Volg ons op facebook
|
< terug
De Ochtend en de Tijd
Het was negen uur, vrijdagmorgen. Ik was al vier uur wakker. Ja, inderdaad van vijf uur 's nachts. Breek me de bek niet open met de opmerking dat vijf uur 's ochtends al tot de morgen behoort, zelfs al schrijf ik 'vijf uur 's ochtends'… Het is dan nog nacht! Zeker in februari…
Maar let op, ik zie het soms wel zitten die dagen waarin ik alles met eigen ogen zie ontwaken.
De éérste bus nemen om te gaan werken bijvoorbeeld.
Dus niet na de nacht in een stilzwijgende overeenkomst met jezelf te hebben uitgebraakt. Gedachten overgeven. Neen, bijna lucide -om over m'n volledig denkvermogen te beschikken is het uiteraard nog iets te vroeg op zo'n uren- de dingen tegemoet treden, het heeft wel wat. Schoon werk ook die job van mij. Eerste dagtaak: op een trein zitten - met de lichten uit, wat een genot alleen al om die irritante, vervelende neonlampen niet te hoeven trotseren op een uur dat er helemaal nog geen behoefte aan al dat licht is - van Gent tot Eeklo. Prachtig idyllisch traject. Trage trein. Het maximum van 120 km/u haalt hij nooit. Gewoon aan 70 km/u over de sporen schuifelen.
Nog een beetje slapen. Allez 't is te zeggen, je ogen dicht doen en beginnen met denkprocessen toe te laten. Zoiets. Even de ogen openen: landschapje kijken. Verder soezen. Langzaam. Wakker. Op zoek naar koffie. Eerst is er geen, de man in kwestie - een stationschef - maakt de onbegrijpelijke opmerking om half acht 's ochtends : "Daar is het nog te vroeg voor!" Ik doe een heel klein beetje moeite om het te begrijpen wat hij zegt… en pas nu ik dit schrijf dringt het tot me door dat koffie voor hem het middel is om wakker te blijven en dat het bij mij gewoon om wakker wòrden gaat… Het aankunnen met mensen gesprekken te voeren… Zonder koffie lukt het wel maar mét koffie gaat het toch iets sneller… De stationschefs zijn met z'n tweeën. De joviale van de twee zegt doodgemoedereerd dat ik mij maar 'een senseootje' moet pakken. Opnieuw word ik dus in een zeer korte tijdsspanne geconfronteerd met de meest bepalende factor in de communicatie tussen mensen. Goeie wil. Of net niet. Ik bedank voor de aanbieding en terwijl de eerste die oorspronkelijk beweerde dat het te vroeg voor koffie was nu het senseo-apparaat in gang steekt blijft de andere op zijn gat zitten… Ik zeg dat ik het zelf wel doen zal, dat ik dat thuis ook heb… Zo ben ik even gerust samen met het pruttelende water. Wat een gedoe. Maar ik heb m'n koffie en wonder boven wonder mag ik zelfs mijn sigaret binnen oproken. Koffie en een sigaret. 'Breakfeast of Champions'. Uiteraard.
Om half acht begin ik aan de terugkeer naar Gent. In functie ditmaal. De ochtend inluiden voor anderen. Hen even doen lachen of opkijken door uit het archetype te stappen. Het is geen kunst meer, het is een soort variërende routine. Ik hoef niets speciaals te doen om uit de band te springen. Het zit erin gebakken. Ik ben er niet trots op of zo… voor mij is het normaal. Wat dat woord ook moge betekenen. Dat laat niet los dat er niets mooier is dan lachende, verraste mensen. Niets lelijker dan de zuur kijkende sukkelaars die zichzelf voorhouden dat ze daarmee de enige juiste keuze maken. Niets dat ik meer tracht te negeren waar ik tegelijkertijd van besef dat ik daar nooit in slagen zal. Maar ik laat ze al lang niet meer mijn visie en gedrag bepalen. Dus sta ik er hier ook niet langer bij stil… Mensen…
(Gisteren vroeg iemand me : "Waar is er iets te doen?" We waren in Gent. In café het Trefpunt. De man was een beetje het Jean-Paul Belmondo type, maar ook een beetje op de dool. Hij had dat typische man-van-de-wereld-gedrag maar viel door de mand door de hele tijd te orakelen dat mensen het altijd over hun problemen hebben… en daarbij een houding aan te nemen alsof hij van niets last had… Ik heb hem dit gezegd : "Overal is er iets te doen, voortdurend… " En hij antwoordde : "Waar, hier in Gent?"
"In Gent, ja, zei ik, al maakt het niet uit waar je bent het is vooral in de hoofden van de mensen dat er van alles te doen is, daar moet je zijn…" Hij keek me aan en zei toen opnieuw… "Ja maar die hebben het voortdurend over hun problemen." En toen heb ik eens gelachen en dronk ik een Duvel in stilte. Geen enkel probleem.)
Maar terug naar vrijdagochtend.
Na aankomst in Gent ging er een halfuur voorbij. Totdat ik het besluit nam écht te gaan ontbijten. De Panosprefab was het eerste schrikbeeld dat ik straal negeerde terwijl ik het de revue liet passeren. Neen bedankt...
Ik dacht aan de woorden van een vriend.
"Daar mochten we in de theepotten aan de thee ruiken."
"Het is daar mooi, je hebt een goed gevoel als je buitenkomt."
"Waar voor je geld…."
Ik was er al geweest. Omwille van het uitzicht en de naam was ik er binnengezogen. Het was middag. En ik had géén tijd. NIet gepast.
'Oud Huis Himschoot' wat een schitterende naam. Vooral dat 'Oud Huis' doet het. De beste chocoladekoeken die men maken kan, smeltend in je mond… Heerlijke Capuccino, écht vers fruitsap… Maar ik had 't dus pas deze ochtend écht begrepen. Het is namelijk niet gepast in een Oud Huis geen tijd te hebben. Niet dat men er aanstoot aan neemt, neen, die enkele minuut op die middag was men al vriendelijker tegen me geweest dan alle minuten voor de kassa van de gemaakte gb-kassiersters samen.
Maar nu had ik tijd. Ik was aan 't werk. Men miste mij daar niet. Perfect vervangbaar en soms is zelfs dat niet nodig… Dan is er gewoon geen werk. Dan kun je twee dingen doen. Blijven naar elkaar staren en een beetje gebakken lucht doorgeven door middel van een zogezegde conversatie te voeren. Ofwel ga je naar buiten. Het voordeel van het gsm-tijdperk. Ze kunnen je overal bereiken! Dus waarom zou je dan ook de voordelen ervan niet benutten. Enfin, zo zat ik daar dus te ontbijten in 'Oud Huis Himschoot', prachtige bloemen op tafel, de geur van verse koffie, wachten tot de melk gestoomd is en dat prachtig vinden omdat het zo traag gebeurt… Die ene dame die in het hoekje met zicht op de patio haar koffie zit te drinken in een hoge graad van sereniteit. De stilte die er heerst. De mensen die binnen en buiten komen lijken zich eveneens in slow motion te bewegen…
Opeens - na het bedienen van twee mensen - krijg een hardgekookt eitje cadeau. Nog nooit had ik in m'n leven een hardgekookt eitje uit zo'n dopje gegeten. Ik dacht gewoon dat ik dat niet lustte. Nu heb ik 't dus opgegeten. Ik was zowaar ontroerd door een hardgekookt eitje dat me werd aangeboden met de woorden :'Dit is een cadeautje', vooral het feit dat het niet zo klef gemaakt klonk, zo het kleine commercantgunstje, dat zogezegd joviale waar m'n tenen de ene keer van krullen, de andere keer word ik gewoon triest in die mensen hun plaats. Plaatsvervangend triest. Ja, het bestaat.
Nu… ben ik meteen beginnen schrijven. Door een hardgekookt eitje. Ik vind het wit lekkerder dan het geel. Ik vraag me af hoe dat met andere mensen zit. In elk geval, ik zal 't nu wel wat vaker eten… maar dan alleen in 'Oud Huis Himschoot', omwille van het ritueel, omwille van de hang naar traditie die zo in die progressieve geest van mij woekert. Ik koester zo'n dingen als het hoogste goed. En ik weet waarom. Het is een heuse zeldzaamheid geworden. En Jacques Brel was er ook… hij zat in de muur - want boxen daar let je niet op als je daar zit - en zong 'Au Suivant!' maar ik bleef nog even zitten.
Tijd genoeg.
feedback van andere lezers- commissarisV
Boeiende beschrijving van een 'gewone' dag, goed gedaan,Cap.
CaptainNorth: merci commissaris... ik had zoiets van... zo is het toch ook... soms...gewoon...
thx
groet en enjoy the weekend (voor mij begonnen om 08u deze morgen... na aankomst in gent... ;-) - geertje
S U B L I E M geschreven, leest als een trein.
"Gewoon aan 70 km/u over de sporen schuifelen."
vooral deze zin O N T R O E R T me buitengewoon.
Waarom houden mensen meer van cijfers dan van letters: taal: een verademing, zeker in een verhaal als D I T. je kan er ook zoveel meer mee zeggen dan 10.000000 winst
oeffffffffffffffe zucht
:-) geertje
CaptainNorth: Haaa!
Ik vond je reacties al een beetje uniform aan het worden. 'goed', 'herlezen en goed bevonden', ik begon me zowaar af te vragen of ik verwaand of arrogant was geweest en zo voort... ligt volledig aan mij hoor, niet op letten... maar... dit doet dus ook deugd en mooi dat je er net die zin uithaalt want dat 'schuifelen' was zo het enige woord waar ik even naar heb gezocht omdat het precies moest klinken zoals ik 't bedoelde...
super van je
;-)
De Kapitein - maridava
Het is goed, misschien wel heel goed, maar toch mis ik iets. Het is zo vlot geschreven dat ik niet goed kan duiden wat ik er mis aan vind. Zal het nog eens opnieuw lezen.
CaptainNorth: Het is té gewoon misschien... en daar heb ik 't ook om gedaan...
Gewoon een morgen... maar niet zo gewoon als het lijkt... want het gaat over iets wat veel mensen niet meer opmerken...
bedankt...
opnieuw een schitterende reaktie...
groet
J - arcticsummer
Het is het béste wat ik ooit gelezen heb... je hebt hiermee m'n leven veranderd... ik zal je altijd dankbaar zijn... ik wil je ontmoeten in het echte leven..
gegroet
en zo...
CaptainNorth: Ik ben gecharmeerd maar ik heb helaas geen tijd om mensen te ontmoeten in het echte leven. Blij dat ik je leven veranderd heb en toch hoop ik dat je het zelf ook een beetje in handen neemt en de nodige veranderingen doorvoert zodat je ook jezelf dankbaar kunt zijn...
groetjes
J - Draakje
Ontwaken in een tekst met een vluegje nostalgie. Jawel, ik ben ervoor te vinden. Mooi stukje werk!
CaptainNorth: Merci! ik heb er van genoten toen ik 't schreef... 't is authentiek en ook ik ben er blij mee omwille van de eenvoud... die soms zo over het hoofd wordt gezien... - Rinka
ik vind dit twee stukjes in één. een halfnacht en een ochtend. kan volgens mij carrement in twee. na het kampioenenontbijt.
bovendien zeker niet té gewoon. ik hou juist van gewoon. met een twist wel.
probeer trouwens eens een zachtgekookt eitje. met genoeg zout in het halflopende oranje wel. en een stuk zelfgebakken brood om te soppen.
CaptainNorth: ok, ik ga dat eitje eens proberen... en mja... twee stukjes in één, maar het is wel de beschrijving van één en dezelfde ochtend... dus ja, 't mag wel bij elkaar staan wat mij betreft...
Gewoon met een twist is heel goed ja... - Vansion
geef toe, wat je hier aan reacties hebt geoogst, is niet te betalen ... enne ... je 'bereik' is veel groter ...
het wit is beter op de tong, zinnelijker... - het geel is voedzamer ... moet je véééééééééééééééél trager eten en afwisselen met kruiden en zo. met een paar korreltjes zout ook. you know ...
CaptainNorth: ja, dit is mooi, mooie ochtend, mooi echt, enkel arctic summer overdreef een beetje... ;-) en ok wat 't eitje betreft...
|
