naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Zo ver en toch zo dicht...

door GoNo2

Hoe blauw de lucht
met één enkel wolkje
dat zich zwevend
naar de einder begeeft

hoe kabbelend dit beekje
met glashelder water
dat zich eindeloos rept
naar onbekende bestemming

hoe zachtjes speelt een briesje
haar deuntje in m'n oren
terwijl bladeren van de bomen
mij een verkoeling brengen

hier heb ik geen zorgen
voel ik me gewoonweg thuis
hier wil ik liggend sterven
met een grasspriet in m'n mond

kauwend op herinneringen
de zoete smaak van ooit
die plaats maakte voor bitterheid
zo ver en toch zo dicht bij huis...

©GoNo

feedback van andere lezers

• elpe
  een echte doordenker ... prachtig
  GoNo2: Dank u!
• Zingendevleugel
  zeer schoon gedicht, ik ga er in mee, we hebben niks te willen, we ontvangen de mooie schone natuur
  naar buiten richten, is beter, dan naar binnen zitten staren, zie hoe mooi alles is
  liefs
  GoNo2: Dank u!
• Liesje
  GoNo2, dit is inderdaad een parel van een gedicht... zoveel gevoel, zoveel sfeer, zoveel meer...
  GoNo2: Dank u!
• alie_jankind
  even meegedeind op het kabbelende water
  
  groeten
• Magdalena
  uitstekend :)
  GoNo2: Dank u
• verf
  een rap rap