Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (deel 5)
Nu, het object van mijn bezoek aan dit provinciestadje had naar verluidt een XL-doodskist nodig want het was een boom van een vent. Toen maakten ze die kist zo groot dat je hem hoorde stommelen vanbinnen, toen hij voorbij werd gedragen. Bij zijn begrafenis kon men hem niet in de grond laten zakken omdat het gegraven gat te kort was. Ook dat nog. Zou het daarom zijn dat er niemand begraven ligt aan de achterkant van zijn graf? Daar is een lege plek, omdat zijn hoofd te ver uitsteekt. Zelf ben ik nogal klein van gestalte, dus voor mij is er vast nog plaats. Hoewel ik van plan ben te worden begraven naast mijn dode Junkie. Niet dat hij het verdient, de klootzak.
Hij was diegene die met een roestige spuit zijn leven en daarmee ook het mijne beëindigde. Het zou juister zijn te zeggen dat ik het sinds zijn dood vertikte nog moeite te doen om iets nuttigs aan te vangen met de tijd die me nog rest, maar wat maakt het uit. Ik was geboren met een besef van de algemene nutteloosheid van alles en had het voor de zoveelste keer bewezen gezien. Het sluimerde diep in mijn genetische code. Mijn grootvader verhing zich nog voor ik verwekt werd, maar niet voordat hij zevenentwintig lange jaren zijn vrouw mishandelde, de vuile hond. Hij bezoop zich, kwam thuis en sloeg en schopte grootmoeder en iedereen die haar trachtte te beschermen, ongeacht de leeftijd, met als gevolg dat mijn moeder en al haar broers en zussen vaste klant zijn bij de psychiatrische industrie in al zijn vormen. De dag dat hij stierf was de dag dat mijn grootmoeder wonderbaarlijk genas van epilepsie. Jaren later werd zij dement en moest, meegetrokken door de maalstroom van haar letterlijk achteruitgaande geheugen, alles herbeleven. Haar eenzame angstkreten galmden vaak tot 's avonds laat door de gangen van het rusthuis.
De volgende die er de brui aan gaf was mijn lievelingsneefje. Ook hij had de DNA-loterij gewonnen. Dat was vast de reden waarom wij twee zo uitzonderlijk goed konden opschieten. Hij had een bos blonde krullen, een guitige lach en een stel hersenen dat niet over een pauzeknop beschikte. Drie weken voor hij zich onder een trein gooide, wou hij me in een opwelling komen bezoeken in mijn nieuwe appartement, maar hij vond het niet en had mijn telefoonnummer niet bij zich. Achteraf hoorde ik dat hij uren had lopen zoeken. Ziedaar, de Nutteloosheid in al zijn glorie. Het is me een raadsel waarom sommige mensen zichzelf blijven wijsmaken dat het leven een geschenk is. Laat ze maar doen. Gelukkig zijn de dwazen, zeg maar.
Ondertussen kreeg ik zin in iets veel sterkers dan koffie. Aangezien zelfkennis één van mijn sterke kanten is, zat er een volle fles Jack Daniels in mijn rugzak. Ik wandelde naar de antieke houten cafétoog, wisselde enkele woorden uit met de bebaarde stamvaders van dit dorp en betaalde. Met een kus van de wijze die door iedereen Ome Rik werd genoemd op mijn wang, wandelde ik het plein op. Die man had een impressionante rijzige gestalte, een sneeuwwitte volumineuze baard, zo zacht als een kattevacht, en een blik die alles doorzag. Hij kon er nog om lachen ook.
Ik stak het plein schuins over, meteen richting kerkhof. Het vooruitzicht van een fles whisky en een wak geworden broodje met uitzicht over rijen scheefgezakte graven, maakte me bijna blij. Ik besefte dat ik waakzaam moest blijven. Illusies als blijdschap zijn gevaarlijk en erg ongezond voor het geestelijke vermogen. Ook dat is natuurlijk holle zeverderij, maar goed. Alles om het verstand wakker en draaiende te houden.
feedback van andere lezers- Mephistopheles
Net wakker. Heftig cafénachtje gehad, dan zoiets lezen als dit stukje. Geweldige manier om te ontwaken. En je hebt overschot van gelijk: het leven is geen geschenk. Een vergiftigd geschenk misschien.... jack: Het is idd geen geschenk maar pathetisch gezaag is ook mn ding niet, dus moest ik dat toch even in perspectief plaatsen. Hebt ge weer te diep in het duvel-glas gekeken, ja? - cehadebe
Aha, je bent hierheen verhuist :-) jack: Als ik door emotionele stilte geen dichterlijke inspiratie heb hou ik me onledig met het schrijven van dit soort dingen. Binnenkort gebeurt er waarschijnlijk weer iets rots en kan ik weer verhuizen naar de gedichten-afdeling ;) U bent erg opmerkzaam, moet ik zeggen! - Mistaker
Weer heel graag gelezen. Tja ik kan me ook een heel wat leuker geschenk voorstellen...
Groet,
Greta jack: Achja neem mijn cynische geleuter vooral niet te serieus... ;)
Dank voor het lezen, Greta. - tessy
Graag gelezen. jack: Jij bent een vlijtig lezer! Ik zou er een voorbeeld aan moeten nemen... :)
Dankjewel! - henny
Triest deeltje, maar wel erg goed. jack: Dankjewel :) - KapiteinSeBBos
de cynicus in Jack ! :-)
weer een kantje van je persoonlijkheid?
xxxxx jack: Zeg maar kant met grote K ;-) - koyaanisqatsi
Weer een zatlap! Alsof we nog niet genoeg hadden aan Mephistofeles! :-) jack: U zou mij dankbaar moeten zijn, de wereld heeft zatlappen nodig!
:-D - manono
In dit stukje neemt 'een' relatie met de dood vorm aan of treedt ze meer op de voorgrond. Het HP (ik spreek liever over HP) wordt duidelijker. jack: Het thema van het verhaal wordt duidelijk, zoiets :-)
|