|
< terug
Schaduwwerk (15) De Druppel
Zij had hem uit het hof van Eden verbannen door hem te laten bijten in haar rijpende appel.
Het zaad dat haar smerige weg naar beneden volgde, de ellende die ze voelde en rook als hij bezweet weer bovenop haar kroop, ze kon het geloof daarop niet veroordelen.
Het geloof, God, Jezus, of wie dan ook kon ze niet verantwoordelijk houden voor de man die op haar kroop? Het was datzelfde geloof dat steun gegeven had aan mams, en hetzelfde geloof dat Johnny Cash had gevonden.
Het geloof was niet iets om over te oordelen, dat is veel te simpel. En Eveline vóelde dat, beséfte dat, en waarom ook niet, ze was immers al vijftien en had het al redelijk voor haar kiezen gehad. Geloof voelde ze, is overgave. En Eveline trainde in overgave, in haar geloof.
God, Jezus of Maria stonden te ver van haar weg. Ze voelde dat ze er nog niet aan toe was dat geloof als het hare te zien, Eveline geloofde meer in Johnny Cash. Dat was voor haar tastbaarder door de mooie muziek, en het feit dat ze van Johnny droomde.
Zaad liep langs haar benen. Ze kon niet meer staan, en wilde dat nu ook niet meer.
Rust wilde ze, niet meer en niet minder. Eveline van Eeden wilde terug naar haar onschuld. Ze wilde terug naar de rust die mams haar geven kon, Ze wilde een vaderfiguur die niet op haar kroop, maar van die haar hield, onvoorwaardelijk …Johnny…
Dit moest overgaan.
Hij moest weg, die bezwete man die op haar kroop. Die man die het Woord verkondigde en op zijn dochter kroop.
Nog steeds liet ze haar tranen de vrije loop. Niet hevig snikkend, maar het stroomde. Ongeremd sloten nieuwe tranen zich aan in een niet aflatende stroming. Haar ogen voelden als de spelonken in een rotswand, waaruit tranen stroomden, die de versteende hardheid van haar gekwetste gezicht bewerkten, om vanaf de kin in een vrije val te pletter te slaan op haar bovenbenen, om zich daar te mengen met traag wegsluipende zaad. Ze keek ernaar, en ondanks de vertroebeling door de betraande lens, zag ze de vuiligheid die daar beneden uit haar liep.
Haarscherp zag ze nu opeens die heldere traan vallen, die zich onschuldig te pletter liet vallen op haar bovenbeen, daar uit elkaar spatte en zich even later mengde met die andere druppel, die uit haar wegsloop.
Er ontstond een reactie. Haar hart sloeg over en haar lijf trilde als schokbeton.
Daar was de druppel, de spreekwoordelijke druppel.
feedback van andere lezers- Francis
viespeuk ik zat nette vreten!!! heel smerid
dus perfect
gr fb
Peerke: Laat je patatje oorlog en de berelul en door mij niet koud worden hoor... Smakelijk! ;-) - henny
Pfff...
Peerke: Tsss... ;-)
|
