|
< terug
Ieder huisje heeft zijn kruisje
Pas na vierentwintig uren schrobde hij het bloed van de stoep. Niet dat hij dienaangaande instructies had ontvangen van de politie, maar hij achtte het zelf opportuun om niet onmiddellijk alle sporen van het ongeluk te wissen. Maar sinds gisteren was niemand naar de donkerbruine vlek voor zijn garageoprit komen kijken. Een grote inktvlek uitgevloeid op de dalstenen, met een grillige, fractale rand, maar dus niet meer nodig voor het politieonderzoek. Klaarblijkelijk waren de foto's die net voor de aankomst van de ambulance genomen werden, voldoende voor de reconstructie van de feiten. De BMW die vijftig meter verder op het voetpad stond, de bumper en de rechterkoplamp verrassend zwaar beschadigd. De meisjesfiets in de vrolijke reggaekleuren, half op het wegdek liggend met het voorwiel in verticale stand, draaiend in de wind, verrassend ongeschonden.
Later op de dag durfde hij voor het eerst sinds de gebeurtenis zijn auto uit de garage rijden. Halverwege de oprit, op het moment dat hij gewoonlijk de bocht inzette, doemde het kruis op in zijn buitenspiegel. Stapvoets liet hij zich achteruit bollen en kon op het nippertje afdraaien tussen het kruis en zijn brievenbus. Hij bleef nog even staan om de constructie te bekijken. De dwarsbalk was met een sjorring aan de opstaande balk gehecht, die op zijn beurt in de losse aarde tussen zijn viooltjes stak. Een bordje met een datum, een meisjesnaam en nog wat tekst die te klein was om vanuit zijn wagen te kunnen lezen. Hij zag ook hoe zijn jonge, kwetsbare viooltjes geen schijn van kans hadden tegen het verpletterende gewicht van de bloemenkrans.
Hij zat in zijn eenpersoonszetel voor de televisie. Op het scherm speelde Homer Simpson zijn sullige zelve. Maar de beelden weerkaatsten op zijn netvliezen. Buiten stonden enkele jongeren gitaar te spelen en liedjes van Damien Rice te zingen. Soms las iemand een eigen gedicht voor en zwegen de anderen. Zijn vrouw stond naast zijn zetel het schouwspel te begluren, zich er voor hoedend om te dicht bij het raam te komen en zelf gezien te worden.
'Voor de ouders moet het verschrikkelijk zijn.'
Hij reageerde niet en bleef hologig naar de televisie staren.
'Wij kunnen ons niet voorstellen wat het is om je kind te verliezen.'
Omdat hij wist dat ze toch niet zou afhouden, antwoordde hij:
'Nee, dat kunnen we niet'
In een flits visualiseerde hij de kolonie nutteloze zaadcellen in zijn teelballen. Hij stond naast haar naar buiten te kijken. De jongen met de gitaar vertrapte met zijn punklaarzen de laatste overgebleven viooltjes. Toen hij het raamluik met zijn onvermijdelijke geratel ontrolde, protesteerde ze:
'Hoe kun je zo iets doen? Ze zullen ons nu wel een gebrek aan medeleven verwijten.'
Het houten kruis in de voortuin weerstond de wisseling van de seizoenen. De vrienden en vriendinnen bleven steeds langer weg, enkel de jaarlijkse herdenkingen zorgden nog voor enige opkomst. De bres die de dood van het meisje in zijn perkplanten geslagen had, was terug dichtgegroeid. De slagersvrouw vertelde hem dat de ouders naar het buitenland verhuisd waren. Zijn brievenbus had hij al na enkele maanden afgebroken en verplaatst. Kwestie van opnieuw vlot de eigen oprit op en uit te rijden, al was hij eerlijk gezegd nooit tevreden geweest met de oorspronkelijke plaats van dit lelijke ding.
Vandaag is het een mooie lentedag. De buren zien hem met zijn grote tuingieter de viooltjes rond het kruis begieten. Met een snelle beweging maakt hij met zijn zakdoek het naamplaatje terug schoon.
feedback van andere lezers- GoNo2
Meer verhalen zoals deze zijn een meerwaarde.....
fenk: Bedankt - tessy
Prachtig hoe je die man zijn inborst schets, ik ken zulke mannen.
fenk: Inlevingsvermogen is nu eenmaal de motor van ieder geschrijf, en bij uitbreiding het geheim van een geslaagde samenleving.
Bedankt. - drebddronefish
Een inktvlek met 'Fractale' rand! Valt dat onder beroepsmisvorming:-) Zeer goed opgebouwd dit stuk.
groetjes
fenk: misvorming is inderdaad het juiste woord
bedankt
|
