|
< terug
Kleine Casper en autisme
Haar hart was zo zwaar en pijnlijk dat ze verwonderd was dat ze nog de kracht had naar het moederhuis te rijden en glimlachend te betalen voor de bos bloemen voor haar pas bevallen vriendin.
'Ik zal Caspertje niet aanraken,' nam ze zichzelf voor. 'Ik wil niet dat zo'n pasgeborene in contact komt met dit verdriet dat ik voel.'
Het lot besliste anders. Caspertje van drie dagen oud was zelf aan het wenen en kon niet slapen, een gemorst glas limonade en een vrolijke sterke vriendin zorgden ervoor dat Casper een kwartier later tegen haar borstkas lag.
Wie is in staat te begrijpen?
Ze voelde de warmte van het kleintje dat nog geen enkel verweer had. Ze ondersteunde het hoofdje en ging licht achterover liggen, zwijgend. Tien minuten later weende het kleintje niet meer, maar ook haar hart voelde niet meer zo pijnlijk aan.
Drie kwartier later nam haar vriendin haar zoontje heel voorzichtig over om hem in zijn bedje te leggen. Hij was eindelijk in slaap gevallen. Madeline zocht haar eigen pijn, die er niet meer was. Nochtans was het geen oppervlakkige pijn. Dagenlang had ze zo rondgelopen.
De pijnvrije toestand duurde lang. Het lichtgrijze van de lucht was toegankelijker toen ze het moederhuis verliet en Casper nog steeds rustig sliep.
Ze kreeg een glimp van inzicht in de genezende aard van Arthur die nooit zijn kern van pasgeborene verloren was.
Autisme is geen handicap. Het is een gave. Die enkel handicap wordt in een bepaald soort maatschappij. Het is de onmogelijkheid de eigen kern te verloochenen, zelfs als de omgeving of de maatschappij dat eist. Zelfs als de omgeving dreigt met uitsluiting. Dan nog blijft de eigen essentie belangrijker dan wat anderen willen of verwachten. Het lijkt op mannelijkheid, en: stand houden.
Niemand had haar ooit kunnen benaderen zoals Arthur deed. Voor hem had niemand de essentie van haar pijn kunnen benaderen, begrijpen.
Zijn glimlach, zijn openheid, zijn lachen, zijn vertrouwen als een Kind. Een Kind in het lichaam van een man die te veel leed.
Hij ging nog honderd stappen verder dan om het even wie kon: hij raakte haar aan alsof hij de eerste was die haar ooit aanraakte. Hij genas haar ziel, zorgde ervoor dat ze haar eigen trauma zag zoals het gebeurde en niet meer zoals therapeuten dachten dat er gebeurde. Waardoor alles veel simpeler, gewoner, menselijker werd: de weg naar genezing.
De enige fout die ze maakte was om tijdens zijn werk met haar, recht in zijn ogen te kijken en de pijn te zien die hij voor iedereen verborgen hield.
Het is gevaarlijk om de pijn van een zeer mannelijke man te zien. Hij wordt gevaarlijk als hij door heeft hoe veel je zag.
Waarom dat zo is, begreep ze niet.
Waarom slaan mannen het hardste naar de vrouw bij wie ze zich door en door op hun gemak voelen? Waarom gebeuren moorden op vrouwen meestal door de eigen man?
feedback van andere lezers- aquaangel
heavy rakend mooi..
Magdalena: knuffel Aqua!
Dank je!
XXXX - Mephistopheles
Zie email.
Magdalena: thanks! - Rob
De laatste twee "veronderstellingen" zijn te verklaren, maar niet uit wat daar aan vooraf gaat!
Magdalena: Het is een deeltje van een groter geheel. Ik heb maar fragmetjes gepubliceerd... van iets wat misschien nooit volledig zal gepubliceerd worden.
I don't know yet.
XXXX
|
