Volg ons op facebook
|
< terug
Gisteren kwam ik Hem weer tegen: 'Pietje de Dood'
Gisteren kwam ik hem weer tegen, hij was er weer en hij wist wat hij zou doen. Er was geen uitweg voor zijn prooi, hij was er en hij wachtte. Hij lachte met de vooruitgang van de wetenschap, ze hielpen hem om zijn wachttijd te verkorten. Zijn slachtoffers versnelden hun komst en hij nam wat ze hem gaven: 'hun leven'. De dood stoorde zich niet om het leed van de achtergeblevenen, integendeel, hij gluurde en noteerde wie in aanmerking kon komen. Hij hoefde niet te noteren want eenieder zou ooit wel voor zijn gelaat verschijnen.
Gisteren sprak ik je aan en ik merkte dat mijn woorden je raakten, maar toch ging je verder met nemen van leven. Waarom? In Godsnaam, waarom wil je uitgerekend deze man? Hij is echtgenoot en vader van twee zonen, veertien en elf, waarom viel je oog op hem? Ik zag de moeder wenen en alles regelen voor de euthanasie in samenspraak met de man met wie ze nog zoveel dromen waar wou maken. Vader was een jager en hij zou aan zijn zonen niet meer kunnen leren hoe je jaagt en hoe je de natuur respecteert.
De zonen leerden bij hun vader waken en zijn pijn verzachtten door hem kleine slokjes water te geven als hij er om vroeg. Och, ik weet het Dood, ik hoef het jou niet te verwijten, jij bent nog de slechtste niet. Het lijden is het ergste en jou komst is vaak een bevrijding voor de uitverkorene en voor de omgeving.
De zoon zegt: 'Ik kan hem niet meer zien lijden, dat is mijn vader niet meer, ik kan hem niet meer horen hikken. Ik zal hem missen of het nu is of over tien jaar.' Moedige woorden voor een jongen van veertien en ik streel zijn ziel door hem even aan te kijken. Hij weent niet, zijn moeder vindt dit vreemd en verwijt hem dat hij ongevoelig is. Ik laat haar de woorden van haar zoon herhalen en ze snapt dat hij op een andere manier verdriet heeft. Ze maken oogcontact en de jongen glimlacht naar zijn moeder en hij laat zich zien in zijn kwetsbaarheid. De capuchon waarin hij zich veilig verstopte gaat van zijn hoofd en een prachtige knapenkop komt te voorschijn. Het is voor het eerst dat ik hem zo zie en ik merk, dat het afscheid van zijn vader hem langzaam man aan het maken is.
Zijn moeder verlangt op dit moment dat hij de perfecte zoon is en niet spijbelt, maar hoe kan een knaap van veertien zijn gedachten op school zetten als thuis zijn vader elk moment …hij wil erbij zijn.
Heel mijn lijf weent op zo'n moment, ik was veertien toen mijn vader plots stierf en nu, Pietje de Dood, ben ik je dankbaar. Het verbaast je, Pietje, dat iemand je dankbaar is? Ik ben je dankbaar, omdat je deze jongen op mijn pad stuurde, ik kon geen afscheid nemen van mijn vader en deze knaap mag ik begeleiden en nog laten uitspreken: 'papa ik zie je graag'.
Terwijl ik dit schrijf weet ik niet, Pietje, of hij zich aan jou toevertrouwd heeft, maar als je hem neemt doe het dan zachtjes en streel even die knaap van veertien. Laat een stukje van zijn vader achter, zodat hij man kan worden in de sporen van zijn vader.
Voetnoot: Voor het moment begeleid ik een gezin waar de vader beslist heeft om vandaag euthanasie te laten toedienen na drie jaar stijd tegen kanker. Het hele gebeuren heeft me diep geraakt.
feedback van andere lezers- innerchild
Ik zit hier gewoon te janken, Sproet ...
Pakkend geschreven.
Jou kennende ben ik blij dat jij dit gezin hierin mag begeleiden. Het zal niet makkelijk zijn. Zoiets is nooit makkelijk.
Ik hoop dat moeder en zoon elkaar in hun verdriet mogen vinden.
Liefs,
Inner
sproet: Robijntje, ik zat zelf te janken terwijl ik het schreef. ik doe mijn job graag, maar dergelijke situaties zijn klote...en halen je overhoop.
liefs, trees - badstop
Een eerbiedige stilte is wat mij rest.
sproet: Dit voelt als een eer aan.
Danke, trees - Rob
Een dikke SMAK voor wat je doet sproet!
sproet: Robke, gelukkig word ik niet elke dag met dergelijk afscheid geconfronteerd, het is niet evident.
een SMAKJE voor je erkenning van sproet - koyaanisqatsi
(erg herkenbaar)...
xxxx
sproet: thns, de man is ondertussen in alle sereniteit overleden. ik heb het gezin nog niet terug gezien, pas volgende week.
liefs, trees - yellow
amai, dit verhaal had ik niet verwacht,
wat heb ik respect en bewondering voor dit schrijven trees,
het raakt me,
Marc
sproet: het is een deel van mijn job, maar een gezin begeleiden die gekozen heeft voor euthanasie is heel nieuw voor mij.
liefs, trees - Magdalena
Schrijnend.
Mooie Sproet. Je hebt iets moois gedaan, iets met gevolgen voor hele levens.
XXXXXX
sproet: het meest schrijnend is dat kinderen een deel van een normale jeugd hoeven over te slaan. ze worden plots groot.
liefs, trees - Mistaker
Prachtig!
Liefs,
Greta
sproet: thns Greta. het beeld van die knaap blijft voor mijn ogen komen, het is een pracht ket en ik ben blij dat ik dit gezin verder kan en mag begeleiden.
liefs, trees - Mephistopheles
Ik begrijp die vader wel. Een tante van me heeft drie jaar lang liggen creperen van kanker en uiteindelijk ook besloten tot het plegen van euthanasie.
Je hebt inderdaad iets mooi gedaan.
grts.
sproet: thns voor je fb. kiezen voor euthanasie is vaak een gepaste oplossing voor het individu in kwestie en ook voor de omgeving. Ik bewonder deze mensen voor hun maanden lang zorgen en weten dat de dood het haalt.
liefs, trees
|
