|
< terug
16 + hoofdstuk nr nog niet gekend - Gesprek met Hém
Ze voelde zich vaag schuldig omdat ze niet onbevangen kon lachen en spelen in de tuin. Om te verhinderen dat ze Veerles sfeer van zelfgebakken appelcake en zeepbellenblazen voor de kinderen zou verpesten, vroeg ze of ze even mocht slapen op het logeerbed.
'Natuurlijk!'
Veerle, Veerle, Veerle... wat is er nodig, hoe krijg je een vriendin die je zonder vragen simpelweg geeft waar je behoefte aan hebt?
Madeline lag in de kraaknette logeerkamer onder een luxueuze donsdeken tegen zijn Duistere Lichaam aangedrukt, in armen die enkel voor haar voelbaar waren. Blijkbaar.
Hij hield haar vast en bewoog niet.
Haar bewustzijn verruimde in een weidse vaag oker gekleurde energie die weidser en weidser werd terwijl ze zich duidelijker bewust werd dat hij Zwart was en warm en beschermend.
Hij sprak zacht, drong haar zijn binnen en ze wist dat ze alles zou krijgen wat ze maar wilde. 'Wil jij dat je moeder leeft of sterft?'
Haar bewustzijn bevroor in tijdloosheid, een halt, een stop.
Ze haatte haar moeder. Door en door. Niet honderd keer, maar tienduizend keer had ze gehoopt dat haar moeder van haar zou houden, haar zou aanvaarden zoals ze was, blij zijn als ze haar zag. Telkens weer opnieuw leek dat moment gekomen. Blije dagen. Telkens weer opnieuw was ze teleurgesteld, gekwetst en elke nieuwe kwetsuur leek dieper te kerven, een pad te graven naar een haat even vernietigend als de magma die het volledige Pompeï kuste.
Ze hield abrupt op met ademen. Niets bewoog.
De geur van 4711 waarmee haar grootmoeder haar doordrenkt had zweefde aanwezig. 'Vergeef je moeder meisje.' Een onmogelijke opdracht bleek al zo lang.
'Meme, ik weet niet wat vergeving is!' mompelde ze mentaal, beseffend dat ze heel erg dringend de hulp van haar grootmoeder nodig had. Haar bange mooie dikke zingende grootmoeder, angstige muis buitenshuis, zingende fee in de beslotenheid van haar keuken en koer en naar niet-doorgespoelde urine ruikend toilet.
'Vergeef je moeder meisje.'
Herinneringen aan Rob die haar de verschillende priestergewaden toonde, de linten, brokaat, de dure schalen, zorgvuldig, glimlachend. Dezelfde Rob zei, quasi nonchalant, naast haar lopend door de duinen: 'Het is niet aan ons om te oordelen. Het is niet aan ons om te vergeven. Als je denkt dat je iets te vergeven hebt, heb je geoordeeld.'
Zo veel dingen die ze niet begreep. Ze voelde zich te vaak een Alice in Wonderland, naast mensen wandelend die ervan uit gingen dat ze hen begreep en niet zagen hoe ze enkel stockeerde in de hoop ooit een sleutel te vinden waarmee ze kon voelen wat mensen voelden als ze de dingen zeiden die ze zeiden.
Meme en Rob waren aanwezig onder de donsdeken toen de tijd terug begon te tikken en ze zei: 'Ik wil dat ze leeft.'
De zwarte mannelijke aanwezigheid splitste zich ogenblikkelijk in vier of vaagweg vijf zwarte figuren. Hij bleef haar vasthouden. Hij stond zeer ernstig en pikzwart recht tegenover het bed op haar neer te zien. Hij stond doorzichtiger zwart in de linker hoek en mat donkergrijs in de rechter hoek. Op het plafond projecteerde hij zijn ogen.
'Jij bént het!' echode het verleden met Arthurs stem en eventjes, in een glimp herkende ze Arthurs mooie gezicht in het gezicht van de zwartste van alle schaduwen. De warmte van de armen die haar vast hielden waren identiek aan de warmte die ze fysiek beleefd had.
'Ik begrijp jou niet!' Ze weende. Ze merkte dat ze weende. Maar het verdriet en de wanhoop die bij zoveel tranen hoorde, ontbrak. Haar hart, haar kern werd gevuld met immense vreugde.
'Jouw moeder en jij zijn één en dezelfde,' zei Hij. 'Ander leven, andere omstandigheden. Dezelfde.'
Pauze.
'Als je ervoor gekozen had dat ze zou sterven, zou je een essentieel deel van jezelf vermoord hebben.'
Ze was op slag uitgerust, verkwikt, klaarwakker, blij.
'Goed geslapen?' vroeg Veerle. Eventjes, in een glimp herkende Madeline Arthurs ogen in de schuin omhoog staande ogen van Veerle die haar aankeek. Haar vriendin gaf Caspertje de borst.
'Robrecht, ik denk dat dit de mooiste zeepbel is die ik ooit zag!' Madeline lachte.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Ik blijf dit volgen
Magdalena: Dank je! Méér dan je vermoedt vermoed ik. Het waarom zal ik privé mailen.
XXX - Mephistopheles
Ik ben er waarlijk stil van. Dit is zéér boeiende literatuur.
Goed, ik ga nog een beetje aan m'n knorrig kerstverhaaltje werken... *knipoog*
grts
Magdalena: amaai Mephisto!, dank je!!!! - jan
idd stilmakend...
XXXX
Magdalena: :):) xxx! - aquaangel
mooi hoor x
Magdalena: ik ga niet doen alsof ik niet glunder
:):):) - Rob
Goed geschreven, maar loop er niet te snel doorheen, beschijf meer wat zij ziet.
Magdalena: Thanks!
(de herwerking en verbetering zal wel moeten wachten tot het volgende verlof :):) )
XXX
|
