Volg ons op facebook
|
< terug
Danslessen in de groei....
Ik wist helemaal niet dat ik het kon, toen ik naar dansles ging. Ja, mijn lijf bewoog altijd vanzelf op muziek, alsof ik een drumstel was, dat wel. Dansen, met een partner op de parketvloer? Ja, net zeventien en nog nimmer zo bezopen verliefd geweest, dat ik niet meer wist wat ik deed. Wel eens vlinders, maar mijn ogen en oren werkten te goed. Meestal was het snel over, al wist ik niet waardoor dat kwam.
(Wat heeft hij een rare trek om zijn mond. Loopt hij vreemd.)
Of ik merkte dat hij wel erg veel over zichzelf door oreerde.
(Hallo, zoek een goede psycholoog als je zonodig je doopceel wilt blijven lichten. Geen interesse in mij? Doei!!).
De les van pa, over die waard en zijn gasten bleef ook meeklinken, trouwens.
Die eerste dansles; oh jeh, dichtgeknepen strot en tegen de zenuwen een gebeiteld vriendelijke glimlach aangetrokken. Ik stapte tegelijk met een paar schoolkennisjes door de voordeur en zag, vanuit de garderobe de zaal, die mij intimiderend aanloerde. Niets wist ik toen nog, over ogen, die iedere onzekerheid genadeloos verraden.
(Veel te veel, te ruim! Te groot! Ronde zitjes, jongens, mooie en lelijke. Al die meiden fantastisch in de lak. (of dan toch gelukkig ongeveer even zo lelijk als ik.)
Peultjes heb ik gezweet in mijn beste jurk. Na die eerste avond zou mijn leven echter nimmer meer hetzelfde zijn. De pasjes bleken te simpel om er één zenuwenparel van op mijn voorhoofd te produceren. Er waren ook wat mannelijke assistenten, want men had danspartners te weinig.
(Als ik naar de muziek luister, mijn lijf vergeet, valt het bijna vanzelf op de plek).
De tweede les, oei ik kon opgewonden bijna niet wachten, (Poehee, een héle week!) waren de kaarten reeds geschud. Ja hoor, de langste lelijkste (en beste danser) nam mij in zijn armen.
Een paar lessen later bleek dat hij niet alleen met mijn lijf wegzweefde. Als hij er was kreeg ik, naast slappe knieën, een boterzacht gevoel op de plek waar normaliter mijn hart zo stevig in mijn borst stampte. In zijn armen zwierde ik vanzelf op de muziek hoog door de wolken. Het was binnen no time duidelijk voor de dansleraar.
(Zo jammer, denk ik nu, dat ik het zelf helemaal niet in de gaten had, te druk was met genieten).
Mijn glimlach brak altijd vanzelf door van puur genot. Het bewegen op muziek was een fiere uitlaatklep. Extase. Ieder nieuw figuur leek ik al te kennen voordat het ons werd voor gedaan. Mooi was hij niet, maar oh jeh, als ik in zijn ogen keek smolt ik als boterzachte fondant. Complimenten kreeg ik ook van mijn "vaste" danspartner.
"Jij laat je leiden als een veertje, bij sommige moet ik eraan sjorren alsof ze een zak aardappels zijn."
(Wat heb ik eraan? Het voelt wel fijn, maar thuis krijg ik alleen een pluim als middel om Broer te stimuleren. Worden die andere meiden er één grammetje lichtvoetiger van? Wil je me paaien? Meen je het? Echt? Oeffff)
Ik merkte dus dat ik totaal geen weg wist met complimenten, me er vooral nogal ongemakkelijk bij voelde.
(Of is dat omdat ik zo bang ben, dat jij er ooit niet zult zijn?)
Tijdens de vrije dansavonden zat ik geen moment als muurbloempje aan de kant. Wel keken veel meiden vaak met zo'n vreemde blik naar mij. Naïef was ik, had niets in de gaten. Nu denk ik wel eens, hoe kan iemand zo weinig onvoorbereid zijn op haar zeventiende. Wat deed het zeer, die venijnige woorden, die ik niet eens als jaloezie herkende. Wat begreep ik veel van mezelf en zo bitter weinig van "anderen".
(Waar verdien ik jullie afwijzende lullige reactie aan? Kan ik het helpen dat ik door de dansleraar naar voren word geroepen om samen met hem iets voor te doen? Ook als ik niet eens weet wat hij van me wil? Denken jullie dat hij het mij al heeft geleerd? Of zo? Of wat?)
Het enige waar ik me mee bezig hield was puur oergenieten. Het afdansen gaf wat duidelijkheid vanwege de cijfers, die boekdelen spraken. Ik was zo trots als een pauw maar vriendinnen maakte ik er niet door. Later bij het wedstrijddansen bleek jaloezie nog veel venijniger. Wij, de zoon van de dansleraar en ik, dansten ons in de eerste wedstrijd meteen naar de eerste plaats. Ik begreep er zelf geen reet van. (Zo goed ben ik toch nog helemaal niet?) Wat was ik toch verschrikkelijk naïef....
Bah bah. Inmiddels weet ik uit ervaring dat ergens goed in zijn reacties oproept die helemaal niet fijn zijn, je aan de kant zetten. Dat het niet aan mij als persoon lag heb ik pas jaren later begrepen. Uitblinken maakt je tot een outcast, het wordt je vaak niet gegund.
Gelukkig heb ik nooit last van jaloezie. Het lijkt me zo vervelend om de zon niet in het water te kunnen zien schijnen. Er zijn zoveel mensen die iets veel beter kunnen dan ik. Mijn vader drukte mij ook op mijn hart bij de beteren te rade te gaan, omdat ik niet alles alleen kon weten. Ik heb me nooit minderwaardig gevoeld omdat ik hulp bij mensen vroeg.... Het voelde ook niet dom als ik ergens nog niets van wist. Leergierig was ik, dat ben ik nog steeds, trouwens.
Dansen doe ik niet meer, maar nooit te oud om te leren wens ik niet dicht te slibben. Ik wil niet dat mijn grijze cellen, zoals mijn aderen, gaan lijden aan een te hoog cholesterolgehalte.
Er bestaan geen pillen tegen te veel kennis......
Ik heb ook nog geen medicijn gevonden om dom of onzeker mee op te heffen, trouwens. Iemand anders?
Ik houd me aanbevolen.
feedback van andere lezers- hettie35
Dat ben ik met ge eens, wat we vroeger lerden kunnen we nu profijt van trekken. Daarvoor zijn we nooit te oud. Je hebt het weer mooi geschreven.
groetjes Hettie
Dora: Ja, gejongleerd is oud niet vergeten, alleen een tikkie strammer. De rest denk ik er wel bij, wat jij? - tessy
Misschien een pil uitvinden tegen jaloezie de wereld zou er direct een stuk mooier uitzien als dit groene monster vernietigd is. En je zou er een aardige stuiver aan verdienen want er lijden veel mensen aan deze ziekte.
Dora: Het schijnt bij onzekerheden te horen, jaloezie,
als een vorm van gemis aan gevoel van eigenwaarde.
Pillen? Ze bestaan tegen depressie en nog veel meer.... ik hoef ze niet. Leven doet zeer, maar niet altijd.....dan is er geluk....een wonder, als medemenselijkheid....
|
