|
< terug
Vijf minuten herwerkt
Vijf minuten
Ik zie dat ze de hele tijd in een zakdoek aan het nijpen is. Een klein formaat zakdoek in een fletse zachtroze kleur. Hier en daar zie je dat het afgebiesd en voorzien is van een naam in fel rood. Het zijn maar fragmenten, enkele letters maar, nog niet eens helemaal leesbaar. Haar haren moeten geverfd zijn want je ziet hoe het grijs aan de wortels zichtbaar wordt. Ze kijkt even mijn kant op en ik bespeur een lichte glimlach die ze meteen weer onderbreekt doordat een controleur om haar treinkaartje vraagt. Ze frommelt de zakdoek in de linkerhand op en met de rechter doorzoekt ze haar portemonnee. Het lukt niet meteen om het gevraagde bewijs aan de man met het bevroren gezicht te tonen, daarom duikt ze opnieuw in de bruine aan de zijkant afgesleten geldbeurs.
Nerveus doorzoekt ze nog een keer systematisch alle zijvakjes om dan opeens als een klein kind dat zojuist haar speelgoedje terug vindt, naar de kaartjesknipper te lachen. Ze toont hem fier het vermiste document, terwijl de blos die op haar rond gezicht stond even snel verbleekt als dat hij gekomen was. Het kaartje wordt weer netjes in hetzelfde beursvakje terug gestoken om samen met de zakdoek in een beige handtas te verdwijnen. De vrouw verzet zich na deze irritatie en kijkt zonder enige belangstelling naar buiten waar bomen en struiken aan het venster voorbij schieten. Ik zie dat ze via het venster naar me kijkt. Als ze bemerkt dat ik haar spiegelbeeld monster en onze ogen zich voor enkele seconden in elkaar verdiepen, wendt ze haar blik als op heterdaad betrapt af. Ik van mijn kant blijf haar handelingen verder volgen, ze intrigeert me maar weet niet waarom. Ze bukte zich voorover en haalde opnieuw het roze zakdoekje te voorschijn, een fetisj volgens mij. Dit kleinood biedt haar houvast, iets waar zij zich goed bij voelt, zoals een ukkie dat niet zonder zijn tut kan. Ze voelde het aan dat ik haar handelingen volgde en weer verscheen die lichte blos op haar gezicht. Nu voel ik me van mijn kant betrapt, en wendt mijn blikken af. Mijn rijrichting is achterwaarts waardoor mijn oog alles wat aan mij voorbij snelt pas waarneem als het al verleden tijd is. Nu is zij het die me via het venster volgt, ik voelde het als een compliment dat zij zich voor me interesseert. Ik schat haar leeftijd een kleine tien jaar jonger dan ikzelf ben. Uit de al opgedane ervaringen vermoed ik dat deze vrouw sporadisch treint, doorwinterde reizigers maken zich niet druk om hun en andermans spiegelbeeld. Het uiterlijke leeftijdsverschil geeft me een goed gevoel. Doordat mijn keel ietwat droog voelt en ik een gesprek wil voeren, probeer ik onopvallend te kuchen.
Wil een gesprek lukken, moet men een gemeenschappelijke noemer hebben, en om die te vinden moet ik praten. Een gesprek met een vreemde begint meestal met een cliché.
Men weet niet hoe dat de ander reageren, gaat op wat er gezegd wordt. Misschien is het een timide persoon die zich graag terugtrekt, maar hier vermoed ik een vrouw die op mijn initiatief wacht.
"Vandaag is het weer gelukkig iets beter dan gisteren, vindt u ook niet? (cliché) Ik werd bijna van mijn fiets geblazen". Zij lacht. Nu eerst zie ik dat ze mooi gevormde lippen heeft en ook haar tanden zijn voortreffelijk verzorgd. Als ik een vrouw bekijk gaan mijn ogen automatisch eerst naar haar mond om dan eerst de rest van het gezicht in ogenschouw te nemen. De ogen zijn de ziel vanwaar alle acties uitgaan. Van daaruit zweven mijn ogen naar beneden daar waar ik haar boezem vermoed. Op dit moment gaat deze rekening niet voor me op, want naast haar zit nog een manspersoon die ons ogenspel stilletjes als een spion volgde. Hij is corpulent en ik vermoed dat hij een heerserspersoonlijkheid heeft. Zijn ogen tikken me op mijn vingers, vermanden mijn wijze van toenadering.
Jammer toch denk ik, zij heeft er precies schik in, lacht een beetje zuur en wijst met een lichte knik met haar hoofd in de richting van…
Haar ogen spreken boekdelen, en ik, - ik mag niet lezen.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Masterart.
Hoeselaar: Het getuigt van mensenliefde dat je me op zulks een cruciaal moment bezoekt, dank je
Willy - b_engel
Prachtig geschreven.
Schitterend!
Van de eerste tot de laatste letter had je me helemaal beet en heel de tijd was ik geboeid.
inderdaad masterart!
Hoeselaar: Ben blij dit te mogen lezen het zet me aan nog meer van zulke korte verhalen te schrijven, bedankt dat je zo positief reageerde
Willy
|
