Volg ons op facebook
|
< terug
16+ The Man with the Child in his eyes.
De kamer tolde rondom Arthur. Niet hij zelf wiegde zichzelf woest heen en weer deze keer. Hij stond recht en doodstil toen de Spiegel die zij hem gaf, gewikkeld in een grauw fleece dekentje, achtereenvolgende opeengestapelde analoge waarheden van een zelfde waarheid overeen schoof. Misselijkmakend, erger dan de ergste kater. Van een kater mag je verwachten dat die twee dagen later voorbij is. Dit ging niet meer voorbij.
Zijn centrum vlak onder zijn borstbeen voelde aan als dood hout, versteend, levenloos, een woud vol doodgevroren verbleekte stilstaande skeletten van bomen, schraal alsof ze in de woestijn groeiden, in realiteit doodgevroren. Zijn temperatuursbesef was compleet gestoord. Hij wist niet of hij rilde van de kou of van koorts. Was de kamer gevuld met ijslucht of was hij zelf stomend in rilkoorts al zijn verstand aan het verliezen?
De kamer tolde rond hem, hij zonk door zijn knieën, merkte dat zijn mond 'Ghuh!' uitstootte terwijl hij zich vastgreep aan de rand van de tafel.
Kleine Madeline met grote blauwe ogen!
'Ik ga je buiten gooien!' verwittigde hij haar en graaide haar kleren. Ze sprong achteruit en liep naar buiten. Poedelnaakt. Hij stond perplex.
'Zie wat je nu deed!' brieste ze. 'Jij gooit een vrouw helemaal bloot naar buiten nadat je sex met haar had!'
'Dat heb ik niet gedaan!'. Haar kleren hingen slap in zijn linker hand als pover bewijs dat hij haar de tijd had gegund zich eerst aan te kleden.
Hij herbeleefde het weeë gevoel dat hij toen had, toen hij onmachtig was om te bewijzen dat hij nooit een vrouw in haar blootje zou buiten gooien. Alleen, deze keer was dat weeë honderden keren erger.
Het kreng, het verschrikkelijke kreng!
Ze had voor zijn ogen kalmpjes haar kleren terug aangetrokken en ging op de zetel zitten. Ze haalde een boek boven om te lezen alsof er niets gebeurd was. Terwijl hij nog steeds haperde aan het beeld van het blote vrouwtje dat zei dat hij haar poedelnaakt had buiten gegooid, nog steeds niet wist hoe ooit aan te tonen dat dat niet waar was, schoot zij vanuit een rust in een diepe schaterlach die bleef duren.
'Ik had je hé?'
Hij spitste zijn aandacht terwijl hij naar zijn computerscherm staarde.
Ze liet hem nog drie volle minuten in stilte doen alsof hij niet geïnteresseerd was in wat ze bedoelde.
'Ha! Ik wist dat je mij ging buiten gooien en ik ben rap buiten gesprongen. Het was niet erg dat ik in mijn blootje stond: de luiken van de overburen waren al naar beneden.'
Hij kolkte, brieste, vervroor, zweeg, liet zijn vingers over de computertoetsen gaan en concentreerde zich om geen millimeter van houding te veranderen.
Het duurde een jaar eer hij het volledige beeld zag: dat ze hem verhinderde haar buiten te gooien door zelf iets te doen wat hij haar nooit zou aangedaan hebben.
Er was iets met haar. Toen en nu.
Hij begon kokhalzend te wenen, te grienen als een kind. Hij viel op de grond en wiebelde zijn troostende wiebelen. Tranen als emmers, beekjes, rivieren. De zee was niet groot genoeg voor alle tranen die hij wilde wenen. Arthur, machtige Arthur, Satanskind, greep de handdoek om iets te grijpen en wilde het kleine kreng terug dat hem aanviel, heet water naar hem gooide, op zijn vensters klopte in woeste razernij en hij besefte dat haar woede, haar sexualiteit, haar razend makende grapjes het échte bewijs van respect voor hem waren.
Je maakt geen woeste ruzie als je iemand als gehandicapt beschouwt.
'Moeder, Moeder, help mij!'
feedback van andere lezers- Ghislaine
Enof ik ruzie maak met mijn gehandicapte zoon. Dat de pannen van het dak vliegen! Al was het maar om hem twee waarden bij te brengen, eerbied en respect. Soms kan moeder zijn heerlijk wezen maar soms is het een pest.
Magdalena: Volledig en compleet akkoord!
En moeders van overgevoelige (lastige, moeilijke) kinderen raken soms hopeloos achterop met huishouden. Dan, soms, betaalt de Staat mensen die soms wel hartelijk zijn... om het kind op te voeden. In betaalde uren waarin die mensen niets anders te doen hebben dan zich op dat kind te concentreren, in alle rust.
Terwijl er zo véél zou veranderen als die zelfde goedbedoelende Staat simpelweg aan de mama hulp zou geven om de was en de plas in haar plaats te doen, een lekkere maaltijd klaar te maken, voor de andere kinderen zorgen en de eigen mama compleet onbezorgde uren te bezorgen (waarin ze weet dat al het moeilijke voor haar gedaan wordt) waarin ze om het even wat met haar zorgenkind kan doen: samen wandelen, zwemmen of naar muziek luisteren, of samen wiebelend tot rust komen...
De eigen mama ként haar kind intuïtief: ze droeg het negen maanden vlak onder haar hart. Het kind ként de troostende veilige hartslag van zijn moeder. - jan
ben er stil van geworden...
XXXX
Magdalena: knuffel Jan! - Rob
Geschreven door de ogen van de ander.
Dit fragment heeft volume!
Magdalena: mmmm Rob, ik vermoed ergens dat jij met 'volume' iets anders bedoelt dan grootte en lengte?
deze feedback vanaf de linker kant van het scherm bekijken en dan vanaf de rechter kant vergoot mijn begrijpen niet... - Mephistopheles
Oei! Ik sta weer achter met m'n lezen. Uitstekende aflevering weer. Ik ga door...
Magdalena: xxxxx
vakantie voorbij en ik ben helaas NIET volledig bij gelezen
wat een chance dat jij niet veel geproduceerd hebt de laatste week :):):) (sliep sliep) - aquaangel
mooi, is de titel een stukje uit KAte Bushs song?
Magdalena: Ja. Maar, hij lijkt wel degelijk op de man uit dat liedje :):):)
|
