|
< terug
16+ Ontmoeting met de psychische vampier
Ze dacht dat Arthur alleen was. Hij opende de deur en zacht peinzend stapte ze binnen... om heftig achteruit te deinzen. Ze zou plat achterover gevallen zijn moest Arthur niet achter haar gestaan hebben.
Madeline wist welk wezen ze zag doorheen de menselijke vorm: een van de meest gevreesde schepsels die bestaan. Ze herkende onmiddellijk de psychische vampier.
Ze maakte een ernstige beoordelingsfout: ze dacht dat de sexualiteit die ze met Arthur beleefde even belangrijk was voor hem als voor haar. Ze verwachtte bescherming, de spontane bescherming van een man naar een vrouw toe die hij door en door fysiek kent en op zijn wil tot een hoogtepunt kan brengen.
Ze bleef heel dicht bij hem terwijl haar waarneming switchte naar zo bewust mogelijk kijken van de menselijke vorm die ze voor zich zat zitten in de arrogante houding van zeer zelfzekeren. Hij zat met open benen, zonder geautomatiseerde beleefdheid om zijn benen te sluiten voor een vrouw die hij nooit eerder ontmoette. Achteroverleunend, rechter arm los op de tafel. De minachting en zijn superioriteitsgevoel golfden haar richting uit en pas veel later dankte ze het feit dat hij haar niet fysiek aanraakte en geen hand gaf. Zijn arrogantie had haar toch ietwat beschermd.
Nog steeds dacht ze dat de band tussen haar en Arthur haar een bescherming garandeerde. Richard stond recht en bleek fysiek heel groot toen hij haar blaffende vragen stelde die niemand ooit met redelijke getuigen uit de maatschappij zou stellen. Gezicht ernstig, bewegingen, woorden en gebaren smalend. Een vieze vreemde gaf haar spullen terug die in Arthur's studio waren blijven liggen.
Haar geest werd blanco.
Ze schakelde over op het automatische gedrag dat in deze maatschappij gebruikelijk is. Madelines geest werd beperkt tot 'ouder klein vrouwtje'.
'Ik kan deze zak niet alleen dragen. Kunt u mij misschien helpen?'
'Mevrouw, ik ben uw dienaar niet!' sprak hij, duidelijk voor de oren van Arthur bedoeld. Richard leerde Arthur hoe hij gezag kon tentoon spreiden, hoe hij iemand met complete minachting kon buiten jagen. Terwijl Madeline ineenkromp in het besef dat een totaal vreemde haar meest persoonlijke spullen had aangeraakt, haar spullen, beladen met haar energie stond Arthur recht en duwde haar aan haar schouder buiten.
Arthur keek haar niet meer aan.
In de deuropening, vertrouwelijk dichtbij (ze kon zijn warmte voelen), zijn gezicht op vijftien centimeter van het hare, met pikzwart geworden ogen maakte hij bewegingen uit een gevechtssport. Maar, krachteloos: de man die haar zowel lachend als woedend een meter in de lucht gooide zonder haar een enkel schrammetje of blauw plekje te bezorgen, maakte die gebaren kernloos, willoos, als een puber, te jong om iets te begrijpen van oosterse sporten. De correcte bewegingen... zonder enige kracht, intensiteit en concentratie.
Hij wilde haar niet raken of kwetsen.
Ze stond perplex. Nog steeds had ze het gevoel dat Arthur haar beschermde.
In de realiteit maakte hij gebaren alsof hij haar op een agressieve manier weg wilde. Dezelfde Arthur, met diepzwart geworden ogen staarde langs haar, keek haar niet meer aan, terwijl die zelfde ogen ooit groen, oranje spikkeltjes, blauw lachend, zijn lijf in haar lijf, haar ziel bekeken en bestudeerden!
'Arthur?'
Hij stond roerloos, ogen onpeilbaarder en zwarter dan ze ooit zag.
'Arthur!'
Ze deed een stap achteruit, wilde de kleinste zak oppakken en zag een mooi gebloemd lakentje, lichtgroene kleine blaadjes dat niet van haar was.
Ze keek op en wilde zeggen dat dit van hem was... ze kon niet. Haar mond weigerde dienst. Ze nam de zak op en voelde het lakentje.
'De waarheid is datgene wat je zelf gelooft,' hoorde ze zacht in haar hoofd. Dezelfde woorden die hij haar ooit mailde. Dezelfde woorden die hij uitsprak twee weken geleden, in een van hun nachtelijke gesprekken.
Was Arthur... een jonge psychische vampier, adept en leerling van een van de verschrikkelijkste schepsels die ze ooit zag in menselijke vorm?
Het bleek nog erger.
feedback van andere lezers- jan
gelezen en herlezen, het blijft een intrigerend verhaal..
XXXX
Magdalena: heel het leven is intrigerend hé?
Dank je voor het lezen Jan en voor je aanmoediging!
XXXX - Rob
Van "switchte" mag je "schakelde over" maken.
Magdalena: Ja; Dank je!
Ik verzamel alles. 'k Ga het nu niet direct verbeteren, maar je hébt gelijk.
XXXX - Mephistopheles
In één woord: boeiend!
Magdalena: boeiend genoeg om jou te overhalen jouw gedreven kunstenaar naar geluk en vreugde te laten leven???
dank je voor deze stimulus!
|
