Volg ons op facebook
|
< terug
De eerste zin...
De eerste zin is de moelijkste. De spiegel orakelde haar leeftijd. Ochtend. Gisteravond had ze zoals elke avond één vraag meegenomen in haar nachtelijke dwalingen en in haar bed. Is de wereld chaos? De nacht ervoor was dat: heeft deze wereld ogenschijnlijk orde aangebracht in de chaos? En daarvoor : ben ik chaos?
Langs de nachtelijke zwerftochten van haar alter ego, de duisternis aftastend, had ze zichzelf geschets. Veertig jaar op deze aardkloot zoekend naar structuur. Vrouw. Organisch, niet hoekig. De symmetrie van haar gelaat weerspiegelde zich als gezichtsbedrog. Immers de twee helften zijn niet gelijk. Dat geldt blijkbaar voor het ganse lichaam, zo bewezen ook haar borsten. Nu, veel verschil zat er niet op.
Hoe was ze bij de cruciale vraag van vorige nacht aanbeland? Simpel. Er zijn chaoten en gestructureerden en zij was duidelijk dat eerste, doch aan de buitenkant uiterst beheerst. Een kind van deze tijd, deze wereld. Ze kon niet kiezen. Chaoten en emoties versus de beheerste rationelen.
Een van beide was ze fundamenteel. Welk? Ze staarde in haar nietszeggende reflectie. Op de spiegel kleefden spatten tandpasta, waarin ze een patroon meende te ontwaren. De Grote Beer? Ze pakte een zakdoek en veegde de illusie weg.
De koffie was doorgelopen. Ze rolde de kop zwarte drek heen en weer op haar voorhoofd. Haar geest begon wakker te worden. De vraag blijft hoedanook onopgelost. Ze kapte de rest van haar tas in de gootsteen, griste haar jas van de stoel en stapte vastberaden naar buiten. Ze begon haastig de berg op te lopen en voelde de door wind gestuurde striemende regen op haar gezicht. Bovengekomen kon ze kiezen, links, rechts, langs een geasfalteerde baan of ploeterend door de modder, rechtdoor het bos in. Omweg of niet? Niet. Wel dwars door het slijk. Dat typeerde haar. Althans vandaag.
Voor ze gisteren haar vermoeide geest en uitgetelde lijf in bed had gegooid, had ze geordend. 1. De vaat 2. De was 3. Zichzelf. Beloning : een vraag stellen aan de Almachtige en hopen dat ze tijdens de nacht een duidelijk antwoord zou lezen van de gezichten die zich een weg baanden naar haar absolute aandacht. De vreemden kwamen vaak als een zootje ongeregelden op haar netvlies lopen. Ondertussen hoorde ze vaag een pianoconcerto van Prokofief, misschien Bartok. Soms kwamen ze ook niet, en kreeg ze enkel een smaragdgroen lichtpuntje te zien. Uiteindelijk dommelde ze in nadat iemand het lichtje gedoofd had.
Eenmaal in het bos zocht ze het vertrouwd middelpunt op. Deze die ze in gedachten geschetst had door middel van de contouren van het woud. Het plantte zich verder in haar geest, boom per boom, stap per stap. Gezeten, kromde ze haar rug tegen de oude eik, smachtend naar stilte. Wat is stilte? Ze hoefde de woorden niet uit te spreken. De stilte zit in de schors, in het geluid van de groei, van het web dat zich spint aan het beginnend blad. Haar bips verwarmde de aarde en daaronder de microcosmos. De bedrijvigheid binnen haar geest was minstens even groot.
Er heerst een indruk van stilte. Ze sluit behoedzaam de ogen en wordt overspoeld door moderne motoren, vliegtuigen en vijverfilters. Hier en daar een menselijke stem, en misschien een hond. Die laatsten, konden erbij, zij het niet in grote getale. Er is geen stilte meer, dacht ze, zelfs hier niet. En ook niet bij het intreden van de nacht. Zelfs dan nog kon je vanop dezelfde plaats uit de verte de auto's horen. Ze voelde de kracht van de boom maar ook zijn oud zijn. Stuwend sijpelend. Hoe lang had ze gezeten? Ze duwde zich af en verankerde haar laarzen in de grond. In een boog kwam ze recht en opende de ogen. De afdaling kon beginnen. Aan een stevig tempo stond ze dra aan de voet van de berg, en hop haar veilige huis binnen.
10.20 u op weg naar 21. Ze plofte zich neer in de zetel. Geen houding voor een dame, althans dat had haar moeder haar geleerd. Ze veerde recht, wreef het afgestorvene van haar kleren. Eerst jas aan de kapstok, dan laarzen op de trap zetten, kop koffie nemen. Zuchten. Het verlangen om de schrijven is groot.
Liefst zou ze schrijven met een van inkt doordrenkte ganzenveer, maar gezien ze in het pennen haar emoties weerlegt, lijkt het witte copieerpapier vaak op een afbeelding van een chaotische geest.
De lijnen banen zich een weg naar de hoek rechtsboven, afhankelijk van de houding die ze aanneemt, rechtsbeneden. De tekenaar in haar laat het afweten. Ze schrapt, herschrijft, schrapt opnieuw. Ze stapte jaren geleden over op een ander medium. Haar steeds trager werkende pc is tegenwoordig haar metgezel. Cliché en waarheid, haar venster op de wereld. Het staat in een hoek gedrumd tussen 2 grote ramen, waar zich een andere wereld ontvouwt op het ritme van de seizoenen. Links op de vensterbank de Sabijnse Maagdenroof en stapels papier, partituren, rekeningen, boeken, een Humo, een Knack, een koptelefoon. Rechts 20 fotokaders kriskras door elkaar. Indrukken van een vruchtbaar leven. Hier en daar staat ze er half op. Het dierbaarste vasthoudend als een bewijs van haar vrouw zijn, levend zijn. Daarachter een wisselend schilderij niet in pixels vast te leggen. Ze zag hier de jaargetijden 15 keer overgaan in een ander seizoen. Vroeger waren dat de wolken boven de stad. Vivaldi. De postbode die bleef er gelijk uitzien. En de brievenbus ook.
Wie schrijft die blijft? Is dat het dan. Gelezen willen worden, traag en precies door gelijkgestemde zielen of gevat worden door deze of gene die de betekenis van het kleine begrijpt, het systematisch ontvouwen van de realiteit.
Ze wiegt zachtjes heen en weer, denkt aan een ruwe diamant dat moet geslepen worden.
In gedachten, neemt ze de wereld waar. Ze legt een hand op haar linkerheup. De andere handpalm, gekoeld door de ochtend, draagt haar hoofd. De denker van Rodin. Zij het wat meer uitgezakt.
Ze grinnikt. Haar ochtendhumeur heeft zijn laatste uur geslagen. Ze beveelt het op te hoepelen. Met herwonnen creativiteit, de omgeving, het licht en geluid loslatend, duikt ze in haar universum van woorden, gesproken, gefluisterd, gezongen en geschreeuwd, maar bovenal geschreven. Ze haalt de imaginaire spade boven en begint te graven.
feedback van andere lezers- drebddronefish
Een doorwrocht stuk. Op poëzie af. I like it!
ISAMBER: Blij met je fb... Grts. I. - aquaangel
machtig
ISAMBER: Dankjewel...machtig. Mooi, doet plezier. I. - Mephistopheles
Knap geschreven, goed ritme.
Gr.
ISAMBER: Dankjewel...mr. Mephistopheles..doet me aan mr mistoffelees denken uit 'Cats'. Of een samentrekking van beide.
Greetz. I. - Mistaker
Eens met DDF. Ik vind jou een van de betere schrijvers hier.
Groet,
Greta
ISAMBER: Dankjewel, stamelde ze blozend met kop koffie in de hand. Grts. I. - sproet
dit is af! groots!
liefs, trees
ISAMBER: Dankjewel...Sproet. Grts. I.
|
