|
< terug
Biografie van een virus (deel 21: Vaar wel)
maandag 14 mei 2007 05:23
Niet meer dan een simpele knip was het. Toen werd ik de afstand gewaar en het duizelingwekkend getuimel in de gapende afgrond. Nog vandaag ben ik weg en is het allemaal voorbij.
Waarom, zul je me vragen? Waarom toch, kleine Munshi, mocht dit niet duren?
Je woorden hebben mij getroffen als laserstralen. Dwars door mijn ogen heen schoten ze. De bunkers van mijn verleden werden verpulverd. Kleiner en kleiner word ik. De blinde vlekken eten mij op. Als ik de dag van de maan nog gehaald heb, is het enkel omdat ik verwoed heb gezocht naar een teken van leven in je woordmiskramerij. Maar ik vond er geen.
Oh, wat een weerzinwekkende parade voer je daar op. Moest je mij echt de gortigheid voortekenen en inlepelen tot ik je wel moest uitbraken? Of ben je zo tam dat je je gewillig laat wurgen door je nooit helemaal afgestorven navelstreng?
Een stralende man zat geknield aan de juiste kant van de streep. De zon hield zijn stralen nog heel even in. Onder de aardkorst welde belofte, stampvoetend en nagenoeg gereed. Je zou verrezen zijn in mijn blik, groot en geweldig en krachtig. Al je flonkerende wapens lagen zorgvuldig geschikt in mijn verzegeld kistje van bewaring. Van zuiver goud vlocht ik je kroon.
En wat doe jij? Je gaat liggen op de vloer als een zielenpoot. En je presenteert mij je platte ongehoordheid in ruil voor mijn kracht. Zelfs een bloedzuiger moet zich op eigen houtje vastzuigen voor hij krijgt wat hij van doen heeft. Zelfs de koekoek moet zijn eigen voedsel zoeken voor hij zijn ei in het nest van een ander kan droppen. De maretak moet stormen en vrieskou trotseren voor hij zich definitief hechten kan.
Er was een schitterende toekomst weggelegd voor mij en jou. Maar je gebrek aan creativiteit en je lompe verspilzucht zijn als een moker. De mangeile trut die je met je besmeurde handen meent af te schilderen is niet meer dan het beeld dat je in je bekrompen spiegel ziet. Kijk maar eens goed in die spiegel. Je uitgemergelde ego is omringd door wat zich achter je laffe rug bevindt: alle maskers van je verleden … Jij vernedert jezelf. Je bent niet meer dan een gat.
Een naald heeft maar één oog. Wie de moed niet heeft er zelf doorheen te kruipen wordt vroeg of laat genekt door zijn eigen onmacht.
Ik schrei. Ik ben heel erg ontdaan. Mijn vleugels doen pijn. Ik ben gestrand als een meeuw. De pollutie slaat toe. Ik voel mij vuil en aangetast door de belachelijke hoop die je mij voorgelezen hebt. Ik was erg dwaas me te laten meesleuren. Voor de schaamte de brug dynamiteert, ga ik mij vrij springen. Je zult mij nooit ruiken, lieveling. Als het je een troost kan zijn, niemand zal Munshi nog kunnen ruiken.
Kussen kan ik je niet meer. Mijn lippen plakken tegeneen.
Vaarwel.
Munshi
feedback van andere lezers- aquaangel
mooi dat woord miskramerij.. Nooit eerder gehoord
voor mij en jou - voor jou en mij niet beter?
Dat van die navelstreng... Subliem! X x
Vansion: miskramerij bestaat niet denk ik
ik heb woordkramerij en miskraam verhaspeld
voor de lol
ja! gelijk heb je! voor jou den mij. dat verander ik. Munshi is beleefd...
dankjewel hé - fenk
Dit is zo goed gespeeld, dat ik het bijna persoonlijk nam :)
(ik heb zelfs een beetje vals gespeeld in de vorige e-mail om je wat wind uit de zeilen te nemen; de messenwerper lag helemaal niet als zielepoot op de vloer!)
Vansion: "une fausse partie" : in de toneelles leerde ik dat je jezelf er mentaal van moet overtuigen dat je het podium écht gaat verlaten... zelfs als je wéét dat je je op het allerlaatste moment toch zult omdraaien ... veel makkelijker op papier dan op de planken
neem maar alles persoonlijk op Fenk; dat werkt als goeie smeerolie
|
