|
< terug
Vroeger is voorbij (fragment II)
Hilde zat op de bank op het pleintje en keek naar wat eens het ouderlijk huis was. Er woonden andere mensen nu en die hadden geen flauw benul van wat er zich tussen die muren allemaal had afgespeeld, die beschouwden het nu als hun thuis. Alle sporen van het vorige leven waren uitgewist: er zat een nieuwe voordeur in en er hingen andere gordijnen voor de vensters en in de voortuin stond een auto geparkeerd. Mama's bloemen waren vervangen door steentjes.
"Ach mama", dacht Hilde "je zou nog eens moeten terugkomen en zien wat er hier allemaal veranderd is. Wat er allemaal al voorbij is."
Daar waar vroeger open plekken waren, stonden nu huizen, zodat men het park niet meer kon zien. Hilde kende niet één van de bewoners meer. Het pleintje, waarop ze forten en kampen hadden gebouwd, was nu mooi aangelegd. Er stond zelfs een standbeeld van een meisje, dat een kruiwagen met bakstenen voortduwde maar de steenfabrieken zelf waren uit de streek verdwenen. De tijd dat dit dorp een steenbakkersdorp heette, was voorgoed voorbij. Enkel nog twee schouwen zag men staan en een paar 'lezzes' werden bewaard als industrieel erfgoed. De putten waren volgespoten en er waren nieuwe woonwijken op gecreëerd. Het heette nu dat de gemeente er veel mooier op geworden was: geen stank meer van de steenbakkerijen, geen baggerputten en 'geleigen' meer, maar groenzones en residentiële verkavelingen. Mogelijk was dat waar voor een buitenstaander maar voor Hilde leek het niet meer op haar dorp.
De paterskerk was nu een theaterzaal en het klooster een home voor doven en slechthorenden. Paters waren er immers niet meer, amper nog pastoors. Daar waar er vroeger in de parochie een pastoor en twee onderpastoors waren, had men nu nog één pastoor voor drie parochies. Eerwaarde Heer Coene had dat nog verteld, toen zij met hem de begrafenis van mama besprak. Ze had hem niet eens herkend als een priester. Hij droeg immers een jeansbroek en een geruit hemd en je moest al goed kijken om het kleine zilveren kruisje om zijn hals te zien. "De kerken lopen leeg", had hij gezegd "en wij zijn een eenzaam ras geworden. Gaan we met mannen om dan denken ze dat we homo zijn, durven we vriendelijk zijn tegen een vrouw dan betaamt dat ook niet en zijn we lief tegen een kind dan vreest men een pedofiel." Waar was de tijd dat bijna iedereen naar de kerk, te communie en te biechten ging, dat de priesters als het ware deel uitmaakten van de families? Die tijd was voorbij!
Fragment uit "Vroeger is voorbij"
feedback van andere lezers- GoNo2
Prachtig geschreven.
hope: Bedankt voor de appreciatie
|
