|
< terug
Slecht nieuws en fluwelen handschoenen
Hij legde de hoorn op de haak en schoof het toestel in de richting van de receptioniste. Nog voor hij iets kon voorstellen, weigerde ze zijn betaling ("This call is on the house"). De inhoud van het telefoongesprek was allicht van zijn gezicht af te lezen. Naast de zon en de hagedissen was ook slecht nieuws gratis op Curaçao.
De liftdeuren schoven open, tergend traag als de gordijntjes van een poppenkast, om een stralende vrouw te openbaren. Ze bleef nog enkele ogenblikken staan in de lift om de aanwezigen in de receptiehall te laten bekomen van haar verschijning, en schreed dan blootsvoets uit de cabine. De zwartmarmeren vloertegels leken terug te deinzen uit eerbied voor haar fabelvoetjes. Ze droeg de witlinnen badjas van het wellness centre. Voor de rest was ze enkel gekleed in het zelfbewustzijn van een vrouw van veertig die merkt hoe haar decolleté nog steeds scoort bij jonge mannen. Plots besefte hij dat ook hij naar haar zou omkijken, moest hij niet met haar getrouwd zijn. Voor het eerst in dertig jaar bestudeerde hij haar met dezelfde nauwkeurigheid zoals hij andere vrouwen bekeek. Hooguit vijf seconden zou het duren totdat ze de balie bereikte.
Vijf seconden, niet meer, vormden een geblindeerde overgang tussen de levensgulzige echtgenote en de ontroostbare moeder. Hij observeerde haar laatste ogenblikken van onbezorgd geluk, haar eerste vakantie met hem zonder hun zoon sinds zestien jaar. Een vingerknip van de veerman, een klapwiek van Odin's kraai. Meer zou niet nodig zijn om de glans uit haar haren te nemen en om haar gulle lach voorgoed te verfrommelen tot een melancholische glimlach.
Om haar laatste seconden niet te vergallen, probeerde hij haar recht en open in de ogen te kijken. Hij ontbond in twee personages. Een zichtbare maar virtuele persoon die als een wassen beeld stond te glimlachen, en een onzichtbare maar wezenlijke schim die zich gewichtloos in een oneindige vrije val bevond. Hij bemerkte een ondeugende flikkering in haar ogen, en toen ze vlak voor hem stond, maakte ze met een onopvallende beweging van haar duim de heupriem van haar badjas losser. Haar decolleté transformeerde van een V naar een U. De witte boord gleed net niet over haar tepels. Als surrealisme de grens van het draaglijke bereikt, is schizofrenie een welgekomen bondgenoot. Hij stond zelf verbaasd over de kracht van zijn glimlach. De pijn vluchtte als een vleermuis en hield zich schuil in een ondergrondse spelonk.
'Heb je moeder kunnen bereiken?'
Hij knikte. Ze drukte zich tegen hem aan. Hij kuste haar op de mond. Ze rook naar eucalyptus en munt.
'Kan ze onze Ziggy nog aan? Hij zal ons wel hard missen.'
Zonder aarzelen pikte hij haar ironie op.
'Ja verschrikkelijk, hij treurt zo om zijn ouders dat hij zich iedere avond moet troosten met zijn vrienden in de kroeg.'
'Ziggy zal zich vanaf morgen terug aan ons moeten aanpassen, vrees ik. Deze week is voorbij gevlogen, lieve schat.'
Even had hij het gevoel dat hij door zijn knieën zou zakken. Hij zocht steun aan de balietoog. Ze merkte dat hij wankelde en hield hem stevig vast.
'Alles in orde, schat?'
Hij herpakte zich.
'Ik voel me zwak, ik moet dringend iets in mijn maag hebben.'
Hij streelde over haar haren. Even schrikte ze van een ongekende droefheid in zijn ogen. Maar toen vroeg hij wat ze ervoor voelde om hun verblijf nog een weekje te verlengen. De dame van hun touroperator had eerder al gezegd dat de mogelijkheid bestond. De gedachte wond haar op, maar ze liet de blijheid nog niet onmiddellijk toe.
'Gaat moeder dit wel goed vinden?'
Eens in vrije val is de weg terug uitgesloten. Dus hij antwoordde:
'Ik heb het haar al gevraagd. Geen enkel probleem.'
Opnieuw kuste hij haar. Ze gaf zich nu volledig over aan haar vreugde en vloog rond zijn hals.
'En aan Ziggy moeten we het niet vragen, hij springt een gat in de lucht!'
Hij begroef zijn gezicht in haar hals en zocht een plaats om zich te verstoppen tussen haar haren. Even leek het of hij verstikt werd door een horde vleermuizen. Het was een panisch allesoverheersend gevoel. Hij kneep zijn ogen zo hard toe dat hij beelden van oplaaiende vlammen zag. De kern van het vuur bevatte het inzicht, zonder woorden maar kristalhelder. De vleermuizen fladderden de nacht in.
Hij zou haar wachter zijn
bewaker van geluk
behoeder van slecht nieuws
verlosser van het lijden
met purperen, fluwelen handschoenen.
feedback van andere lezers- yellow
purple rain..... purple rain yeah...
M.
fenk: Ik ben blij met deze associatie, de song met de neverending outro. - aquaangel
mmmhh mooi,
de beladen sfeer
de mooie woordspeling, de metaforen
die ons groen van jaloezie doet kleuren,
ik mag hopen dat er nog vele delen zullen volgen....
maar misschien laat je het zo, en verlost ons niet uit
ons lijden....
ik wil het nieuws horen..., lezen, nee nog beter voelen...
dank je
fenk: Dit was een idee voor een groter verhaal (roman?), maar wegens gebrek aan tijd heb ik er al een trailer van gemaakt. Ik zit nu wel met het vreemde gevoel of een langer verhaal wel meerwaarde heeft tov dit kortverhaal.
En wat het slecht nieuws betreft, denk ik wel dat je het al weet. - mephistopheles
Hier ben ik wel even stil van. Werkelijk uitmuntend dit. Om te herlezen.
fenk: Prettige fb. Bedankt.
|
