|
< terug
Dode ogen (2)
Na de afmattende tocht door het bitterkoude landschap kan hij zich eindelijk ter ruste leggen. Met een lichte kreun gaat hij op de rand van het bed zitten, het hoofd gebogen onder de bedbodem van zijn bovenbuurman.
Zijn kaalversleten schoenen zijn doorweekt. Met bevende, half bevroren handen, maakt hij de eindjes touw die dienstdoen als veters los. Hij stroopt zijn broekspijp omhoog om de schade aan zijn scheenbeen te bekijken. Op een grote blauwe plek na is er niets ergs te zien. Gelukkig maar, want ontsmettingsmiddelen zijn hier schaars. Menig kampbewoner heeft last van ontstoken wonden.
In gedachten wrijft hij over zijn pijnlijke been. Alweer een dag overleefd. Hoeveel nog te gaan? De dagen van hard werken, honger en kou rijgen zich aaneen als zwarte kralen. Al maanden heeft hij geen radionieuws meer gehoord. De enige nieuwsbronnen zijn de gevangenen die hier nog wekelijks met volle wagons worden aangevoerd. Na het dagenlange, opééngehoopte zitten, komen ze maar moeilijk overeind als de deuren met veel geweld en gebrul worden geopend. Vol ongeduld worden ze dan als beesten door de bewakers met stokken uit de trein geslagen. Hij herinnert zich nog goed de dag waarop hij hier aankwam. Het was een lentedag en in de met lichtgroen waas overtrokken zilverberken die langs het geimproviseerde perron stonden, twinkelden enkele vogels. Als hemelse muziek had hun gezang hem in de oren geklonken! Drie dagen en twee nachten had hij met vijfentwintig mannen, vrouwen en kinderen in een donkere, tochtige en lawaaierige wagon doorgebracht. Hij zal nooit meer de ziekmakende geur van braaksel, uitwerpselen en zweet kunnen vergeten. Tweemaal hadden een paar soldaten hun wat beschimmeld brood en een emmertje grauw water gebracht zodat ze niet allemaal zouden sterven van de honger. Niet allemaal.... Eén baby in zijn wagon overleefde de tocht niet. De Joodse moeder had urenlang met het lijkje wiegend in haar magere armen naar het plafond zitten staren, biddend tot haar god, onafgebroken de woorden 'waarom' en 'kom mij halen' prevelend. Misschien had hij het haar wel gegund om ook zacht van deze wereld afscheid te nemen, om zo te ontsnappen aan deze hel. Na hun aankomst werd ze in shock naar de ziekenboeg gebracht. Wat er later met haar gebeurd is, weet hij niet, maar hij kan het wel vermoeden...
Een rochelend geluid schrikt hem op uit zijn gedachten; zijn bovenbuurman lijdt aan een zware hoest die al wekenlang aansleept. In normale omstandigheden ben je van zo'n kwaaltje in een paar dagen verlost. Hier in het kamp kan een zware verkoudheid overgaan in een ongeneeslijke longontsteking met alle gevolgen vandien...
Stilletjes kruipt hij in de lompen die in een vorig leven een pyjama voorstelden, strekt zijn krakende lichaam uit op de kale brits en trekt het prikkende, muf ruikende deken tot aan zijn kin. Vanavond zal hij proberen te bidden....
feedback van andere lezers- GoNo2
Kan het gebruiken als passage in mijn boek....
Victoria: nou, dat mag je niet, hoor :-) - aquaangel
heel erg mooi
mooie beeldspraak xx
Victoria: dankjewel!
|
