|
< terug
Biografie van een virus (intermezzo: Julia)
Aan familie en buren werd verteld dat ze enkele weken op vakantie ging. Een verblijf in de Beierse Alpen zou haar gezondheid ten goede komen. De kwezels en de biechtstoelgangers feliciteerden haar ouders met hun inzicht, met een beminnelijke schouderklop. Ze begrepen maar al te goed dat het haar zielsgezondheid betrof. De ouders hadden al veel te lang getolereerd dat hun ongetrouwde dochter rondfladderde in de promiscue middens van goddeloze schilders of ander Boheems pluimage. Het werd hoogtijd dat deze kwetsbare, jonge vrouw werd weggehouden van deze besmettingshaard. Het zedelijke verval bij omgang met kunstenaars gebeurt met een versnelling die de newtoniaanse gravitatiewet doet verbleken. Maar de ouders mochten gerust zijn, ze zullen hen en hun dochter in hun gebeden herdenken (opnieuw een beminnelijke schouderklop).
Maar volgens de kwatongen was het al te laat. Waartoe diende anders de ruime kledij die Julia de laatste weken droeg? Was het niet aandoenlijk hoe wanhopig ze het probeerde te verbergen? De zever van het leedvermaak liep over hun kinnebakken.
En zoals steeds, hadden ook nu de kwatongen gelijk. Julia vertrok voor een gedwongen opname in een klooster net over de Franse grens om daar het brandmerk van afstandsmoeder te dragen. De lange gangen van het klooster waren steeds in het halfduister gehuld, omdat het daglicht geweerd werd door donkerrood vensterglas. In deze rode schemer bewogen jonge vrouwen met gezwollen buiken zich voort als slaapwandelaars, op kousenvoeten over tegelpatronen met zesvoudige symmetrie. Wanneer ze elkaar passeerden, vermeden ze elkaars blik, zeiden ze geen woord. Enkel in hun dromen omarmden ze elkaar met troostende woorden.
Maar Julia was anders. Fier, met opgeheven hoofd, liep ze door het sombere gebouw. Ze wekte wrevel op bij de nonnen door hen vrank in de ogen te kijken en haar buik uitdagend naar voren te steken. Waarom moest ze zich schamen voor de zeldzame vrucht die ze dragen mocht? De geniale schilder die in alle salons op ieders lippen lag, had op haar akkertje gezaaid. Naar zijn eigen zeggen was dit een unieke gebeurtenis. Immers, voor hem was zij niet zoals de andere vrouwen, de achterbakse klauwdieren die zijn geslacht deden verschrompelen. De tranen in zijn ogen bewezen dat hij de waarheid sprak.
Na enkele weken beviel ze van een gezonde dochter. Haar weerstand tegen de nonnen brak samen met haar vliezen, haar trots stroomde samen met het vruchtwater uit haar lichaam. Ze tekende, deed afstand, zonk weg in lusteloosheid.
Ze haatte zichzelf voor haar laffe daad, ze had hem verraden. Nu wenste ze nooit meer onder zijn ogen te komen, uit schaamte. Ze nam zich voor om geruisloos te verdwijnen, zelfs geen voetnoot zou aan haar besteed worden in de biografie van de meester.
feedback van andere lezers- aquaangel
kwatongen.. grappig, hier zeggen we: boze tongen
fenk: Plots bedenk ik dat "kwatongen" ook leuk als werkwoord kan dienen.
|
