|
< terug
Heimwee maar waar naartoe (Hoofdstuk (11)
Woedend was ze, razend! Op haar dochter, schoonzoon en op de hele wereld. Inclusief op zichzelf, omdat ze nooit iets had gemerkt terwijl ze de kinderen vaak genoeg zag.
Waarom had haar dochter niet eerder aan de bel getrokken, en waarom kwamen de kinderen
niet op de eerste plaats bij haar. Een ding wist ze zeker wel, die ene vriendin die er elke dag
over de vloer kwam , zorgde ervoor dat haar dochter steeds minder tijd had om goed voor haar kinderen te zorgen. Om over het huishouden maar te zwijgen. Al kon ze nu haar schoonzoon
niet luchten of zien, in een ding had hij gelijk het huis versmeerde en warm eten op tafel gebeurde
ook niet altijd. Hoewel het ook wel zo was dat haar schoonzoon een moeilijke eter was en graag naar de cafetaria ging om daar patat te gaan halen. Daar kwam nog een ander feit bij waar haar dochter het wel eens over had verteld, maar waar ze weinig aandacht aan had geschonken. Iedere keer als
haar man terug kwam van de cafetaria dan had hij geen geld meer. Soms dacht ze dan dat haar man alles in de gokkast had verspeeld. Maar als ze het er dan over had werd ze afgesnauwd,
en was hij kwaad. Hoe langer ze erover doordacht, hoe meer er boven kwam drijven dat alles lang geen rozengeur en maneschijn was daar. Maar ze had het altijd afgedaan als beginners perikelen
in een jong huwelijk. Wat achteraf nu niet zo goed ideen was.
Maar dit was maar bijzaak vergeleken wat er met de kinderen was gebeurt. Al deze gedachten stormden door haar hoofd, en waarom had jeugdzorg zich zo laatdunkend tegenover haar en haar
man uitgelaten. Ze moest zichzelf vermannen om niet weer in huilen uit te barsten, want dat loste ook niet veel op. Behalve een snijdende hoofdpijn.
Ze wist ook wel dat ze niet rechtvaardig was geweest tegen die leidster, maar het werd haar net even teveel. Het was net of ze in een grote draaikolk was terecht gekomen, waar geen einde aan kwam.
Toen de naam jeugdzorg was gevallen was het net of er een blinde vlek voor haar ogen
verscheen. Haar woede nam de overhand op het gezonde verstand. Ze wist dat ze dit had kunnen verwachten. Het was meer een woede die opstak, toen haar ook even vlotjes werd verteld van de
achterdocht die ze hadden. Waarom moest het twee maanden duren voor ze aan de bel trokken.
Die opmerking en de naam jeugdzorg had haar geleid om onredelijk tegen het kinderdagverblijf
te worden. Maar ze ging zich niet verontschuldigen. Eerst zou ze haar dochter eens inlichten en haar schoonzoon als die voor rede varbaar was. Dat zou nog moeilijk genoeg worden gezien zijn houding
de laaste dagen.
Wat stond hun leven toch zo vreselijk op zijn kop na de ontdekking dat de kinderen onder de blauwe plekken zaten. Om maar te zwijgen van de ontboezeming van haar dochter en ze had het gevoel dat ze nog meer verborgen hield. Ze wist het niet zeker maar een soort van inquisitie die haar niet
los liet. En die liet haar maar zelden in de steek.
Ja, en dan nog de zorgen hoe de kinderen dit allemaal oppakten, die waren toch ook groot. Dat
zou toch ook een beetje tactisch aangepakt moeten worden. Met die overdenking ging ze even op de bank zitten, door vermoeidheid overmand viel ze even later in slaap.
Word vervolgd
feedback van andere lezers- manono
Je hebt de overdondering en de verbijstering en de impact van de feiten op oma zeer goed beschreven! De mentale uitputting en het niet weten hoe dit nu verder moet komt heel sterk over.
Je eerste zin is in contrast met het vorige maar perfect getimed.
Bij mij als lezer was het al aan het kriebelen, maar nu krijgt die lezer bevestiging en dat op zich is een schot in de roos.
hettie35: Dankjewel Christine een mooier kompliment kan ik niet krijgen,
groetjes Hettie
|
