|
< terug
jij 4
Het kerkhof ligt er verlaten bij. Je hebt dan wel altijd gezegd dat je begrafenis niet droevig moest zijn; het valt niet te vermijden. Abrubt weggerukt uit ons leven ben je. Na een kort gesprek met een agent heb ik me er maar bij neergelegd dat de man aanwezig is. Hij heeft oprecht spijt, zegt de agent. Ik knik nadenkend; hij zal spijt hebben, maar zijn daden zijn onomkeerbaar. Toch voel ik enige genegenheid voor hem. Alsof het goed is dat hij er is.
Een zucht ontsnapt me als ze je laten zakken. Uiterst voorzichtig en langzaam, alsof er nog hoop is dat je uit de eikenhouten kist zal stappen en de rest van je leven zal leven en beleven. Een doffe dreun en de bodem is geraakt; helaas, geen herleven voor jou. Na laatste woorden vertrekken de mensen. Handen op mijn schouders, beleefde glimlachjes en knikjes, een enkele korte knuffel. Ook Evan en de rest houden het voor gezien. Het is alleen de man, een agent die staat te koekeloeren op enige afstand, en ik. De man kijkt me recht in de ogen als ik op minder dan een meter afstand van hem stil blijf staan. Zijn ogen zijn opgezwollen en nat van de tranen; het lijkt alsof hij het er ook moeilijk mee heeft dat je gestorven bent. "Alles goed?" vraagt hij onbenullig na een pijnlijke stilte. Tot mijn verbazing sijpelt er een traan tussen mijn wimpers door. Ik schud mijn hoofd en blijf hem aankijken. Hij slaat zijn ogen neer; ik herinner me zijn naam niet. "Hoe heet je?" vraag ik. Verrast kijkt hij me heel snel aan, zich snel herstellend. "Ik ben Mattias" zegt hij zacht, zijn ogen vrijwel direct weer naar de grond gericht. Zijn houding is veranderd, verdedigend bijna. Ik wil hem in de ogen kijken, weten of hij meent wat hij zegt. Eigenlijk weet ik het al. De politieagent staat te ver bij ons vandaan om te kunnen horen wat we zeggen; daar hoeft hij het niet voor te doen. Mijn gedachten blijven dralen, proberen uit te vogelen wat er hier nu precies gaande is. Mattias kijkt op; ik lach naar hem. "Dankjewel." fluister ik. Ik wil weglopen, naar papa en Evan toe, naar de veiligheid. Deze jongen verwart me. Als ik de eerste twee stappen zet, fluistert Mattias "Het spijt me Lena... van je moeder, bedoel ik." Ik kan geen stap meer verzetten, draai me om op mijn hakken en kijk hem recht in het gezicht. Met vochtige ogen kijkt hij terug, vechtend om geen traan te laten. Tevergeefs; een traan druppelt langs zijn neus naar beneden. Ik verbaas mezelf als ik een hand uitsteek en de traan wegstrijk. "Het is goed. Excuses aanvaard." zeg ik, en loop met een laatste blik in zijn al even verbaasde ogen terug naar de kerk.
feedback van andere lezers- Dora
Ben benieuwd naar het vervolg.
(vechtend om zich groot te houden. Tevergeefs; langs zijn neus drupt een traan)
arwenn: ja, ik worstelde al een beetje met die regel; mooie suggestie^^
en ik ben zelf ook benieuwd naar het gevolg.. in de maak! :)
dankjewel voor het lezen!
x - greta
Puur gevoel gelezen hier.
"Het langzaam laten zakken van de kist, alsof er nog hoop is." Dat trof me. Complimenten.
arwenn: Dankjewel voor je positieve feedback! :D
x - warket
Aangrijpend schrift. Het einde nogal sentimenteel, maar waarom niet?
arwenn: Het is nog geen einde ;) het is pas net begonnen.
Dankjewel voor het lezen!
X - Wee
Rakend mooi.
(Eén na laatste regel: 'excuses aanvaard' :))
x
arwenn: ahhh dankjewel, ik had hem nog een keer over moeten lezen.
dankjewel voor het lezen!
x
|
