Volg ons op facebook
|
< terug
gewoon een jongen van dertien (HS I - p8)
…
Met beide handen kleef ik aan mijn boekentas vast en mijn ogen houden de grote wijzer nauwlettend in de gaten. De schooldag nadert haar laatste minuten en ik kan niet langer wachten om mijn broers te zien. Ik heb Yoessef en Abdeslam van alles te vertellen en evenveel te vragen. Ze zullen me weer willen strikken met hun hersenspelletjes zoals: 'blijf vandaag hier slapen, dan zijn we met ons vieren onder een en hetzelfde dak.' Maar al gaat het mij door merg en been, ik krijg het niet gedaan om moeder alleen te laten in dat miezerige appartementje.
Meester Pijkels veegt het bord schoon en net wanneer hij de spons neerlegt, gaat de schoolbel. Vreemd dat op het einde van de dag de ochtendregels niet meer van toepassing zijn. Als losgeslagen wild dat de vrijheid ruikt, baant ieder zich een weg naar buiten.
Ik schiet uit de schoolbank en in één vloeiende beweging gooi ik de laatste spullen in mijn boekentas. Ik neem een snelpas richting de deur en plots valt mijn naam. 'Jamal, wil je nog even blijven alsjeblieft? Ik wil je spreken in verband met vanmorgen aan de schoolpoort.'
Neen, dit kan toch niet waar zijn. Ik heb verplichtingen die niet kunnen wachten en hij doet weer alsof ik alle tijd heb. Hij kon me toch eerder op de dag spreken, voor of na de grote middagpauze.
Met het gewicht van mijn frustratie ploft mijn boekentas tegen de grond en al slenterend keer ik terug naar mijn schoolbank. Meester Pijkels voelt de gekantelde sfeer en maant de laatste leerlingen aan om mij met rust te laten. Natuurlijk lezen zij van mijn gezicht in welke gemoedtoestand ik ben beland. 'Wat heeft hij misdaan meester Pijkels? 'Hij is toch de beste en slimste van de klas? Hij heeft ons geleerd hoe de staartdeling moet? Jamal, Jamal, als er iets, bel ons vanavond of kom naar ons thuis. Oke kameraad? Alles komt goed' roepen Carlo, Elias, Jimmy en Tim nog in koor.
Ik houd me sterk en gebaar met mijn hand dat ze mogen gaan. Nog geen seconde later hervalt het helse lawaai in een oorverdovende stilte en mijn hartslag gaat abnormaal tekeer. In mijn levenslijnen ontstaat een rivier van zenuwachtigheid en uit mijn keel lanceer ik onbewust allerlei vreemde geluiden. Ik hoest en snuif, kras even op mijn schedel en herhaal dit neurotische gedrag tot hij met zijn stoel pal tegenover mij komt zitten. Mijn armen grijpen zich vast aan mijn romp en duwen me naar achteren. Ik ben zo boos dat ik hem op brutale toon en met vuurrode ogen vraag: 'Wat heb je er telkens aan om mij in het belachelijke te trekken waar anderen bij zijn? Waarom altijd ik en nooit eens iemand anders?'
Meester Pijkels reageert niet maar uit zijn lichaamstaal ontcijfer ik een boodschap die niets te maken heeft met mijn schoolprestaties of houding. Hij zet zijn bril af en tracht de vermoeidheid uit zijn ogen te wrijven. Hij kijkt me aan en zegt net niet binnensmonds: 'Wij maken ons zorgen Jamal. Om jou, Abdeslam en ook Yoessef. Al zit je oudere broer iets verderop, wij hebben een goede samenwerking met de school waar hij nu zit. Hoe langer je broers onwettig van school blijven, hoe sterker jij hieronder lijdt Jamal. Mijn collega's en ik zien dat. Zelfs je beste vrienden komen geregeld tot bij mij en vragen wat zij en onze school kunnen doen om 'oude' Jamal terug te zien. Ik heb niets tegen jou of je familie maar juist een groot en warm gevoel voor jullie. Maar wat is er aan de hand Jamal? Wat gaat er allemaal door je heen? Waarom zien we nooit een van jullie ouders?'
Ik houd me rechtop en zwijg in alle talen. Maar verdomd, meester Pijkels is niet alleen mijn meester of iemand met een groot hart. Neen, hij is ook de man die met zijn gezinnetje drie straten van bij mijn vaders huis woont. Wat weet meester Pijkels dat ik nog niet weet? Wat is de school met ons van plan? Hoe verlaat ik dit gesprek zonder enig gevolg? …
feedback van andere lezers- aquaangel
gewoon een jongen van dertien (HS - p8)
Gewoon een jongen van dertien (HS I - p8)
Met beide handen kleef ik aan mijn boekentas ..
Met beide handen kleef ik aan mijn boekentas vast.......
een en hetzelfde dak.'
Maar al gaat
een en hetzelfde dak.' Maar al gaat (doorgaan op de zelfde regel)
miezerige appartementje. Meester Pijkels veegt
miezerige appartementje.
Meester Pijkels veegt (hier wel op nieuwe regel starten)
'Jamal, wil je nog even blijven alstublieft?
'Jamal, wil je nog even blijven alsjeblieft? (ik denk tegen een jongen van dertien geen u wordt gesproken)
vanmorgen aan de schoolpoort.' Neen, dit kan toch niet waar zijn
vanmorgen aan de schoolpoort.'
Neen, dit kan toch niet waar zijn (nieuwe regel want iemand anders is aan het woord/gedachten)
Zware gevoelens voor een jongen van dertien, doch voor mij in een ander licht wel bekend
xx
jamal: hoe kan ik je bedanken voor deze verrijkende feedback?
jij hebt me al eens geadviseerd om een opleiding te volgen (LOI?)
maar zeg eens eerlijk. leer ik hier niet meer van jou en de anderen dan daar? haha...
misschien ga ik ooit eens. van zodra mijn gedachten, ervaringen op papier staan... voor het verfraaiingswerk.
dank je, mijn bondgenoot!
xxxx - b_engel
Hey,
Ik heb nog geen enkel stuk gemist maar kom niet altijd tot reageren. Ik ben momenteel helemaal leeggezogen. Ik kom maar af en toe eens piepen en probeer verder mezelf overeind te houden.
Maar ik vind je verhaal van de eerste letter tot de laatste boeiend en zeer goed geschreven. Zoals in je gedicht... tip van de sluier... genoeg lichten om te kunnen volgen en toch je eigen verhaal... Je doet dat heel knap en ik blijf je lezen.
Liefs
jamal: o lieverd, er is geen enkele reden om je te verontschuldigen of enigszins te verantwoorden. de schrijver neemt gebruik van de vrijheid die kunst biedt. waarom zou de lezer dat niet mogen?
ik vind je top Dominique, of je me nu leest of niet
maar wel blijven lezen he..... haha
xxx - henny
Zwaar voor zo'n jonge knul. Ik heb het met hem te doen.
Om op je vraag terug te komen: Ik ben nu 52 . Op mijn zevende gingen mijn ouders scheiden. Op mijn elfde pleegde mijn tweede vader zelfdoding. Ik moest vanaf die tijd, maar halve dagen naar school om voor het huishouden te zorgen. Mijn moeder was zwaar overspannen en ik moest voor haar en mijn oudere broers zorgen
jamal: dat had ik jaaaaaaren Henny, echt. ik durfde hem niet eens aankijken. ik ontkende zijn bestaan door hem in een 'zwarte doos' te stoppen. heb hier ooit een gedicht over geschreven.
jij komt ook niet uit een rozennest, lees ik.
vreselijk, herkenbaar..... hoop dat je 'hersteld' bent. als je begrijpt wat ik bedoel.
bedankt voor het lezen, toe-vertrouwen
xx - jan
knap hoe je het gevoel van die moeilijke tijd verwoordt, je sleept de lezer helemaal mee in dit familiedrama....
grts
jamal: van jou te horen is een waanzinnig compliment Jan....
ik doe mijn best en weet dat er nog veel meer en beter uit kan.
maar dat met de tijd en rijkelijk advies.
groeten - Mistaker
Interessante man, meester Pijkels!
U tegen kinderen is in het Zuid-Nederlands heel gebruikelijk dus dat kan je best laten staan hoor.
En een cursus doet volgens mij meer kwaad dan goed. Nou ja ik ben überhaupt te eigenwijs voor zo'n cursus.
Liefs,
Greta
jamal: haha.... we zijn gelijk geaard Greta. Te eigenzinnig! haha...
geloof me, bij ons spreken ze echt niet met U tegen kinderen.
misschien toch invoeren, vind je niet.
xxx - Mephistopheles
Erg meeslepende literatuur
jamal: er komen GELUKKIG ook nog leukere momenten....al zijn ze schaars....ze zijn er.
xx
|
