maar dat had zich gestaafd naar zijn eigen referentiekader. Dat Johnny Cash hier, decennia terug, al gezongen zou hebben met Nick Cave, dat had zijn onbewustzijn aan haar verhaal toegevoegd. Ron Postuma las het verhaal van het meisje 'Eveline van Eeden', dat geprojecteerd werd naar het leven van Ron Postuma. Hij kon niets anders doen dan het verhaal te ondergaan zoals het hem verteld werd. Ten alle tijden kon hij weg uit haar beleving, zo de sterrenhemel weer in tot hij die twee zwarte gaten weer op zich af zou zien komen die hem weer in zijn eigen 'Zijn' zouden doen belanden. Het feit dat hij onbewust zelf invulling gaf aan het verhaal zou het waarschijnlijk meer invoelbaar voor hem maken. Dit verhaal, hier verteld door Eveline van Eeden, had zijn verhaal kunnen zijn, als de omstandigheden anders waren geweest. Nu was het háár verhaal, en dat zou hij tot zich nemen. Dat de tijdsgeest misschien niet klopte, daar moest hij zich niets van aantrekken. Tijd bestond hier immers niet.
feedback van andere lezers- Mistaker
In een soapserie die ik ooit zag op een hotelkamer in de Ardennen hoorde ik een personage een zin zeggen die vertaald werd als 'Je hart is zo groot als een paardendeken.'
Zo'n idiote zin vond ik dat, en ik moest er opeens aan terugdenken door die Texelse deken. Maar dit geheel terzijde.
Peerke: Tja, wie gaat er dan ook in de Ardennen naar soapseries zitten kijken. Dan moet je wel een hart hebben als een paardendeken en ogen als soepborden, maar dit terzijde. Dank voor je inhoudelijke feedback, ik heb het aangepast ;-P - koyaanisqatsi
Ik blijf (geboeid) volgen...
Peerke: Dank je zeer, fijn dat je de moeite nam.
Ben nu veel offline omdat ik nu toneel schrijf en m'n roman echt eens af moet. Kost anders veel te veel (dat coachen...) Kom wel weer terug hoor! Dank en tot later...
|
