|
< terug
éénoog het tegenlicht
Mogen we vergeten van het verleden
kunnen we het hoofd verwijten
dat het
of het heden vergeven
dat het
een hoofd heeft vergeten
het is een vraag geen vraag
vaagweg
heeft het een mond in de einder
een stilleven in lood gedompeld
vertraagd
met kiezels in de schedel
is het improviserende
met vlokken in de wimpers
de hoge noot van de triomfboog
onder de melodie van de melancholie
de spanningsboog hemelshoog
over het wit van het muziekschrift
of vlijt het zich in de kantlijn
de cyclus van de aarde
knipperend met haar ogen
op maat van een cycloop
kunnen de sneeuwtapijten
het helen voorspellen
bovenop het gewicht
't glinsterende tegenlicht
zal dan straks de regen
de oude woorden schoonspoelen
in het gewas hangen
van kiemende lenteverzen
of komen de wonden terug
de botte natte keien
die naar adem komen happen
als priemende vingers
vanonder de pleister
ondanks het stouwen de sneeuwpap
feedback van andere lezers- alie_jankind
mooi filosofisch vers zo aan het eind van het jaar ...
gelukkig nieuwjaar - killea
a deeply moving poem Manuel
xx
j - kerima_ellouise
gewoonweg super!
liefs - jan
eenoog heeft een ijzeren geheugen....
grtzz - tessy
Ik vind het heel sterk begonnen, maar het is een beetje lang - Hoeselaar
De laatste strôfe gaat aan mij voorbij maar het zal aan mijn gevoel liggen
Willy - Anjer
mooi stukje: de cyclus van de aarde knipperend met haar ogen... grt Anjer
drebddronefish: Zoals wij, maar dan oneindig veel trager, maar zij is de dirigent, alhoewel...
dank je groetjes - Dora
Ja, dit is onder de melodie van de melancholie,
Soms spoelt regen de korsten van wonden die nog etteren, en andermaal legt het geheelde wonden bloot...
Als cobbelstones kopjes geven heb je de maan omlaag gekeken.
drebddronefish: Het is niet anders, soms spelen ze de hoge noot, de demonen...maar niet nu, het was kwestie van een inleven:-)
dank je wel
groetjes - ivo
je graaft diep ....
drebddronefish: Dankjewel ivo. De verse sneeuw zeker:-)
groetjes
|
