Volg ons op facebook
|
< terug
Ontmoeting
Reeds de eerste paar minuten, na de kennismaking, werd de stelling dat 'schoonheid binnenin zit' bewaarheid.
Als laatstejaarsstudent wetenschappen, overtuigd werkend aan een opdracht en op uitnodiging van Katelijne zelf, vond deze ontmoeting plaats.
Hijzelf was totaal onbekend met de wereld van de mindervalide.
Hoe zou het ook, de enige wereldse ervaring was er een met de wezenschool.
Zijn geestelijke voorbereiding was in de zin van: vooral geen medelijden, normaal gedrag, jezelf proberen te zijn.
Bij het betreden van haar leefruimten smolten alle voornemens als sneeuw voor de zon.
Haar lichaam vulde een rolstoel, haar uitstraling de volledige kamer, incluis zijn geest.
Hij voelde zich als een rund, de bedenkingen en woorden die zij uitte werden als op zijn huid gebrandmerkt.
Spontaan, ongekunsteld, maar met een verbazingwekkende precisie kwam haar verhaal:
'Mijn jeugd was er een bestaande uit vluchten naar mijn getrouwde zus, bij een oom of een tante of ten lange laatste bij de buurman.
Ik werd gek van de scènes thuis. En hoe hard ik ook mijn best deed me onzichtbaar te maken, iedere keer weer werd ik door mijn ouders als een pion gebruikt. Koos ik partij voor de ene, kreeg ik de ander over me heen. Tot slot kon ik alleen nog maar bij de buurman terecht.'
Als ze over haar kinderjaren vertelt, de ruzies thuis, de angsten en de dreigingen, ziet hij dat kleine meisje voor hem.
Meisje dat 's nachts met haar valiesje het huis uitvluchtte om een schuilplaats te zoeken.
'De buurman beschouwde ik in het begin als een goeie vriend, bij wie ik altijd kon aankloppen. Als het thuis te erg werd, liep ik naar hem en hij ving me op, steeds weer.
Na een aantal maanden, moesten er, om die vriendschap te behouden, allerlei dingen met hem uitgehaald worden.
Het begon met een zoen, maar al snel vroeg hij meer. Hij misbruikte me keer op keer opnieuw tot ik weer op de loop ging. Het was een vreselijke spiraal waarin ik vier jaar gevangen zat.
Het eerste vriendje leerde ik kennen op vakantie. Beetje kletsen, een dansje, meer niet.
Mijn ouders vonden dat ongehoord, 's nachts brak op mijn hotelkamer de hel los: ze sloegen me finaal in elkaar. Stel je voor, ik was toen twintig! Dat geweld schokte me zo hevig, dat er iets ging knappen.
Ik at nog nauwelijks, verloor elke interesse, bleef maar vermageren en wilde liefst doodgaan. Ik wist precies hoe het aan te pakken.
De trein leek me de meest zekere en radicale weg naar de dood.
Met pillen slikken, was de kans op wakker worden groot.
En verdrinken leek me zo afschuwelijk, zeker als je kunt zwemmen. Slechts één moment en het is gedaan hield ik mezelf voor.
Mijn dagboeken en alle brieven vernietigde ik, mijn persoonlijke zaken liet ik verdwijnen en 's nachts om drie uur ging ik naar de dichtstbijzijnde spoorweg. Ik slikte kalmeerpillen die waren meegenomen, vanaf dat moment herinner ik me niets meer.
Het gemis van beide benen, linkerarm en een verbrijzeling van de rechter, maken dat er tachtig centimeter mens en vrouw overblijven. Enig resultaat wat me nu rest.'
Het enige wat hij uit zijn strot kreeg was 'Maar wat voor een MENS!! Wat voor een VROUW!!'
Na dit verhaal stond zijn wereld op zijn kop. Geen woorden, wel overvol van gevoelens.
Hoe kon men een levend iets, een mens, zoiets aandoen??
Toegegeven, hij was nooit vies geweest van 'vrouwelijk schoon'. Zeker niet als ze beschouwende 'lustobject' of 'prooi', wel als een schepping die voor hem bijna de perfectie benadert.
De enigen waar hij ooit affectie van kreeg, waren dan ook vrouwen. Weliswaar tegen een te dure prijs.
De ontmoeting met deze vrouw, had zijn 'hij zijn', volledig op zijn kop gezet.
Het leek, alsof door handicaps, haar schoonheid verhonderdvoudigd was.
Het was gewoon niet anders, het mooie aan haar zat echt binnenin, dusdanig volumineus, dat het naar buiten werd gereflecteerd.
Waarschijnlijk hebben tientallen weggebruikers gedacht, dat hij die avond zijn wagen onder invloed bestuurde.
Was hij ook, onder invloed, door deze bijzondere vrouw.
Als een puber zat hij onder het rijden te denken. Hoe snel en met welke opgaaf van reden, hij een nieuw bezoek 'ten huize Katelijne' kon afleggen.
Gods hand? Toeval? Of gewoon geluk?
Via een simpel kaartje werd hij uitgenodigd op haar verjaardag.
Veertien juni, stralende zon. Bij aankomst op het feestje, was het er al een drukte van jewelste. Stralend middelpunt: Katelijne.
Haar glimlach, de warmte van haar handdruk, maakte duidelijk dat hij welkom was, wat haar betrof dan toch.
Duidelijk was, dat hij bij de rest van het 'publiek' niet echt in de smaak viel. Het was de eerste maal in zijn leven, dat hij verveeld zat met zijn neus- en oorring, zijn lange haardracht en tattoos.
Attributen, die hij gebruikte om zich af te zetten tegen het harde leven in de wezenschool. En als wraak op zijn verknalde jeugd.
Gesprekje links, gesprekje rechts. De opmerking van Katelijne, dat haar nieuwe vriendjes afwezigheid wel een gemis was, veroorzaakte een steek van jaloezie. Deed hem besluiten vervroegd afscheid te nemen.
Niet dat hij het een obsessie zou genoemd hebben, maar ze bleef wel zijn totale gedachtegang beheersen.
Nieuw vriendje??? Het werd hem plots duidelijk waarom hij niet welkom was bij de rest van het gezelschap: een kaper op de kust!
Gevoelens die hem vreemd waren, maakten dat hij ongenietbaar werd.
Studies, uitgaansleven, het liet hem Siberisch koud. Vragen, steeds overnieuw. Die nieuwe vriend, kon die voor haar zorgen? Hij moest en zou verhinderen dat zo ooit nog pijn werd gedaan. Koste wat kost.
Briefje van Katelijne:
'Beste,
Vergeef me de lef om je dit briefje toe te sturen. Evenwel wil en kan ik niet anders dan het je toe te sturen.
Onze gesprekken die we hadden, gaven me een goed, héél goed gevoel.
Zaterdag aanstaande trekt mijn vriendje bij me in en het lijkt heerlijk jou daarbij te hebben om samen gezellig de avond door te brengen.
Sorry voor de directheid van deze uitnodiging, maar ik reken vast op je aanwezigheid.
Liefs, Katelijne.'
Godver de godver, Zaterdag reeds samenwonen met haar vriendje?? Het griefde hem, wat voelde hij nu voor haar?
Medelijden? Zeker niet. Liefde? Was een te groot woord.
Meer een soort verheerlijking, puur respect, of toch wat liefde??
Na het leven zoals het hare, jezelf terugvinden: petje af!!!
Zijn idee over het vriendje was al helemaal gevormd:
Een of ander macho type, de grote verwenner.
Hij zag het al gebeuren: paar maanden misbruik maken van en dan op naar het volgende slachtoffer. De verdomde jan mijn kl*ten!!
Het begon al bij het ontbijt die bewuste zaterdag.
Stijlvol zijn potje koffie over zich heen gekwakt, zenuwachtig? Zeker niet!
Meer een gevoel alsof zijn beste vriend ten graven ging gedragen worden.
Slapeloze nachten achter de rug: stel je voor dat inderdaad die Jan lul haar na een tijdje echt in de steek liet? Snapte die halve zool dan niet dat zoiets fataal kon zijn voor Katelijne?
Voelde zich als een soort indiaan in zijn reservaat, maar dan wel MET oorlogsveren.
De sigarettenboer zou alvast pret beleven aan deze feiten.
Het leek alsof hij de dag doorbracht in een letterlijk rookgordijn.
Zowat rond de klok van zevenen, begon hij zowaar op een Parkinson patiënt te lijken.
Wat moest hij in hemelsnaam vertellen aan dit prille paartje? Welke houding moest aangenomen worden? Stel dat die kerel nu toch eens meeviel?
Verdomme nog aan toe zeg!
Bij aankomst aan het liefdesnest, voelde hij zich in die tussentijd echt hondsberoerd.
Wist, dat dit een afscheid ging worden, van gevoelend die nog niet eens waren geboren.
Een paar rillingen en één druk op de deurbel later, begon het moment suprème.
Katelijne, zoals steeds stralend in haar rolstoel in de deuropening.
'Ben ik blij dat je er bent, dacht al dat je niet ging komen opdagen'.
'Sorry, ben wat laat, maar het was me het dagje wel, pffff.'
'Kom erin, maar eerst een zoentje hé, dat hoort, de gast zoent de gastvrouw.'
'Goed zo' dacht hij 'strooi nog wat zout in de wonden.'
Toch liet hij zich dit moment niet ontnemen.
'Zo, daar heb ik van genoten, het geeft me een lekker 'vrouwtje zijn' gevoel.'
Meer dan een 'dito, maar dan mannetje zijn' kwam er van zijn kant niet uit.
Drankjes, hapjes, alles netjes uitgestald op het tafeltje.
Alles, behalve het vriendje!
'En? Is je vriendje nog onderweg?'
'Neen hoor, is even in de tuin, komt er zo aan.'
De lomperik, zelfs te bekakt om de honneurs waar te nemen, was dit haar toekomstdroom?
'Een luchtje happen? Moet ook af en toe gebeuren, niet?'
'Mmm, ik ben zo blij met hem, nooit meer alleen zijn en het is zo'n lieverd.'
'Lijkt me niet zo moeilijk met jou als vrouw erbij, je roept liefde en gevoel op.'
'Wie weet, kunnen we ooit met ons drietjes genieten?'
Miljaarde, had hij zich zo vergist in haar? Dit was een regelrechte uitnodiging voor een triootje. Verdomme toch.
'Nou, luister, ik ga me zeker niet mengen in jullie prille geluk, zeer zeker niet!'
'Hij gaat jou ook leuk vinden, vast wel, hij houdt gewoon van gevoelige mensen en gevoelig, dat ben jij zeker.'
Een der deuren ging schijnbaar als vanzelf open, een pracht van een labrador kwam binnen.
'Sammy, ziehier onze gast voor vanavond', stelde zij hem voor.
'Sammy???'
'Jawel, mijn 'vriendje', steun en toeverlaat, maanden lang opgeleid tot hulp en ondersteuning van motorisch gehandicapten.'
De hond kwam naar hem toe, ging pal voor hem zitten, en gaf een poot.
Alsof hij zeggen wilde 'Welkom makker, het zit wel goed met jou.'
'Mag ik een jenevertje nemen?'
'Tuurlijk wel, voel je niet lekker? Je bent zo bleekjes?'
'Gaat wel hoor…'
Een gevoel van diepe schaamte kwam naar boven.
Een alles verterende wantrouwen, dat door levenservaring sluimerde, had hem nogmaals te grazen genomen.
Zijn bekentenissen, zijn vrees, zijn jaloersheid uitleggen, duurde tot zondagmiddag.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Welkom hier op deze site, je hebt mijn raad bevolgt en dus ben je nu eentje van ons.
Mooi verhaal, maar dat weet je al van op het SenNet
Willy
|
