|
< terug
vrouwen
ik was hun kind
onaangeraakt
de spieren vol gelopen
van jonge bewegingsdrang
maar ik leerde te rennen
naar onbekende oorden
waar ik begrepen werd
met nieuwe woorden
die ik nooit had mogen horen
nog later had ik vriendinnen
voor die dingen waarvoor
zij hun moeder hadden
en ze haar ook verloren
ze slaagden er niet in
mij te verleren spreken
in de taal die mij vermoorde
feedback van andere lezers- dovan
make peace with youreselve
knap verwoord
grtn
eisenik: dankje - Mistaker
Raakt me wel, alleen de laatste strofe vind ik totaal niet lekker in elkaar zitten. Ik zou doen:
ze probeerden maar slaagden niet
om mij het spreken te verleren
in de taal die mij vermoordde
Groet,
Greta
eisenik: ja nee
want dan lijkt het alsof zij die taal spreken :) en dat ben ik :-) - innerchild
Wat een gevecht ... en toch niet zonder kunnen !
eisenik: =) - ivo
is het niet te veel mystiek zonder dat hetgeen er echt gecommuniceerd wil worden kan worden gezien?
eisenik: euhh
het staat er toch :-)
en sommige dingen daar zijn geen woorden voor ;-)
echt mystiek vind ik het ook niet eigelijk
tgaat gewoon om die binding me de natuur en het leven die vrouwen hebben en mannen missen... - aquaangel
knap xx
eisenik: thnx - lucky
toch wel hier en daar een beetje mystiek
en knap dat je dit schrijft had je hiervoor een jurk aan gedaan ?
groetjes
eisenik: haha - muis
Zoals lucky zei, een beetje mystiek.
Een nogal zwart einde, vind ik zelf.
groetjes
eisenik: tzit in dezelfde lijn van wegrotten...
mensen praten zichzelf in allerlei ideen in die hen uiteindelijk het leven kosten =) zwart maar niet meteen pessimistisch, al begrijp ik wel dat het wat zwaar overkomt
|
