|
< terug
Biografie van een virus (deel 16: de acrobaat en het speenvarken)
Ze noemde me haar bloedbroeder. Toen ik deze zin in haar e-mail las, lachte ik luid en geforceerd, omdat ik me op het ongemakkelijk snijpunt bevond van hoon, woede en eenzaamheid. Maar ik kon het haar niet kwalijk nemen, ze wist niet wat ze zei. Tenminste, daar ging ik van uit.
Daarna las ik haar sprookje, over het skelet waaraan terug vlees groeide. Hoe kon ik anders dan terug aan haar te denken? Ik zag haar met vlees en ik zag haar als skelet, de beelden wisselden elkaar af, snel en ontoombaar, alsof ik linker- en rechteroog beurtelings sloot voor een viewmaster met twee fotoschijven. Ze was de enige vrouw waarmee ik het samenleven aangedurfd heb, een tijdelijke maar daarom niet minder pijnlijke vergissing.
En toen vulden mijn longen zich met bedorven lucht, mijn hart met azijn en mijn hoofd met de haat jegens de man die haar dood op zijn geweten had. Ik kende zijn naam, zijn e-mailadres, ik wist zelf bij welk circus hij tot voor kort de aap had uitgehangen. Jaren had ik geduldig gesleuteld aan mijn wraakplan. En kijk wat ik in mijn netten gestrikt had, een zestienjarig maanmeisje dat circusverhalen en Inuitsprookjes vertelde. Beter in de hand kan het werktuig voor mijn wraak niet liggen. De tijd was rijp om Munshi over haar te vertellen.
Vrijdag, 4 mei 2007 16:24:14 +0000
Eens heeft hij een vrouw gevangen, dat klopt. Maar hier stopt de overeenkomst. Als aas gebruikte hij adoratie, en de trouwe regelmaat waarmee hij iedere dag zijn vissersnet uitrolde. Ze kon bezwaarlijk een skelet genoemd worden. Haar vlees was indrukwekkend, bijna verstikkend. Haar borsten waren zo romig dat het hele dorp zich gevrijwaard voelde van hongersnood. Aanvankelijk leek ze geboeid door zijn onmacht. Ze had nu een missie. Maar ze kende geen ander wapen dan vlees, dus scheerde ze ieder sprietje haar weg. De complete transformatie in een blinkend speenvarken moest hem uit de tent lokken. Ze smeekte dat hij haar zou insmeren met olie en daarna aan het spit zou rijgen. Maar juist zijn aanbidding verhinderde zijn oprichting. Er was helemaal geen sprake van een tent waaruit hij kon gelokt worden.
Het werd steeds moeilijker om haar teleurstelling voor hem te verbergen. Op de duur wachtte ze zelfs niet meer tot hij insliep om haar moegestreden hand te laten thuiskomen en zichzelf op een hoogtepunt te trakteren. De vernedering was groot, het leek als wilde ze hem straffen door minutenlang te zuchten naast hem in het bed. Als een seismograaf registreerde hij de schokken van haar gladde lichaam.
Toen een rondreizend circus neerstreek op het dorpsplein, bezocht hij de circusbaron. Een enkele mesworp, nog geen centimeter boven het hoofd van deze man, volstond als sollicitatie. Toen de stoet van woonwagens naar haar volgende bestemming vertrok, verliet ook hij het
dorp, zonder een afscheidbrief. Hij kreeg de wagen van de lenige acrobaat, die de nacht van zijn leven had meegemaakt en daarom besloot om in het dorp te blijven. De circusvrouwen fluisterden giechelend dat de acrobaat eindelijk zijn gelijke gevonden had in het liefdesgevecht.
Op een volgende keer vertel ik misschien hoe dit sprookje van de acrobaat en het wellustige speenvarken afgelopen is, hoe ze uiteindelijk in een skelet veranderde. Het spiegelbeeld van jouw Inuitsprookje. Dan zal je het haatvuur begrijpen waardoor ik verteerd word. Dan zal ik merken of je echt mijn bloedzuster bent.
feedback van andere lezers- aquaangel
waar het vlees terug aangroeide
klinkt heel Belgisch ;O
ik zou: waar het vlees aan terug groeide schijven..
D tijd was rijp om Munshi over haar te vertellen.
De tijd was rijp om Munshi over haar te vertellen.
Als een seismograaf registreerde hij de schokken van haar glad lichaam.
Als een seismograaf registreerde hij de schokken van haar gladDE? lichaam.
bOEIENd ;) xxx
fenk: Bedankt. Je opmerkingen zijn terecht, ik bekijk het even. - Ghislaine
Ik blijf hem volgen
fenk: Thx
x
|
