Volg ons op facebook
|
< terug
voorlopig titelloos: suggesties welkom!! (3)
Tijdens het wandelen buiten voelde ik mezelf moedeloos worden. Zelfs met de storting die vijf dagen verwijderd was zou ik niet voldoende kapitaal in m'n bezit hebben om die aasgier z'n honger te stillen. Bovendien was een maand voorbij voor je het wist. Ik scheet een gemiddelde van één keer per dag, wat betekende dat het na een goeie schijtbeurt of dertig al zo ver zou zijn. Na dertig schijtbeurten zou hij al aan mijn deur staan om zijn hard verdiende centen te incasseren. Nou ja, hard verdiend is veel gezegd want het enige wat-ie deed was je de oren van de kop zagen, maar dat hij z'n ongenade voelbaar zou maken als hij binnen aan maand niet in z'n goud kon rollen stond vast als een axioma. Aangewezen op de geringe mogelijkheden die me nog restten, hoopte ik vooralsnog dat ik de springplank kon ontlopen. Niet dat ik niet kon zwemmen, maar als je te lang in open water vertoefde dan kregen de haaien je te pakken.
In het hart van de stad was er weinig drukte te bespeuren. De zon stond als een keizerlijke zegel in het hemelgewelf geplant en de zachte zuidwestenwind die doorheen de straten trok veraangenaamde de spitsige branderigheden van de zomerse warmte door het geheel te overwoekeren met zachte, verluchtende strelingen. Je kon zeggen wat je wou maar soms schonken de goden je een dag die zo mooi en vertederend was dat het bijna leek alsof je je in de veilige omhelzing van een geliefde bevond. Ik vond het telkens weer verbazingwekkend hoe een wereld die bulkte van oorlogen en ellende soms zo'n prachtig aangezicht kon hebben, alsof het nooit anders was geweest, terwijl elke vorm van leed, smart, droefenis en woede plots herleid werd tot slechts betekenisloze stuifmeelkorrels die je nauwelijks nog op je huid kon voelen branden. De tijd scheen stil te staan op dergelijke momenten, zonder enige vorm van vooruitgang of regressie. Alles leek plots afgewerkt, alsof de eindbestemming van het bestaan bereikt was en de bewegingen en ontwikkelingen van de wereld geen enkel doel meer nastreefden behalve dan die van de stilstand. Alles verbleekte, verkleurde en verhelderde tot een lumineus canvas waarvan de penseelstroken als elektrisch geladen deeltjes doorheen het luchtruim scheurden. Gebouwen die anders als stervende reuzen troosteloos voor zich uitstaarden verwierven een nieuwe, herwonnen glans, en elk inzicht, gevoel of idee - zelfs het meest droefgeestige - verloor haar zwartheid en drong door tot een nieuwe dimensie die een sprankeltje hoop deed ontbranden.
Toch was dit alles slechts een beeld, niets meer dan een kortstondig fragment uit een momentopname. Een dromerige visie met een verhelderende glimlach die al snel in een grauwe, geforceerde grijns omsloeg wanneer het priemende besef tot je doordrong dat elk voorwerp, elke geur, elke zonnestraal, elke verblijdde gezichtsuitdrukking op een dag weer zou verdwijnen. Het zand van de tijd stond in het netvlies van het bestaan gegrift, en niets was bestand tegen haar vernietigende krachten die op een dag alles weer tot asresten reduceerden. Elk ervaren van schoonheid lag slechts omsloten in het web van de dood, de grote spin wiens giftige cheliceren steeds paraat stonden om toe te slaan op de meest onbewaakte momenten. Geen enkele generaal, stad, vesting of profeet weerstond het ijzeren gramschap van de tijd, die zelfs de tien koningen van Atlantis terug tot zich nam. In de onmetelijkheid van de schepping waarin we slechts fracties van fracties van fracties van fracties van zandkorreltjes waren betekenden we vrijwel niets - opeengehoopt ruimtestof - en dat was een zelfkastijdende gedachte die al snel in nihilisme omsloeg, want hoe kon je nog iets serieus nemen als alles om je heen - religies, verlangens, prestaties, rijkdommen - zo goed als niets voorstelden? Het geheel werd al gauw een waanbeeld, een soort drogredenering die zich valselijk aan je denken kluisterde, en elke vorm van willen of ervaren tot volstrekt nutteloze activiteiten herleidde. Er waren natuurlijk vluchtwegen genoeg maar geen enkele kunst beschikte over het vermogen om zijn eigen ondergang te ontlopen. 'Want wat is kunst anders dan een leugen die de waarheid openbaart?' had Picasso gedeclameerd, en hij had gelijk. Het was een waarheid dat zich als een doodskleed om je heen kronkelde. Je kon de vergankelijkheid wel even beschilderen en opsmukken maar het gezicht dat erachter schuilging zou nooit verdwijnen en op een dag haar erfenis opeisen. Elke dag, elk uur, elke seconde leek betekenisloos en geen enkele vorm van schoonheid of bezieling kon het overschaduwen. De nietigheid was overheersend. Je kon iets scheppen voor jezelf maar voor de natuur maakte het weinig uit. Kosmologisch gezien was elke miljonair, keizer, vrijheidsstrijder, schrijver, visionair of genie volstrekt onbelangrijk. Er waren miljarden sterren - tweehonderd miljard in de melkweg alleen al - en ze beschikten allen over nog eens zo veel meer planeten, dus wat betekende de dromen, verlangens en snuisterijen van de bewoners van één enkele planeet?
De zomerse hitte hield me inmiddels genadeloos in haar greep. De zon brandde meedogenloos en leek telkens weer uit haar eigen asresten te herrijzen, als een prachtige feniks. Een verschroeiende droogte was als een stuk schuurpapier doorheen mijn keelgat getrokken en had een helse dorst ontketend die zich tot in elke spiervezel voelbaar maakte. Gezien het gebrekkige kapitaal dat me nog restte waren de mogelijkheden schaars. Per slot van rekening bestond er niet zoiets als een gratis maaltijd en de tijd dat die oude mirakelschijter brood uit de lucht liet regenen was al lang voorbij. Lege zakken hebben in een stad waar de stem van het geld belangrijker is dan die van de proletarische behoeftes is zoals een black out krijgen tijdens een staatsexamen: als je de benodigde inhoud niet bezit, geeft niemand een moer om wie je bent of wat je weet. Je zakte weg en iedereen liet je wegrotten in de vergeetput. Gelukkig voor mezelf kende ik een kleine, doch levendige kroeg in de buurt van het Sint. Pietersstation waar ik in tijden van nood terecht kon. Ik stond er op vrij goede voet met de uitbaters die me min of meer vertrouwden en af en toe wel eens op poef lieten drinken wanneer ik platzak was. Met die wetenschap in het achterhoofd trok ik erheen.
feedback van andere lezers- aquaangel
Mooie/sterkte metaforen..
vind de inzending wel wat lang, want online lezen is niet het meest makkelijk, een boek is toch aangenamer, dus als dan de lengte wat lang is krijg ik schermoogjes en neemt de concentratie af... of zal dat aan mijn leeftijd liggen? hihi - daar wil ik natuurlijk nog lang niet aan dat begrijp je..
thruth or dare?
;)
Mephistopheles: Ja is wat lang. Zal speciaal voor jou de volgende wat korter maken :)
Tja, je leeftijd...Truth or dare zeg je? Ik weet eerlijk gezegd niet of ik genoeg 'dare' bezit om de 'truth' te achterhalen :p - jack
Van schijtfrequentie over verluchtende strelingen naar de vergankelijkheid van alles, knap!
Deze frase viel bijzonder in de smaak :"de tijd dat die oude mirakelschijter brood uit de lucht liet regenen was al lang voorbij." :)
Het is misschien eerder lang om van een computerscherm te lezen, maar het is uiteindelijk toch de bedoeling dat het boekvorm wordt, niet? Zeker niet gaan inkorten he ;)
Mephistopheles: Ik hoop hier een roman uit te krijgen. Of dit zal lukken blijft voorlopig de vraag. Ik doe in elk geval verder, met of zonder de mirakelschijter!! - jan
als je in zo'n stemming bent moet er wel iets gebeuren, spannend
relaas en meesterlijk geschreven!
grts
Mephistopheles: Dank je wel. Gebeuren zal er nog veel... - Mistaker
Zomerse hitte...ik heb er op het moment wel even behoefte aan!
Heel graag gelezen weer.
Groet,
Greta
Mephistopheles: Ik schrijf het dan ook enigzins nostalgisch. Ik heb ook liever de zon dan de ijs op de trottoirs - jamal
een lege beurs maar wat een kapitaal aan schrijftalent!
wat betreft de lengte is het best niet simpel om van het
scherm te lezen. ik zou je teksten ook niet korten maar
eventueel over twee 'schermen' te verdelen....
groeten
Mephistopheles: Van het scherm lezen is inderdaad minder prettig dan een boek, zeker als het lange inzendingen zijn. Toch worden m'n teksten altijd langer dan aanvankelijk de bedoeling was, zou de perfecte middenmaat moeten vinden,
groeten - killea
Wow! I am speechless, you write so brilliantly!
xxx
j
Mephistopheles: Thank you. I hope that there's a publisher out there who agrees with you,
xxx - Rob
En dan te bedenken dat in de tijd dat ik dit las, inclusief onderbrekingen, ons zonnestelsel zich een kleine mijoen kilometer heeft verplaatst!
Mephistopheles: Of te bedenken dat de zon door middel van kernfusiereacties per seconde zo’n 700 miljoen ton waterstof in 695 ton helium omzet, iets wat de collectieve optelsom van alle kerncentrales op aarde nog niet in een gans jaar kunnen verwezenlijken… Ja, we zijn klein en nietig. Nonkel nihilisme ligt op de loer… - arwenn
damn I love it!
XX
Mephistopheles: Dank je,
xxx - henny
Weer een mooike.
Een na laatste zin: op de poef liet drinken. Bedoel je daar mee; op de pof drinken en later betalen?
Mephistopheles: Ja, drinken en dan een aantal dagen later pas betalen. Noem jij dat pof? Wij zeggen poef (in Gent).
Leuk dat je d'er weer bij was,
groeten. - koyaanisqatsi
Schitterend stukje filosofische mijmeringen, Maestro!
Mephistopheles: Thanks, was een beetje een experimenteel stukje, dit. - manono
Het blijft boeien.
Het woord 'schijt' is ietsjes te veel herhaald.
Mephistopheles: Kan zijn, zou eens moeten herlezen. Ik verlies er soms mijn greep op *zucht*
|
