Volg ons op facebook
|
< terug
Drio op de oude prullenbank
We spelen ouwelullies op ons eigen burgertruttenbankje aan de IJssel en ik ben ook echt melanchomoedig.
"Gorregossie, we worden echt oud ook." pruillip ik. Drio glimlacht vergoelijkend als ik me aanstel als een kind. Ik haal in wat mijn moeder verzaakte te accepteren, weet hij en even zie ik zijn verliefdheid flitsen. Nog steeds vindt hij me leuk, opgewonden standje dat zich meestal te druk maakt om onrechtvaardigheid. Nee, daar ergert hij zich niet aan. "Lekker tegenhangertje," plakt hij wel eens fluisterend een kus achter mijn oorlel. Of hij port me glimlachend in mijn zij en roept dat ik géén hanggeranium moet worden, haha.
"Ik? Een hanggeureunorreuh? Hihi, nee zeg, ben je mal. Ik word een vuurrode Klimsifilisa, hihi hahi" Als je oud wordt lach je, waarom niet, om de vreemdste flauwdingen, zie je overal wel iets te dollen in.
"Weet je Drioni, komt de dood na een goed doorkneed leven is het te begrijpen dat het eindigt. Dan heeft men tenminste één en ander met het gegeven leven, de talenten uitgevreten, al dan niet stukgelukt."
Ik kijk hem niet aan, volg het water van de rivier dat net voor ons een kolkje draait.
"Ja, men zal de overledene missen. Hebben de kinderen ook eens tijd voor zichzelf, wel even wennen dat moeder geen hulp en tijd meer behoeft, maar ze zullen ma immers in hun herinneringen gedenken."
Verontwaardigd kijk ik naar hem op, haat het als hij me met mijn neus door de drek trekt. Hij weet dat mijn kind tijd noch aandacht aan mij zal verspillen. (alleen dat woord vormt al een rode draad doorheen dit leven) De onvermijdelijke opstomende trillip laat hij ongemoeid. Ik verdenk hem ervan dat hij dit balletje expres opgooit, scherpe opensloper van dichtgeslibde gevoeligheden, mijn eeuwigdurende verdriet. Maar ook hij heeft er geen verzachting voor. Jankt nooit met me mee, Hoezee! Wel legt hij zijn hand op mijn bovenbeen en geeft er bemoedigende klopjes op. Regelmatig haalt hij me met beide voeten op de grond, helpt me hoop te dempen en het, als onkruid doorwoedende steekjeukende ongeduld, in toom te houden, af te bouwen. Hij zorgt ervoor dat ik mijn vastgevreten (steeds opnieuw opduikende) pijnstenen blijf verbrijzelen, tot gruis wrijven opdat het op kan lossen vanbinnen. Niet er langs op fietsen, nee er dwars doorheen, tot het weggegroeid is.
"Drio, je doet rot, moeder-dochterding is ons vanwege, oh heerlijk die jaloezie toch, niet gelukt, verdorie." Hij trapt er niet in, gaat geen onnodige discussie aan. Geschiedenis, welbehagen dan wel onverteerbare kattenpis, 't blijft onveranderbaar hetzelfde verleden.
"Vilja, het verschil is er altijd al geweest. Jij was onwerkelijk bewust. Daarom vond je niets vanzelfsprekend en dacht je als kind over dingen die anderen op hun vijftigste nog niet bezig houden. Men begint doorgaans wild of gezapig met hoop en idealen. Leeft heel lang zonder grote inzichten. Volgens andermans of eigen normen en voor men het doorheeft is er de zorgborg-vergeet-je-eigen-wensen-tijd. Twee decennia lang nazaten de weg wijzen, geen tijd hebben om zelf kind te zijn of eraan terug te denken. Zo gaat het meestal bij de anderen."
"Behalve als er af en toe een vrije dag is ingelast en zelfs dat….had ik niet." Ik klink drammerig, erger me eraan dat ik het nog eens moet doorkauwen, maar ik mag hem altijd vervelen met mijn klachtenbank. Hij trekt nooit schoenen aan die hem niet passen, voelt zich nimmer aangevallen door mijn emoties, dat is heerlijk vrijgevig en opluchtend. Dat maakt hem zo zalige krachtpatser om tegenaan te leunen. Zelfs als ik me te buiten ga (die doodenkele keer) aan onredelijkheid, iets op hem afreageer, blijft hij de rust zelve, de schat. Nooit verwijt hij me niet te voldoen, oordeelt hij me te licht of kinderachtig. Hij weet dat mijn geamputateerde moederschap gelijkt aan de pijn die ouders lijden wanneer een dronken autompbilist hun kind heeft doodgereden. Zo gemakzuchtig onverantwoordelijk een kind kapotmaken is nooit goed te praten. Het mijne leeft, dat wel, nog immer gevangen in die veel te krappe martelkooi. Ik knik, worstel met de harde realiteit van ons beider machteloos levend begraven zijn. (Het ergste is dat ook met al mijn positieve inzet het zo'n puinhoop werd) en ik zeur stug door.
"Wat kon ik in mijn eentje nou tegen al die overmacht beginnen?"
"Jij heb je nimmer anders voor gedaan lieverd. Dat vond ik zo sterk van jou. Nooit je toevlucht gezocht in hulpmiddelen, manipulaties, achterbakse streken en ook niets verdrongen. Je hebt er vol, met je hele hebben en houden het beste van gemaakt, nooit opgegeven. Op het moment dat het speelde deed je nooit alsof het niet bestond, vond telkens wel iets positiefs, in de grootste ellende nog." Ik kijk geraakt van hem weg, weet zelf dat ik het niet slecht heb gedaan, dat onverwachte keiharde zo anders dan geplande leven. Onbevredigd afgerond.
"En wat te denken van je vermogen tot zelfspot? Die humor heeft je door heel wat niet te filmen rotsituatie geloodst. Dat doen weinigen je na." Hij zegt het alsof hij de krant voorleest, over de braderie van volgende week in Bronkhorsterveen, met leuk straattoneel, marktkraampjes en worstenbroodjes. Oef, ik bloos als een tomaat. Dat stuwende bloed is een overgebleven bijverschijnsel. Niet dat ik ze niet kan ontvangen, maar je moet als kind aan het krijgen van complimenten wennen, anders blijft het een heikel ongemakspunt….
Drio knikt, pelt op zijn gemak een banaan voor me.
(Waar hij die toch altijd vandaan tovert? Op precies de juiste tel?)
"Maar goed dat ik niet wist hoe moederen uitpakte, anders zou ik er niet aan zijn begonnen, Bah bah, al die loodzware containers vol rijpe zure druiventrossen. Niet voor de export, nee voor eigen gebruik. Ik kan geen zuurdruif meer zien, weet je dat?" Ik pak de banaan aan, wacht tot hij de zijne ook heeft uitgekleed.
"Dan had je kind niet dit leven gehad waaraan haar ziel te leren heeft."
"Jahja, Driolieremier, leurlullen is ook weer thuis, maar leuk is anders, vind je niet? Ik ben niet verantwoordelijk voor het verraad dat anderen plegen. Mag wel er op hun blaren zitten, de hele hut ligt vol met de kastanjes die ik voor hen uit het vuur haalde." Ik hoor mezelf en ineens, pastboem, hap banaan en slik, is het over.
"Ach wat, Doortjeringeloortje, dat neerslachtige gemeesmuil zet geen zoden aan de dijk." zeg ik meer voor mezelf dan voor hem en Drio schiet in een bulderende lach, ik weet best waarom.
(Ik ben er weer met mijn zeurniet, doe wat je moet doen en sleep er zoveel mogelijk geluk uit.)
"Geniet jij nou maar met volle teugen van je oude dag, je maakt er een uitbundige roerbaktoestand van. Je schrijft de blaren op je vingers, krijgt het vast druk vanwege die orakelende rechtstreeks uit de baarmoedergeest geboren pennevruchten. Wie weet kan ik je straks niet eens meer bijbenen, herniapatient. Haha, verlamd, maar niemand merkt er nog iets van."
Ineens krijgt hij het op de heupen, grist me van de bank en draagt me zo licht als een veertje (incluis die extra hangende kilootjes dan toch ) naar de oever. Al gil ik moord en brand als een mager speenvarken, het helpt niets. Plonsplassaplams gooit hij me ijskoud het water in en hij duikt er achteraan. We vliegen drenkelingengek om elkaars nek en onder de waterspiegel spelen zich heerlijk stoute dingen af.
Daarna worden we kleurig opgewonden papier
zijdenglans theelichtlampionnen op de rivier
laten ons ontspannen meedrijven
op de stroom van samen blijven
feedback van andere lezers- manono
Wat heb je dat weer magistraal geschreven!
Ik denk dat je een gat in de boekenmarktmarkt hebt opgevuld.
Even uitleggen : je weet waarom vrouwen stationromans lezen... verkoopt als warme broodjes... maar heel veel vrouwen lezen het niet omdat het te simpel, te sterotiep, te saai is terwijl ze toch een behoefte hebben om te lezen dat...
Wel,... bescheiden suggestie om er een roman van te maken ...
Dora: Ik ga naast mijn schoenen lopen bijna... maar jij bent ook zo trouw.. nou nou...
Oei, nog een roman? Eerst die andere twee maar eens aan de vrouw/man zien te brengen... - Mistaker
Een roman van jou ga ik zeker kopen!
Groet,
Greta
Dora: Oh, wat een fijne Feedback, dank je wel... - tessy
Wel ik zou dat ook, jij een roman schrijven, en ik hem kopen :-)
Dora: Dank je wel, ik bloos al weer....
|
