Volg ons op facebook
|
< terug
Schaduwwerk (13) -sterker dan de dood is de liefde-
'…Sterker dan de dood is de liefde', flitste het door haar hoofd.
Dat waren woorden die Eveline, ondanks alles steun gaven. Ze kwamen uit het niets. Zelf hield ze zich voor dat die bemoedigende woorden van Johnny Cash kwamen, al wist ze met haar verstand wist ze dat dat niet het geval kon zijn.
Maar soms moest Eveline van Eeden met haar vijftien jaar, verder gaan dan haar verstand. Soms moest ze vertrouwen hebben en geloven, en dat ging bij haar voorbij aan het verstand. Die woorden, die haar steunden, kwamen dus wel degelijk van Johnny Cash.
Ze dacht weer aan het sperma dat in haar brandde. Het was alsof de duivel zelf het hellevuur in haar had weggespoten.
Hemelzaad, dacht ze snel, om zichzelf van haar ellende af te leiden; was dat niet iets met bladluis? Vader zou het, als biologieleraar, ongetwijfeld weten, maar de lust was Eveline allang ontnomen het ooit aan hem te vragen.
Ze moesten daar op school eens weten hoe die aardige leraar thuis zijn eigen dochter bekruiste. En dan tegelijkertijd dat gepreek er nog bij. Hij had ook godsdienstleraar kunnen worden. Zoals hij het Woord verkondigde; dan kwam hij over alsof hij naar eer en geweten handelde, terwijl hij tegelijkertijd alles vernietigde dat op zijn pad kwam.
Ze had er haar buik vol van. Letterlijk verdomme, dat smerige plakspul. Maar haar benen wilden haar nog niet naar de douche dragen, die weigerden voorlopig dienst, en gelijk hadden ze.
Vader, die mooi weer bleef spelen tegen oom Simon, en maar bleef benadrukken dat ze het met elkaar hadden getroffen als familieleden. Het gaf Eveline voldoening te merken dat oom Simon gereserveerd deed tegen vader. Die praatte met vader nog regelmatig over mams en haar ziekte. Dan wendde vader zijn hoofd af en schudde het.
'Het was de wil van God', klonk het dan uit zijn verbitterde stem, en Eveline zag dan soms hoe oom Simon zijn hand op de schouder van veder legde …gereserveerd.
Eveline voelde feilloos aan dat oom Simon vader niet werkelijk kon steunen. Oom Simon vertrouwde de oprechtheid van het verdriet van vader niet. En dat deed haar deugd, want ze gunde vader niet de onvoorwaardelijke liefde die zij van haar oom kreeg. Die was zo anders dan de liefde die zij ontving van vader.
Zouden mensen met zo'n verleden als het hare, ook behandeld worden in het herstellingsoord waar oom Simon werkte? Zou zíjzelf er ooit terecht komen? Of zou ze zo verknipt blijken dat ze in een anorexia zou duiken, of in andere enge ziektes?
Waren dit eigenlijk wel gedachten die je als vijftienjarige mocht hebben? Ze dacht van niet.
Ha! Zie ze maar tegen te houden. Want was het dan wel gangbaar om als vijftienjarige het bezwete lijf van iemand die zich vader noemt op je moet dulden?
Was het soms normaal dat er op je vijftiende potentiële broertjes en zusjes in je onderbuik rondzwemmen? Eveline had helemaal geen zin in de psychiatrie of overspannenheid.
Ze had zin in tranen.
Ze verlangde naar overgave, troost en koestering.
Zou zij, als Eveline van Eeden, ooit de liefde kennen zoals die er was tussen Johnny en June, waar oom Simon zo heerlijk over kon vertellen?
…'Want sterker dan de dood is de liefde'.
Bah, stomme gedachten, stom geloof, stom geneuk. Stomme benen, dat ze haar nog niet wilden dragen naar de douche waar ze zo graag de smerigheid van haar af wilde schrobben.
Ze sloot haar ogen en probeerde haar moeder voor de geest te halen.
Het slordig krullend haar dat woest en onrustig om haar hoofd bewoog. Het permanent dat ze liet zetten wuifde na drie dagen alweer futloos de verwardheid tegemoet. De bewegelijkheid die ze aan de dag legde, haar lenigheid, haar verhalen over het klassiek ballet. Haar overgave aan het geloof. Alles aan haar leek nu mooi en hemels. De modieuze bril, waar ze sinds haar ziekte heel anders door was gaan kijken. Mam had troost gevonden in het geloof, in het hiernamaals.
Het hiernaastmaals, zo noemde mams tijdens haar ziekte het leven na de dood. Ze had Eveline ervan willen overtuigen dat ze als moeder ook na haar dood bij haar dochter zou zijn, maar dat geloofde Eveline niet…
En dat hóópte ze zeker niet. Zou het een waarheid kunnen zijn dat mam nu op haar neer keek?
Liefdevol zou ze haar dochter dan op bed zien liggen. Een duim in haar mond om het idyllisch plaatje te vervolmaken, en dan zou haar aardse echtgenoot op dochterlief kruipen. Hij zou haar met zijn bezwete, harige rug het uitzicht ontnemen, alsof hij zijn vrouw de pijn en de ellende op het gezicht van hun dochter zou willen besparen.
Eveline hoopte van niet, zo vurig hoopte ze van niet!
Want wat, als harten in het hiernaastmaals ook kunnen breken? Dan zou het hart van haar moeder aan diggelen zijn gegaan. Hartverpulvering zou haar deel zijn.
Haar moeder, die haar zoiets moois had bijgebracht.
'Overgave', had ze gezegd, 'is het hoogst haalbare in het leven.'
feedback van andere lezers- Magdalena
===
Die hoop dat er geen contact met doden bestaat om haar moeder te beschermen... yes.
Peerke: Nou, ik geloof dat dat wel degelijk bestaat, alleen zal de zienswijze heel anders zijn. En Pa komt aan z'n trekken hoor...
;-) - Mephistopheles
Nou ja, hij heeft haar in elk geval geen 24 jaar lang in de kelder opgesloten zoals Fritzl dus ik veronderstel dat het nog erger kon zijn..
Hevig verhaal, Peer
grts.
Peerke: Het kan altijd heftiger en erger, ik stoei tussen fictie en werkelijkheid. En soms is de werkelijkheid (ook in de psychiatrie) heftiger, maar dan heb je nog geen verhaal. Dank voor je lezen! - henny
Ik ben weer bij. Het blijft een indrukwekkend verhaal. Er vooral me doorgaan!
Peerke: Yep, ik ga door... - aquaangel
...ik was 10, 11..
Onlangs kwam dit alles weer boven door iets zo ziek....kan je 't in mail wel zeggen mocht je willen weten x verhaal leest duidelijk..
Peerke: Alleen als je het kwijt wilt Aqua.
Als je het wilt delen is dat voor mij okay, dan lees ik het zeker.
Het tekent de rest van je leven. Gelukkig zie ik nu dat mensen uit mijn omgeving er zelfs iets 'positiefs' mee kunnen doen.
Dank voor je persoonlijke reactie en sterkte !
X!
|
