Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (deel7)
Ik nam een stapel kopies, om mijn geweten te sussen, borg ze zorgvuldig op en begaf me op een avond naar de plaats waar hij zijn laatste uren door had gebracht. Of zoals Lou Reed zo mooi kan zingen "And this is the place, where she cut her wrists, that odd and fateful night". Ook dit vergde een treinrit, naar de allesbehalve gezegende stad Sint-Niklaas. In mijn rugzak zat onze oude gezamenlijke spuitset die ik tot op dat moment nog nooit had gebruikt zonder zijn medewerking, alsook een zware stenen schaal en een lok van zijn haar. Dit alles op de vijfde verjaardag van zijn sterven. U ziet, zin voor drama heb ik wel. Soms zo veel dat het een beetje beschamend wordt. Die haarlok had ik nochtans niet afgeknipt na zijn dood, zoals u wellicht zult denken. Daarvoor had ik teveel respect voor zijn levenloze lichaam, dat geloof ik al genoeg had afgezien. Neen: we hadden reeds bij leven haarlokken en zowat alle andere mogelijke lichaamsbijproducten uitgewisseld.
In deze stad nam ik zoals gebruikelijk de achteruitgang van het station, dat was de kortste weg naar ons oude huis, dat nog steeds leegstond. Technisch gezien was het nooit "ons" huis geweest want we kochten noch huurden het. Het stond er, had amper deuren, laat staan sloten, en we woonden er zo af en toe ondanks het totale ontbreken van elementaire voorzieningen. Want dit huis had één groot voordeel waar geen enkel nadeel tegen opwoog: we werden er niet gestoord. Het lag in een grauwe verlaten industriebuurt waar wel meerdere van dit slag gebouwen stonden. In het beginnende schemer van deze nazomeravond zag alles er naargeestiger uit dan ik me herinnerde. Hier moet ik natuurlijk in rekening brengen dat de betreurde feiten pas waren gebeurd, de laatste keer dat ik er was, en ik op dat moment nergens liever wou zijn dan daar, in de hoop dat zijn geest er nog rondwaarde.
Ik liep de dichtgetimmerde voordeur voorbij, de hoek om, naar de achterkant waar van omheining niet veel sprake was. Gras en onkruid tierden er kniehoog, wat het wandelen geenszins vergemakkelijkte, om nog te zwijgen van de herrie die het vertrappen van al dat droge gewas maakte en dat in dit verlaten stadsdeel zo luid klonk dat het angstzweet me uitbarstte. Tot mijn aangename verrassing maakte de achterdeur daarentegen nog steeds hetzelfde smekende doodsrochel-geluid als weleer.
Toen stond ik binnen en begonnen mijn geestelijke vermogens tegen te spartelen alsof ze ervandoor wilden gaan als een sneltrein met diarree. Het rook er erg stoffig en de atmosfeer was gestremd tot dik doorzichtig slijm bij gebrek aan leven. Het verwachte gevoel van onwerkelijkheid diende zich niet aan. Voor één keer keek ik niet toe door een raampje maar stond ik zelf middenin de overblijfselen van een reeds lang geleden abrupt tot een eind gekomen leven. Even dacht ik dat ik het bewustzijn zou verliezen, maar dat liet mijn ego niet toe. Ik moest en zou voor het donker nog eens door dit oude huis wandelen.
In de kamers lag nog dezelfde oude, ooit achtergelaten rommel als toen. Meubels stonden er alleen op het gelijkvloers en op één van de grote slaapkamers boven, die we samen hadden bewoond. De ramen, die zicht boden op de straat en op de spoorweg in de verte, waren nu grotendeels overwoekerd door klimop. Ik voelde een enorme haast opborrelen om in die éne kamer te zijn, de kamer waar we het merendeel van onze tijd doorbrachten in een gezamenlijke roes. De muren leken plakkerig van de lange waanzinnige gesprekken die ze hadden geabsorbeerd door de wierook- en andere dampen heen. Tot mijn verbazing voelden ze glad en koel.
Ik vond dat er nu wel eens iets moest gaan gebeuren dus ging ik in onze aloude gesprekshouding zitten: op de oude matras in de hoek, rug tegen de muur en knieën opgetrokken. Voor het eerst in mijn leven zat ik hier alleen, hoewel ik allerminst het gevoel had hier alleen te zijn. Wie zegt dat spoken niet bestaan? Uit mijn rugzak nam ik enkele kaarsen en stak ze aan. Dat was zo onderhand noodzakelijk want het was donker geworden. Ik begon ook alle andere meegebrachte attributen in een halve cirkel om me heen te leggen: stenen schaal, aansteker, spuitset, haarlokken. Nog één keer las ik zijn wel erg uitgesponnen laatste woorden en voelde me daar vreemd genoeg niet slecht bij. Waarschijnlijk zat hij daarboven te grijnzen om zoveel theatraliteit. Ik kon het meegrijnzen niet laten. Elf jaar dood en nog steeds werkt hij op mijn lachspieren. Ik nam een forse slok van de nu nog volle fles Chartreuse, het groene likeur dat we altijd dronken bij speciale gelegenheden, frommelde de bladzijden bij elkaar, stak mijn neus er diep in en snoof er nog eens laatste keer aan omdat ik vind dat oud papier buitengewoon lekker ruikt en dan vooral dit oude papier waar Junkies zweet nog aankleefde, vermengd met wat van zijn en mijn bloed hier en daar. Erg hygiënisch was het niet.
Ik legde de dikke prop samen met het haar in de stenen schaal en stak hem aan. Dit knetterende schouwspel vroeg om nog veel meer alcohol en wie was ik om de spoken die hier huisden tegen te spreken. In enkele nanoseconden trok de mist in mijn hoofd op en voelde ik de doodsvrees dat ik een kapitale fout had begaan door mijn laatste houvast te vernietigen, zich als een ijzige hand om mijn hals sluiten. Voor het papier as was geworden was de fles halfleeg. Ik voelde me warm vanbinnen maar dat had meer met die vervloekte drank dan met de aanwezigheid van een ingebeeld spook te maken. Zwaartekracht dwong me te gaan liggen en wat volgde was een diepe droomloze slaap.
Toen ik vele uren later wakker werd voelde ik me uitgeruster dan ik me in jaren had gevoeld. Deze nacht in Junkies greep had een merkwaardig weldoend effect op mijn lichaam en geest, alsof alle miserie van de afgelopen vijf jaar was vervlogen, mee met de rook van mijn nachtelijke lijkverbranding. De zon scheen in lichtvlekken door de klimop heen. Naast me lag een verbazend klein hoopje as, dat ik bij gebrek aan een geschikter recipiënt erg omzichtig in een geel kinder-surprise-eitje goot dat per toeval nog in mijn rugzak zat. Daar bewaarde ik tot op dat moment zelfgerolde sigarettenfiltertjes in. En daarmee zijn we terug bij wat ik aan het vertellen was: het is in die vorm dat ik Hem altijd en overal meeneem. Geest in een eitje. Het injecteren besloot ik uit te stellen. Ik zou zijn essentie opsparen, bewaken, tot ik ze ten volle zou kunnen benutten of anders gezegd tot ik ze in één geconcentreerde shot zou kunnen krijgen die me meteen met hem zou herenigen. Voor minder wilde ik dit zeldzame toverpoeder niet misbruiken. Een "doodsverzekering", als het ware. Vooruitdenken is nochtans niet bepaald mijn sterkste kant. Maar extreme omstandigheden maken vermogens bij me wakker die ik gewoonlijk allerminst bezit. Integendeel, zelfs.
Ik bleef nog enkele dagen voor ik de terugreis aanvatte omdat ik met de vervelende eigenschap kamp me moeilijk los te kunnen scheuren van bepaalde locaties.
Ondertussen was ik al bijna weer bij het kerkhof aangekomen. Van de ene dodenstad naadloos over naar de andere.
feedback van andere lezers- tessy
het kleine beetje verdorvenheid dat in me zit geniet wel van dit verhaal :-)
jack: Haha, fijn dat je er iets aan hebt!
Bedankt voor het lezen en de leuke fb! - GoNo2
Weerom genoten van uw junkieverhaal. Gezien ik iets heb tegen Junkies voorwaar een hele opgave.....
jack: Zoals ik eigenlijk iets heb tegen historische romans? ;)
Het Junkie-onderwerpje is maar een klein deeltje van het verhaal hoor, wees gerust.
Mijn oneindige dank voor het ondanks uw afkeer toch blijven lezen... :) - cehadebe
Ik val er middenin, toch voelt dat niet zo, je bent een goed schrijfster, de sfeer, afijn alles is vertrouwd bijna.
jack: Dat is een mooi compliment, dankjewel! - Mephistopheles
Chartreuse? Serieus? Vind jij dat echt te zuipen? Een vriend van me dronk zich daar vroeger geregeld knock out mee maar zelf krijg ik er geen druppel van binnen.
Goed stukje, en je hebt gelijk:Sint-Niklaas is alles behalve gezegend. Je mag gerust zeggen een KUTstad.
De pot op met de censuurcommisie!
jack: Kutstad is nog heel zacht uitgedrukt. Mijn relatie met die stad is er een van extremen zoals u heeft mogen lezen.
Geweldig lekker vind k chartreuse niet maar t heeft zo'n cultstatus die uitnodigt tot zuipen. Niets voor alle dagen (whisky daarentegen...), in elk geval. - Mistaker
Ik word nu wel benieuwd naar Chartreuse eerlijk gezegd...
Graag gelezen weer!
Groet,
Greta
jack: Het heeft een erg uitgesproken peperachtige smaak maar je zou het al drinken om de kleur alleen. Het wordt gemaakt in een frans kartuizerklooster, ook al zo apart. Een specialleke! Ik doe het vaak in mn warme chocomelk ;)
Dank voor het lezen Greta. - Vansion
helemaal tot hier gelezen en geen seconde verveeld
good stuf
jack: He, dankuwel want ik zit net met erge twijfels omtrent dit hele verhaal. Erg fijn dat je zo in één ruk tot hier doorleest, zo die-hard van u! Als je wil stuur k het je in zn geheel toe hoor, dat leest vast beter. - henny
Triestig deeltje. Het verhaal blijft mij boeien, dus lees ik nog even door.
jack: :) - KapiteinSeBBos
heel treffend!
dikke knuffels,
xxxxxxx
jack: Dankuwel en schol! - koyaanisqatsi
Sint Niklaas... Grootste Grote Markt van Europa, na het Rode Plein van Moskou... En daarmee is dan ook alles gezegd.
jack: Ik haaaaat de grote markt, zeker nu ook die vernieuwd is...
:-D
Vroeger vond je me daar vaak op vrij- en zaterdagavonden maar de cafes van toen zijn er zelfs niet meer. - manono
Ik kan me het verlaten gebouw goed voorstellen.
De rituelen komen aannemelijk over omdat je het op zodanige manier ook schrijft. Het lijkt bijna een vorm van animisme.
jack: Zo had ik het nog niet bekeken!
Dank voor de fijne reactie!
|
