Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (21)
Ik sloeg de deur dicht en begaf me naar de badkamer, waar ik me dan eindelijk verfriste. Door Cindy's nogal abrupte visite had ik daar nauwelijks de tijd voor gehad. Jammer dat het zo'n kutwijf was want qua uitzicht zag ze er best aardig uit, maar haar woorden en lippen behoorden aan de duivel toe en met het kwade wilde ik me voorlopig zo weinig mogelijk inlaten, god weet dat het zich al genoeg inliet met mezelf. Wat haar aanwezigheid in de toekomst betekende wist ik in elk geval maar al te goed: moeilijkheden. Als ze de handen ineensloeg met de baviaan en z'n pappie met de bedoeling om me eruit geschopt te krijgen dan kon het me nog wel eens heet onder de voeten worden.
De hitte van het hardnekkige zonlicht was inmiddels al goed voelbaar geworden, een voorsmaakje van wat voor helse razernij er binnen enkele uren weer als een goddelijke vloek aan het hemelgewelf zou branden. Als een bovennatuurlijke toorts, aangedreven door een oppermachtige hand die het stevig tussen de vingers geklemd hield overschaduwde het de azuren vlaktes van het weelderige uitspansel, absoluut en totalitair, als een keizerlijke zegel die zich in de huid van een erfgenaam plantte. Er scheen geen ontkomen aan. Heel de ochtend leek ervan doordrongen, tot in de vezels gepenetreerd door het verschroeiende zonlicht. Elke voetstap, elk kortzichtige schrijden op een onverschillig trottoir, alles zou weldra doorspekt worden met de genadeloze majesteit van de zon, wiens aangezicht slechts blindheid in het netvlies van de aanschouwer teweegbracht.
Ik nam een boek ter hand en nam plaats op de sofa, genietend van de teruggekeerde stilte terwijl de felle zonnestralen doorheen de spleet tussen de gordijnen brak, de contouren scherp afgetekend tegen het donkere hout van het laminaat. Het was een kortverhalenbundel van Edgar Allan Poe, wiens literatuur als een donker woud was waar je in kon verdwalen zonder ooit te verlangen om terug naar de werkelijkheid te keren. Elk gelezen woord was een voetstap die je nog dieper in het bos bracht, alsmaar verder en verder verwijderd van het geïndustrialiseerde bestaan waar de toenemende mechanisatie van de logica als een bot mes doorheen het weefsel van het naar vrijheid verlangende hart werd gedreven. Het lezen werd me echter al snel misgund, want na een goede twintig minuten van hemels proza weerklonk tot mijn grote ontsteltenis alweer met ijzingwekkende schrijnendheid het ergerlijke geluid van de deurbel.
Ik legde het boek neer op het salontafeltje en voelde de irritatie opnieuw opborrelen. Zou ik dan werkelijk niet met rust gelaten worden vandaag? Met veel tegenzin opende ik de deur. Tot mijn verbazing was het niet een teruggekeerde Cindy, zoals ik min of meer verwacht had, maar John, die ik al een tijdje niet meer gehoord of gezien had. Zijn ogen puilden uit zijn droge, ruwe gelaat en zelfs de grootste idioot ter wereld had moeiteloos kunnen vaststellen dat hij dronken was, wat me weinig positieve gevoelens inboezemde aangezien een dronken John wel het laatste was waar ik behoefte aan had. Bovendien had hij iemand met zich meegebracht, een of andere druiloor die ik niet kende, en als er iets was waar ik een gloeiende hekel aan had was het wel het binnenlaten van een onbekende. Wie hij was interesseerde me geen fluit, en in de verste verte kon je hem niet bepaald moeders mooiste noemen. Hij zag eruit als een baksteen die twintig jaar lang onder de grond had gelegen en overigens beter daar blijven liggen was. Zijn kleine, ingevallen kraaloogjes staarden beweginloos voor zich uit, als in een opium verdoofde blik, en zijn stompe, afgeplatte neus zag eruit als een in lichaamshuid begraven karkas, niet het soort gozer die je als vader of moeder aan je eerstgeboren dochter zou willen uithuwelijken, tenzij je zin had om ze een stevige loer te draaien. Niet dat hij er compleet hopeloos uitzag want met wat langer haar en een oude, versleten hoed op zijn wanstaltige hoofd was het best nog een goede vogelverschrikker geweest. Eentje waar zelfs de gieren het ongetwijfeld benauwd van hadden gekregen.
'John,' zei ik dan eindelijk nadat ik die halve mutant die naast hem stond eens goed bekeken had, 'wat kom jij hier doen?'
'Ben je niet blij om me te zien, dan?' lachte hij nogal bruusk terwijl er een mengsel van maagsappen en whisky uit zijn schorre keelgat geurde, 'we waren in de buurt en ik dacht, we wippen n's een keertje binnen bij die pikkentrekker.'
'Pikkentrekker?,' herhaalde ik, 'ho maar, wacht eens even…'
'Begin nou niet sentimenteel te doen,' zei hij terwijl hij me in de wang kneep, 'het was maar een grapje. We wilden je gewoon een bezoekje brengen, meer niet.'
'En dat moest je zonodig doen om half tien 's ochtends?' vroeg ik geagiteerd. Ik voelde er niet veel voor om het tweetal binnen te laten, zeker niet die halve gare die John bij zich had. Al die tijd keek hij me vreemd en wantrouwend aan, zijn lippen stevig tegen elkaar gedrukt als wilde hij zichzelf verhinderen van iets te zeggen, en gezien zijn postuur had het makkelijk een olifant kunnen zijn die hem op de lever lag. Hij was een halve kop kleiner dan mij maar moet wel tegen de honderd kilo gewogen hebben zoals hij eruit zag, zijn kont alleen al had best een eigen postcode kunnen gebruiken. Als hij in mijn zetels ging zitten dan begaven ze het vast wel.
feedback van andere lezers- GoNo2
En dan spreken we nog niet van de streepjescode in z'n slip ?
Mephistopheles: Ik denk liever niet te veel na over wat er allemaal in die viespeuk z'n slip zat. Lijkt me weinig smakelijk.
Dank voor de lezing! - jack
Jij schrijft verschrikkelijk vlot, het leest als een trein. Net zoals Poe trek je de lezer zonder moeite mee in je verhaal. Je beschrijft Poe trouwens geweldig.
Toen ik bij het vorige deel zei "ellenlange beschrijvingen", was dat niet negatief bedoeld he, ik bedoelde dat ze ondanks hun veelvuldigheid nooit ofte nimmer vervelen. Bovendien zijn je beschrijvingen altijd erg treffens en niet zelden hilarisch. Ellenlang was dus het verkeerde woord, wegens zijn negatieve bijklank.
Mephistopheles: Edgar Allan Poe is en zal ALTIJD één van mijn absoluut favoriete schrijvers zijn. In het Engels noemen ze hem niet voor niets 'Edgar the great', een naam die hij verdient.
Weet wel dat je dat niet slecht bedoelde van die beschrijvingen, maak je daar maar geen zorgen over. Ik ben niet rap op mijn tenen getrapt. Je zou trouwens hard moeten trappen want ik draag altijd vrij stevige laarzen die tegen een stootje kunnen.
bedankt, Jackie girl,
Gr. - Mistaker
In filmhuis Cavia heb ik ooit een film gezien gebaseerd op Poe's Murders in the rue Morgue. Lang geleden...
Weer met zeer veel plezier gelezen.
G
Mephistopheles: Murders in the rue Morgue ken ik. Overigens zijn er vrij veel verfilming gemaakt over Poe's verhalen, vaak met Boris Karlov in een belangrijke rol. Hij is één van mijn favorieten. Wel op een nogal zielige manier aan z'n eind gekomen, de stakkerd. - tessy
En zo blijf ik nieuwsgierig naar het vervolg.:-)
Mephistopheles: Er komen er nog veel, nog lang niet gedaan deze reeks. Amai, hopelijk verkrampen mijn vingertjes niet.
Gr. - henny
Ik neem gewoon mijn petje voor je af. (hat)
Mephistopheles: Da's lief van je, maar als het begint te regenen mag je het gerus weer opzetten hoor :p - killea
Again your writing leaves me speechless, Bert
xx
j
Mephistopheles: Thank you
xxx - jan
ik ken dat, die twee komen alleen je koelkast inspecteren m.i...
grts
Mephistopheles: Dat kan wel eens voorvallen, ja. Hoewel ik me daar zelf ook wel eens schuldig aan durf maken...
grts. - arwenn
getsie, ik kan me zo een voorstelling van die gast maken. Echt een ontzetten smerig uitzicht.
Mooi verhaaltje, ik ga maar verder met lezen!
XX' Arwenn
Mephistopheles: Het is geen schoonheid. Ik zie hem (gelukkig) niet meer. - Vansion
"waarin je kon verdwalen ipv waar je kon in verdwalen"
shit moeilijke regel ; vuist is wel zoiveel mogelijk voorzetsel aaneeen in het Nederlands.
pfffffff ben gek ....... annozele fietbek dus
best pruimbaar intermezzo
Mephistopheles: Pruimbaar? Ben niet zo'n pruimenfanaat.... - koyaanisqatsi
Nog op het idee gekomen de bel uit te schakelen?
Mephistopheles: Dat knettert bij vlagen af en toe eens in mijn achterhoofd - manono
Ik zie die twee bezoekers zo voor me.
Mephistopheles: dan is mijn opzet geslaagd, een lezer moet het verhaal voor zijn/haar ogen zien gebeuren - Hoeselaar
Prima
Willy
Mephistopheles: dank
|
