Volg ons op facebook
|
< terug
gewoon een jongen van dertien (HS I - p2)
…
Maar gelukkig, daar stond ze, wachtend op mijn laatste trede. Haar armen kamerbreed open, met een warme glimlach en haar favoriete badjas die me het menu van de dag vertelde. Ja, in onze cultuur geldt nu eenmaal de norm: hoe smeriger de kleren, hoe smakelijker het eten!
En eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat mama's kookkunsten mij zelden hebben teleurgesteld.
Als haar hart de lentegeur blaast en haar stem de engelen draagt, tovert ze de meest exclusieve maaltijden uit de Marokkaanse keuken. Zij behoort immers tot de generatie van vrouwen die het zonder weegschaal of maatbeker hebben moeten doen. Alles gebeurt onder het gewicht en volume van het blote oog. Een traditie die in tijde van armoede is ontstaan, toen welvaart zich beperkte tot een paar kippen en een geit, maar vandaag nog haar natuurlijke kracht bezat.
Ik ontdoe me van alle last, en deze in zijn dubbele betekenis, rep me naar de keuken en nog voor ik aan het gasvuur kom roept ze: 'Waag het niet!' Mijn moeder was nogal erg gesteld op tafelmanieren. 'We eten gezamenlijk en het liefst uit één bord', reageert zij sterk geïrriteerd. Al vond ik de toon niet in verhouding tot de daad, doch haar ogen straalden een zekere fierheid uit. Precies diezelfde blik als haar zusters met man en kinderen vingerlikkend naar het geheim van moeders recept vroegen. Dan zag ik haar glunderen alsof ze de liefde in hun maag kon voelen en hieruit voor zichzelf heel wat betekenis of waarde wist te genereren.
Eenmaal aan tafel, net zoals het gezinsprincipe het vraagt, is het telkens een kwestie van tijd. Aan de trilling van haar mondhoeken en schorre woorden weet ik wanneer de druk haar te veel wordt. 'Heb je je broers gezien? Waren ze netjes gekleed? Hadden ze wat bij om te eten? Vroegen ze naar mij? Heb je verteld hoe leuk het hier is en hoezeer we hen missen? …'
Het zijn momenten als deze dat ik mijn schepper niet genoeg kan bedanken voor het verbale en mentale vermogen dat ik in me draag. Zonder te verpinken waarheid en leugen te verdraaien, voor ieders bestwil, geef ik haar de nodige verzachting. De nog te verzilveren kans haar drie kinderen ooit terug onder haar vleugels te hebben, tegen mijn beter weten in.
Wanneer we de laatste spullen naar de keuken brengen, vraag ik moeder om even te gaan rusten. 'Laat mij maar de afwas doen. Jij moet morgen weer heel vroeg uit de veren'. Ze streelt me over mijn beboste kruin en sleept zichzelf naar haar slaapruimte.
Terwijl ze zich klaar maakt voor de nieuwe dag, doof ik al de lichten in ons vertrek. Ik zet me nog vlug een zelfgemaakte koffie verkeerd en neem trouw plaats aan het venster dat nog van gordijnen moet worden voorzien. Eindelijk, mijn rituele ontlading kan van start. …
feedback van andere lezers- aquaangel
mooi ben benieuwd.
In het begin vertel je heel poëtisch, dat neemt wel af hoe verder je vordert. Precies goed gedoseerd naar mijn idee x
jamal: dat is zo waterengel. ik merk het tijdens het schrijven, heb steeds de neiging om in poëtische omschrijvingen te vallen. wat adviseer je mij, als ik vragen mag? kan de combinatie tussen schrijven en dichten of zal ik een van beide even moeten laten rusten? ...
alleen al voor de tijdsinvestering lijkt het me al heel moeilijk.
ik hoor het graag van een ervarings-deskundige
xx - Mistaker
Eens met Aqua!
O ja:
die me het menu van de dag vertelt: vertelde
Ja, in onze cultuur geldt nu eenmaal de norm: hoe smerig de kleren, hoe smakelijker het eten!: ...hoe smeriger...
Liefs,
Greta
jamal: mijn eerste pagina's en ik leer al!!
zeg nu eerlijk, waar vind je nog een betere leerschool?
het is zo spannend en soms beangstigend onwennig tegelijk.
maar ik geloof heel sterk in mijn passie, mijn eigen verhaal...
merci Greta!
xx - yellow
prachtig gebracht jamal,
kookkunst zonder meten is en blijft het beste,
Marc
jamal: dat is Marc, heb daar een immense bewondering voor...
een verloren gegane cultuur helaas want zie ik nog zelden.
groeten
Jamal - Magdalena
'vandaag nog haar natuurlijke kracht bezat'... mmm
lieve zoon die zijn moeder's hoop in stand houdt
jamal: bedankt voor je tip en de warme erkenning Karine.
xx - jan
ik heb een aantal keren couscous gegeten, hmmm!
grts
jamal: jij weet wat lekker is Jan!!! ....
als het niet uit de rekken van de Aldi komt maar uit de hand van een Marokkaanse vrouw, of man in sommige gevallen, dan heb je het gegeten zoals het moet, zoals het smaakt....
groeten en bedankt voor je reactie Jan - verf
knap
jamal: dank je
groeen - Mephistopheles
Die afname van poëzie naar meer proza gerichte zinnen is inderdaad voelbaar. Zeker niet slecht, het brengt het ritme van het verhaal goed in balans,
sterk.
jamal: dank je Bert. in het schrijven zoek ik nog veel te nadrukkelijk naar de schrijver in mij en dat is een heerlijk proces. het mooie hieraan vind ik dat in poëzie alles lekker vaag en lyrisch mag klinken. voldoende ruimte voor verbeelding. bij het lezen is het bina geheel andersom. voldoende omschrijving met een tikkeltje 'proza'... en dat is verdomd moeilijk.
nogmaals mijn dank
groeten - henny
Je schrijfstijl is prettig en de liefde van de zoon naar de moeder toe, is voelbaar.
jamal: heb nooit eerder op deze manier geschreven Henny
het is ontzettend moeilijk, beetje onwennig zelfs, maar jullie
begripvolle reacties, met rijkelijk advies, is gewoon geweldig.
dank je voor het lezen Henny
groeten
|
