Volg ons op facebook
|
< terug
Bovenmatig middelbaar
Sluipend bekruipt me het besef: Ik word oud.
Nee, niet mijn hart. Dat heeft nooit de oversteek naar middelbaar gemaakt, kan nog vlammen en verontwaardigen als toen het vijfentwintig was. De wereld had en heeft nog alles te bieden.
Nee, het zijn de vermoeide ervaringen en levenslessen die me nekken.
Ik besloot op mijn veertiende niet verbitterd te worden, zoals mijn pa. Tot op heden is dat aardig gelukt, maar ik merk wel dat ik er harder aan moet trekken. Ongeduldig word ik van dat jonge grut. Het is zo ergerlijk confronterend en zet me terug in de tijd.
Langgeleden in dit zo rijke land was er een Dora wiens wereld was ingestort. Door trok zich er echter niets van aan. Zij niet, ze wilde blijer, rijker, nog veel liefhebbender worden en besloot zich niet te laten kisten, omarmde de wereld, met al zijn kansen en onmetelijke mogelijkheden. Ze koos voor het totaalpakket: Intens, Eerlijk en Oprecht Genieten. Ook het verdriet, de teleurstellingen, met alles er op en er aan. Daar groeide ze juist zo van. Door meningsverschillen met de ander leerde ze zichzelf en hen kennen. De levenskelk tot de rand toe gevuld, liet ze zich niet van de kaart lullen door mensen die waarschuwden. Oordelen hadden hun bekoring verloren. (Meestal slaan ze de plank nogal mis, merkte Dora Weltevreden doordurend.)
Onvrijwillig BOMmoeder was ik en liet me niet van de wijs brengen, dertig jaar geleden. Ben je mal, in de bloei van mijn leven liet ik me niet kisten, maar dat is al wel héél lang geleden. Mijn naam is inmiddels door en Door Volledig achterhaald.
Ik vind het nog steeds heerlijk om jongelui mee te maken, naar hen te luisteren. Wat vinden ze belangrijk, wat dromen. ze, waar gaan ze volledig voor?
Het houdt me alert, hoopvol, jong en mijn nieuwsgierige venster naar de wereld open.
Edocht en helaas, een mens kan niet dommer worden: eens iets begrepen, doorgeworsteld verwerkt, raak je DIE kennis niet meer kwijt totdat dementie inslijt.
Tegenwoordig stap ik dus steeds vaker opzij, als ik dat jonge grut meemaak.
Herinneringen en veel begrip, ooit ervoer ik het ook, zo vol overgave;
"Kom op met de geit Ik was ieder varkentje, hoe smerig, vet of achterlijk ook."
Ik wist trouwens dondersgoed dat varkens intelligent waren.
Mij kregen "ze" niet kapot. Ik had het immers bewezen, nou dan, niet zo bekrompen.
Het wordt wel vermoeiender steeds. Ik wil geen oude bezadigde taart wezen, maar stilletjes, bloedeerlijk daar vanbinnen.... moet ik ook reëel en bij de tijd blijven. Vooral tegen mezelf.
Dan zie ik door mijn ervaringsbril hun opwinding, die onvermoeibare inzet om het leven blindelings met huid en haar op te vreten. Veel moeite moet ik dan doen om mijn mond te houden, niet te zeggen: "Ja ja, maar.... " Dat kost energie, want ik merk zo goed dat ik niet bij het jonge vliegensvlugge volk mee twitter. Wie legt me uit hoe het werkt?
Mijn medemiddelbaren weten er net zo weinig meer van af, toch? Wij oude stramme knarren, de belegen slagroomtaarten zijn zelfs al een Doelgroep geworden!?!
(Ja, zonder nootjes graag want die blijven onder het gebid zitten, daar komen blaren van).
Gefeliciteerd! U bent geslaagd, heeft "INFOBESITAS"
Een zichzelf respecterende oudere doet mee aan de Internet Verdwazing.
We bewijzen onze flexibiliteit. Daar worden wij zogenaamd zoveel wijzer van. Krijgt er allen last van!
Het is nodig om in de vaart der volkeren, de razendsnelle ontwikkelingen mee te komen.
Download ebooks, koopt wat Apple daarvoor "in de markt heeft gezet."
De hele wereld waait dan in één vingerwijzing aan u voorbij. Zelfs het klikkende muisje met staartje is niet nodig. Megablits om zo abnormaal bijdetijds en sosjocidaal als onze jeugd door de virtuele wereld rond te lummelen. Dan hoeven wij (net als zij) de harde eenzame realiteit niet aan.
Dat mes snijdt feilloos aan twee kanten. Wij en de jongeren voelen beiden hoe de afstanden onderling schier onoverbrugbaar worden. De ravijnen van de tijd steeds dieper snijden. Afscheidingspartijen worden wij...als we niet ook....
Mij niet gezien, dank u zeer beleefd, maar ik leef.
Ik wil verdomme niet op de valreep nog verbitterd raken.
Twitteren? Op internet zie ik de oneliners die mijn dochter en haar "vrienden" Hyverend uitwisselen. Gaat dat tegenwoordig voor communicatie door?
Oh, zo te zien leeft ze wervelend opwindend, bij de pinken en total in to the innovation.
Ergens ver uit mijn buurt. Ik leef gelukkig ook hOOr en inmiddels OOk geestelijk heel ver bij haar vandaan. Of ik nOOit moeder werd. Ik heb nimmer gelOOfd dat ik eerst op de brandstapel zou staan, af zou fikken vOOrdat ik dOOd zou gaan.
Heerlijk, dat intense internetfamilieleven, wat een hyper feestbeleven.
Ik word er zo immens niet te grijpen gelukkig van, dat ik tenminste iets over mijn verre teerbeminde familielid lezen kan. Ik noem haar nu maar mijn zeer dicht weggeaffalteerde nazaat.
Dat is niet verbitterd OOk, dat is gewOOn treurig, Niet getreurd, gelukkig heeft mijn jonge dochter dat niet zo DOOR en ik heb dat zielige gezeur van die oude knarren altijd verafschuwd. Dus.... mondje dicht en DOORploegen op Gods akker. Zijn water er overheen vloeien.......
In de stilte pink ik er wel af en toe een echt traantje om.....om alles
feedback van andere lezers- manono
De vinger op de pols, de nagel op zijn kop...
Dat twitteren kan ik me ook niet voorstellen...
En ja, de kloof tussen de generaties wordt groter.
Stilletjes en op het gemakske af bij benen, zeg ik maar, naargelang de behoefte.
Dora: Dank je wel Manono, trouwe lezeres van mijn pennenvruchten
Met het groeien der jaren worden dingen, waar ik me vroeger echt van binnenstebuiten keerde, ineens komsich in de rafels en rustig, zonder al die opwinding...Heerlijk, - Magdalena
Nogal herkenbaar... van iemand die recent meemaakte dat je niet kunt vechten voor rechtvaardigheid als je input... leugens en verbergpogingen zijn... so... silence...
Door, de titel vind ik niet zo denderend deze keer. Wat denk je van 'Bovenmatig middelbaar'?
Dora: Let maar een op wat ik daar van vind, ha ha... - fredvanderwal
Goed verhaal
leesbaar en er zit vaart in
plus stuk levenservaring
Dora: Dank je Fred, die levenservaring komt me wel eens de strot uit, maar meestal niet gelukkig....
|
