Volg ons op facebook
|
< terug
voorlopig titelloos: suggesties welkom!! (2)
De week was onheilspellend begonnen. Al het geld was op en het was inmiddels anderhalve dag geleden sinds ik een maaltijd verorberd had. M'n maag schreeuwde het uit, alsook de huur die al een maand achterliep. De huisbaas was ziedend. Hij had me al vanaf het prille begin niet gemogen en het feit dat ik hem de huur van de afgelopen maand nog steeds niet betaald had sterkte hem nog meer in zijn rotsvaste overtuiging dat ik tuig was. Mij maakte het niet zoveel uit. Ik had een hekel aan die vent. Zijn meningen en visies over eender welk onderwerp lieten me volstrekt koud, inclusief wat hij van mij dacht. Telkens wanneer hij tegen me sprak gedroeg ik me koel en onverschillig, elk woord slechts verveeld en laconiek aanhorend wat z'n ergernis alleen maar ophitste. Hij had het verstand van een goudvis en z'n bek stonk naar al de stront, pis, kots, en ziektes die zich in het water van de Ganges bevinden. Zijn keelgat was het anatomische equivalent van een beerput en de lucht die eruit kwam was giftiger dan uranium. Elk woord, elke zin, elk korte stamelen waarbij hij even hijgde was doordrenkt met de stank van deze afschuwelijke geur. Als het doorheen je neusgaten trok dan voelde je het ontzaglijke leed van de schepping doorheen je hart scheuren; hoe de tranen van het bestaan uit haar zoutige ooghoeken rolden en van haar wasbleke gelaat druppelden terwijl het griefde omdat het zo'n mensonterende aberratie tot stand had gebracht. Het was een geur van verrotting en ontbinding die uit z'n keelgat tevoorschijn kwam, en het wikkelde zich om je heen als een pekzwart doodskleed dat al je ledematen in bedwang hield.
Hij was een halfbloed Duitser en hij was er zichtbaar trots op. Geboren op het Beierse platteland was hij al snel met z'n ouders naar België geëmigreerd omdat vaderlief een betrekking in de wacht had weten te slepen bij een commercieel bedrijf dat bereid was om een smak neer te tellen voor de verlening van zijn diensten. Bleek dat die oude mof er nog best goed in was ook en zich al snel binnen de bestaande hiërarchie had weten op te werken wat erin resulteerde dat hij er na verloop van tijd zelf de lakens uitdeelde. Hij was bijzonder trots op zijn vader en hij had alles van hem geleerd. Dat wist ik omdat hij het me al vaak verteld had. Telkens als hij in de buurt was kreeg je 't te horen. Zijn hele levensgeschiedenis. Alles wat hij gedaan had. Alles wat hij van die oude gozer van 'm geleerd had. Alles waar hij trots op was en hem vreugde scheen in te boezemen. Zijn eerste kus. Zijn eerste huwelijk. Zijn goede christelijke waarden. Zijn eerbied voor de zede en de moraal. De goede raadgevingen die hij altijd gevolgd had. Zijn rotsvaste overtuiging dat alles op regels en wetten gefundeerd diende te zijn, en dat elke vertakking van het maatschappelijke wezen onlosmakelijk onderworpen moest worden aan het strenge gramschap van orde, discipline en tucht, die hij als de belangrijkste maatstaven beschouwde waarop een samenleving gebaseerd moest worden. Hij gedroeg zich als de deugdzaamheid zelve maar hij sprak als een nazi. Zijn woorden klonken nobel maar hadden de vorm van een swastika. Als hij vijfenzestig jaar geleden bestaan had dan had hij met veel plezier de stront van tussen Hitler's billen gelikt.
Zijn levensgeschiedenis en de vele monologen waarop hij me trakteerde waren me na verloop van tijd beginnen vervelen. Ik had aanvankelijk nochtans een poging gedaan om enige blijk van interesse te tonen door hem hier en daar een sporadische vraag te stellen dat betrekking had op de inhoud van zijn vertelsels die hij vaak dramatiseerde tot je er gek van werd. Na de tiende of elfde keer aanhoren van steeds weer hetzelfde verhaal had ik er genoeg van gekregen. Toen het dan eindelijk tot hem was doorgedrongen dat hij me verveelde, was hij vijandig geworden. Het had hem volgens zijn eigen waanvoorstellingen doen inzien dat ik net als zovele andere twintigers in jeugdige arrogantie versmachtte en dat hij, met z'n superieure kennis en volstrekt objectief redenaarstalent, me zou redden uit de greep van de duivel in wiens klauwen ik volgens hem zonder enige twijfel vertoefde. Hij gedroeg zich als een profeet die dacht dat hij de wereld moest genezen van haar ziekte terwijl mensen als hem net de reden zijn waarom de wereld ziek is. Aangezien ik de gewoonte had om vuur met vuur te bestrijden beantwoordde ik zijn vijandige betweterigheid door hem op een staaltje van mijn eigen vijandige kunsten te trakteren. Het trekken van die kaart had alleen maar olie op het vuur gekieperd en dat in combinatie met de huurachterstand had hem tot de overtuiging gebracht dat ik de verpersoonlijking van het kwade was en zo snel mogelijk verdreven moest worden. Sindsdien voelde ik me nooit veilig wanneer ik me op de trap of in de gang bevond. Hij woonde op het gelijkvloers van het gebouw en had de neiging om zich tijdens mijn meest onbewaakte momenten aan me vast te klampen. Vaak stond hij me onderaan de trap op te wachten en als hij me te pakken kreeg dreef hij me in een hoek en begon hij te ratelen en te dreigen. Ik wist dat ik hem alleen maar het geld hoefde te betalen dat ik hem nog verschuldigd was om hem van m'n nek af te krijgen maar het probleem was dat ik het niet had. Bill Gates had geld. Het Vaticaan had geld. Oom Dagoberd had geld. Maar ik had niks.
John was me natuurlijk nog steeds wat verschuldigd. Ik kon me nog goed voor de geest halen hoe hij enkele dagen eerder voorgesteld had dat ik in de loop van de week maar eens langs moest komen omdat hij misschien nog wel een manier wist hoe hij me het verschuldigde bedrag kon terugbetalen. Ik kende hem goed genoeg om te weten dat die plannetjes van 'm vaak niets meer waren dan recepten voor chaos en wantoestanden maar aangezien ik geen betere alternatieven tot mijn beschikking had nam ik het besluit om een kijkje te nemen. Bovendien was ik best wel nieuwsgierig naar wat voor list hij ditmaal in z'n verknipte gedachten bij mekaar gesponnen had. Dus pakte ik m'n zooi bij mekaar en haastte me vervolgens zo snel mogelijk van de trap.
Eens buiten gekomen sloot ik de deur achter me, en toen viel alles in duigen.
'Meneer Onraedt,' weerklonk de ijzige stem, 'we moeten eens praten.'
Het was de huisbaas met z'n slagtanden in de aanslag.
'Praten?' reageerde ik doend alsof ik niet wist waarom hij me wou spreken, 'waarover?'
'Dat weet u best wel,' zei hij, z'n dreigende ogen loodrecht op de mijne. Hij telde een meter vijfentachtig en had het postuur van een ruwe zeebonk. Hij genoot er zichtbaar van dat ik kleiner was dan hem maar dat intimideerde me niet. Die wandelende walvis mocht nog zo sterk als een gorilla zijn: als ik hem één enkele trap in z'n kruis zou verkopen dan zou het ogenblikkelijk gedaan zijn. Zelfs King Kong ging blèrend op z'n knietjes zitten als je 'm een schop in z'n staart verkocht.
'Ik vrees dat ik weinig tijd heb, Dolf,' zei ik ontwijkend, 'ik zal je de nummer van m'n secretaresse geven en dan regel je het maar met haar. Een tip: ze is gek op rozen.'
'Het is meneer Steiner!' bromde hij kwaad. Als er iets was waar hij een hekel had was het wel dat je hem met z'n voornaam aansprak. Hij stond er op dat je hem meneer Steiner noemde. Geen haar op m'n hoofd dat eraan dacht.
'Ik ben jou en dat bijdehand gedoe van je zat aan het worden!' ging hij als hij een bezetene verder, 'en als je me binnen dit en een maand het geld dat je me nog moet niet terugbetaald hebt dan trap ik je d'eruit! Heb je 't begrepen?'
'Hoeveel bedoel je met een maand?'
'Wat?'
'Nou, je weet wel. Je hebt maanden van dertig dagen en je hebt maanden van eenendertig dagen. Dan heb je nog februari die achtentwintig dagen telt en je hebt ook nog een schrikkeljaarfebruari die negenentwintig dagen telt. Hoeveel dagen heb ik dan?'
'Hou je me voor de gek of wat?'
'Ik niet,' antwoordde ik, 'de Juliaanse kalender.'
'Dertig dagen,' spuwde hij driftig, z'n woorden bulderend als oorlogsdrums, 'dertig dagen heb je, en géén seconde langer!' Hij keek me aan met een bloeddorstige blik in z'n ogen. Het soort blik waar zelfs Atilla de Hun zeven kleuren stront van scheet bij alleen nog maar de aanblik ervan. Het soort blik dat de pofadder in z'n ogen heeft vooraleer het ergens in de Afrikaanse Savanne een prooi bespringt en vol hemotoxines spuit. Een blik die welhaast leeg is en compleet ontdaan is van enig gevoel voor mededogen behalve dan die ene sterk gefundeerde kracht die onuitputtelijk is en ergens in de dieptes van het zenuwstelsel de lont ontsteekt. Het was kristalduidelijk dat die oude Steiner z'n pot met goud terug onder z'n geliefde regenboog wilde zetten en dat de slang me te pakken zou krijgen als ik die pot binnen een maand niet gevuld zou hebben. En in het hart van de rancuneuze wrok die op z'n bikkelharde gelaat knetterde kon ik zien dat de beet een bijzonder giftige zou zijn.
feedback van andere lezers- aquaangel
titel blijft moeilijk
smaakloos misschien?
Aquakuzz
Mephistopheles: Smaakloos? is dat een 'hint hint'?
ach ik vind hem wel... - Rob
"Ah...Dolf, ik heb even geen tijd." lijkt mij een meer passende frase in deze contekst....Pas wel een beetje op dat je niet té langdradig wordt.
Titel? Zoutspin?
Mephistopheles: Magdalena liet ook al iets uitschijnen wat langdradigheid betreft. Zal het stuk nog eens op de operatietafel leggen,
groet. - killea
excellent work
xxx
j
Mephistopheles: Thank you for always reading my insanity
xxx - arwenn
Mooi stuk! Hoeveel haat kan de wereld lijden? Nou als er veel mensen als jou huisbaas zijn; best veel. En de titel blijft inderdaad een lastige... Xxx afwen
Mephistopheles: Het was me de huisbaas wel, een blok aan m'n been. De titel is nog steeds zoek...
xxx - jan
leest als een trein John!
grts
Mephistopheles: Hopelijk een TGV en géén stoomtrijn.
grts. - Magdalena
mmmm
ik zou dit korter maken en de dingen meer voor zichzelf laten spreken
(Ik bedoel, 'ik'... grote mond natuurlijk.)
vb: Hij genoot er zichtbaar van dat ik kleiner was dan hij. PUNT.
Het feit dat dat jou niet intimideert spreekt uit het verhaal op zich.
Eigenlijk... zou ik deze tekst willen coriigeren. Foei. Mag niet hé?
Mephistopheles: oei Lena, je bent streng vandaag!
Inkorten hmmm...hier en daar is er allicht nog wel wat snoeiwerk, dat klopt als een bokser, maar staan er echt zo'n storende uitwijdingen in? - Mistaker
Ik vind het niet te langdradig eerlijk gezegd, je stijl bevalt me wel. De oude Russen, díe wisten pas van uitweiden ;-)
Groet,
Greta
Mephistopheles: hahaha jij hebt blijkbaar ook al wat Dostojevski en Tolstoj gelezen, hé? - jack
Ik vind dit ook niet te langdradig, je bechrijvingen zijn van die aard dat je ze de mensheid niet mag onthouden! Absoluut niet saai. ZEVEN kleuren??? :D
Mephistopheles: Zeven kleuren stront...ik weet niet waar het vandaan komt. Plot stond het neergepend :) - jamal
Grüss Got!... De stiefpa van Denise, mijn vrouw, woont in Beieren met haar moeder, in übermotzing, achter Regensburg. Een ding staat als een paal. hij heeft een bloedhekel aan Russen, aan alle Duitsers want die zijn te soft, te Europees zoals machtsgeile Merkel
en wat hij zeker over zich heen heeft is dat 'superieure'. bah, vreselijk....ik scheer ze niet over één kam. het valt me alleen op dat ik de streek prachtig vindt maar het volk is toch niet altijd even vriendelijk. mijn schoonma zegt dat het te maken heeft met de 'inteelt' die er heerst.... haha.... niet mijn woorden.
ik vind je schrijfstijl en taalgebruik zeer apart, eigenzinnig, rijkelijk gevuld met metaforen, zelfs de zeven kleuren stront....dat wil ik toch eens zien hoe dat eruit komt. haha...
groeten
Mephistopheles: Ik ben inmiddels verhuisd (het verhaal gaat over 3/4 jaar geleden) dus van die Duitser of huurgeldproblemen heb ik inmiddels geen last meer.
Die zeven kleuren stront heb ik ooit eens ergens op café gehoord, vond het wel de moeite waard om het zelf eens te gebruiken,
grts. - henny
Zeven kleuren stront schijten, betekent dat je het in je broek doet van angst.
Je kunt zeker veel schrappen, maar door je stijl, hoeft het van mij niet. Maar dat is mijn bescheiden mening.
Mephistopheles: Dit stuk is eigenlijk al herschreven geweest, met delen die geschrapt zijn. Heb het alleen nog niet aangepast op de site. Moet dat eens doen.
dank voor de feedback,
Groet. - koyaanisqatsi
Kerel, ik zit nog maar aan hoofdstuk twee en vraag me al af (en niet voor het eerst) wat zo'n natuurtalent als jij hier (nog) zit te doen.
Mephistopheles: Deze reeks ga ik opsturen zodra het af is. Misschien nog één keer herschrijven en dan verzenden. Te lang wil ik het ook niet meer trekken.
Thanks,
Gr. - manono
De beschrijvingen storen mij niet.
Mephistopheles: Heb hier en daar al wat geschrapt. Alls stukken zijn eerste versies.
|
