naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Nachtblindduizelingen

door eisenik

Appelblauwzeegroen
Raken of niet?
Er zit niks tussen dat vel
Al dat gevoel, vreemd als pijnen
Moest wel verdwijnen
Sterren als punten
Waartussen fel, geen lijnen

Voorbij de prikkels ligt
Het meisje
Blaast blozend de jeugd uit
Ze waait licht zoutig in mijn ogen
Dan knarsend in mijn oren
Het geluid
Van haar oorbel op het nachtkastje
Als haar ruisende adem in de nacht
Zijn het echo's van geschreeuw
Om iets bijna ledig zacht
En een lach

Als ik dan even op de rust
Die nooit helemaal stilte is , wacht
Verdwaal ik in duister en sneeuw
Waarin ik heel mijn leven zag
Vind ik enkel de weg in woorden
Over het meisje
Dat naast me lag
Rakend of niet
appelblauwzeegroen

feedback van andere lezers

• Leona
  je bent wel een denkertje hé!
  
  toch een zinnetje van Toon Hermans erbij, voor jou .... :
  hef het glas, en lach ... het màg, vier het leven, vier de dag
  
  
• Vansion
  Mooi. Hier vind ik concreetheid terug: kleur, voorwerpen, geluid ...Het is gek, maar je "vind ik enkel mijn weg in woorden over het meisje ..." vertaalt eigenlijk bijna exact wat ik over jouw werk wil zeggen ... Mijn oog viel op de verleden tijd van dat liggend meisje ... Je schrijven is letterlijk reflexief en dus 'de prikkels voorbij'.
  Dit vers raakt wél.
  
  PS met het appelblauwzeegroen en de thematiek van ont-aarding kom je heel dicht op mijn schrijversvel ( wat het proza betreft)
  eisenik: leuk :) het ius enerzijds heel concreet ( een ex met voorliefde voor turkoois) en anderzijds heel poeticaal ; zoals appelblauwzeegroen kan men woorden amper laten vatten wat we zien en voelen ... thnx for the feedback !