Volg ons op facebook
|
< terug
Scheepje onder schot
Noortje zeilde als jongste van twee kinderen tussen drie werelden:
Op één continent was gevoel onzin. De regering luisterde er niet naar onderdanen en deed dinigrerend. Harde feiten werden willekeurig door de koningin omgesmeed tot wat haar uitkwam. Ze drukte er, koste wat kost, haar zin door en ze schrok niet voor een leugentje terug. In haar paleis manipuleerde de overmacht razendknap. Al vanaf haar geboorte viel Noorkes levenslust slecht bij de regering van dat land. Het kind moest als kleinste zo-ie-zo verliezen en ze dachten dat Noorke-domoorke niets hoorde of zag, dat ze niet merkte hoe bij dit keiharde koninkrijk een kolonie hoorde die aan Broer was toebedeeld.
Op het andere continent werd het juist gestimuleerd verlangens serieus te nemen. Je mocht er nieuwsgierig zijn, vrolijk en lachen. Daar geloofde men kinderen die niet logen. Men was blij met hen, omdat ze onschuldig waren en geen dode materie. Je mocht er je zintuigen gebruiken en de koning was trots op haar.
Gedwongen bij twee havens aan te meren, wist Noorke heel jong wat ze van beiden culturen prettig vond. Ze merkte hoe drukkend het was op het werelddeel dat stoomwalste over wat niet paste. Alsof men er geen hart had. Daar werd ze in een vorm gekneed, ongeacht wie ze was en Noor leerde kijken vanaf de overkant: 'Ze hebben geen gezicht, platte waaifiguurtjes, uitgeknipte boze papiersilhouetten,' dacht ze.
Toch hield ze wel van het landschap daar, de te overwinnen rotsen, strakke snelwegen en ze wist dat het doortastend volk het op hun manier goed meende. Moeder en zoon leken als twee druppels water op elkaar en Broer was er geheel thuis, maar hij was ontevreden. Jaloers deed hij want de veel jongere Noor voer zo vrolijk en vrij rond en ze liet zich niet kisten. Het militante gedrill dat daar gebruikelijk was had volgens Noor niets met onvoorwaardelijke liefde te maken. Schipperend tussen haar vrolijke gedachten en de wreede liefdeloosheid, tussen de drie eisenwerelden, kreeg ze een harde leerschool. Op een dag, toen de koningin heel lang tegen haar donderpreekte, ontdekte Noorke haar fantasie, waardoor ze zich niet zo alleen hoefde te voelen en het harde regiem haar niet kon opslorpen. Daarna zocht ze haar eigen vaargeul en deelde niet meer met Broer of Koningin wat haar bezig hield, wat ze zag en hoorde. Gelukkig kon ze op Gevoeligwijseiland wel met de koning filosoferen. Onnodig te zeggen dat er twee kampen ontstonden, waar harmonie niet gewenst was, maar hun 'benjaminneke' weigerde om voor één van hen te kiezen. Soms voelde het of Noor midden in de vijandige linie was beland, als buffer tussen andermans oorlog voer. Tot ze op haar achtste de absurd hoge eisen van iedereen aan haar laars lapte omdat ze boeken had leren lezen en met haar gevoelige compas vond ze een veel rustigere ankerplaats. Daar ging het rechtvaardig en eerlijk toe, namelijk in de vrede van haar eigen hart. Ze sloeg alle dubbele agenda's van de anderen dicht en nam haar eigen innerlijk als thuishaven. Vandaaruit kon ze de drie strijdende kampen prima observeren. Regelmatig voer ze de buurhavens binnen, kwam als gast op visite, maar ze liet zich niet verlokken om als bondgenoot van één in strijd verwikkeld te raken tegen de ander.
De koningin was echter in de overgang en op haar continent was puberen onzin. Op het vrije zeilschip dat Nora Weltevree heette vierden de hormonen echter ook hoogtij… Dat het geen schipbreuk leed kwam doordat ze het sterke neutrale bootje goed tussen vloedgolven door kon laveren, zelfs als er een orkaan opstak. Ze lachte vaak stiekem in haar vuistje als ze zag hoe de slingers met platgetreden paden door de kamer bibberden terwijl zij op eigen kompas haar veilige vaargeul volgde. Dat noemde men soms achterlijk onaangepast, maar dat Noor feilloos hun oneerlijke truukjes doorzag hadden ze niet in de gaten. Dat zal moeilijk zijn geweest voor die twee stramme ingelijfden. Ze leken voor de buitenwereld modern en vlot, begerenswaardige onderdanen van hun eigen voortvarende regiem. Haha…transparant als glas was het hooghartige zelfgeknutselde imago in dat kaalgeslagen land waar liefde was verbannen. De verhoudingen waren verworden tot een machtsstrijd en daar trekt een Weltevreeschip zich verdomd weinig van aan…hihi. Ze kon ondanks alles van de koningin en haar troonopvolger houden, al was dat weinig wederzijds, of liet men het haar niet zien. Jammer voor hen want haar gevoel van humor was flitsend. Met Noor kon je ellende weglachen en ze deed graag aan zelfspot.
Noor is achteraf erg blij van beide ouders veel te hebben geleerd, opdat ze niet geheel onvoorbereid aan haar eigen levensreis begon... Pas drie weken voordat de oude Koningin stierf ontdekte deze, geheel op eigen kracht, zonder dat er hooglopende ruzies over waren geweest, dat ze haar onderdanen liefdeloos had gecommandeerd. Dat ze nooit dank je wel had gezegd tegen haar kinderen en Noor vergaf het haar moeder, dacht: "Och ärme, een heel leven verspild."
Broer leeft nog steeds met de geërfde last. Omdat hij als kind te druk was met zijn jaloezie zodat hij het ingewikkelde systeem niet doorzag. Hij en zijn koninklijke gezin houden Nora dan ook ver van hun eiland waar het vaak regent en de kou soms niet te harden is. Als Noor ziet hoe hun platte ingepakte lijven enkel door oude roestige steigers rechtop staan heeft ze zelfs medelijden. Het leven kan raar lopen: zij doet volgens Broer en zijn gezin aan prietpraat, kinderlijke nonsens, maar Noor kent beide werelden nu wel als haar broekzak. Zelf kiest ze voor hamonie, spontaan, eerlijk recht door zee en zij hoeft geen tijd te verspillen om zich beter voor te doen. Heerlijk rustig, al betekent het dat het merendeel van de wereldbevolking wel op haar schieten kan. Ze moet er wel voor waken dat losse flodders of serieuzere kogels haar niet midscheeps raken.
feedback van andere lezers- jan
schrijven als uitlaatklep en die klep gaat duidelijk steeds verder open tot 'men' ontdekt dat jij /ik/wij als schrijvers hun frustratie omzetten in kunst waar ze dan achteraf nog eens tegen trappen..
Dora: Rustig laten trappen Jan. Ik weet hoe oprecht ik ben dus sommige dingen raken me niet...Dank je wel
(Heeft iemand zitten trappen dan?) - julien_maleur
Heel graag gelezen. Prachtig hoe je dat probleem van twee tegengestelde culturen brengt.
mvgr JM
Dora: Ja mijn autobiografisch geheugen werkte heel vroeg, dus er ligt vanalles aan herinnerdingen, die veel mensen niet hebben. Dank je wel. - Runner
Het is een kunst om je eigen verhaal naar buiten te brengen op een duidelijke manier!
Dora: Het is iets dat misschien in "Versplinterde Spiegels" past. Daar heet de HP Nora Weltevree, maar het is inderdaad autobio. Fijn dat je het waardeert, Runner. Dank je wel. - koyaanisqatsi
Mooi, sterk, sprookjesachtig, poëtisch. Is dat voldoende? :-)
Dora: Kom kom tuut tuut ho ho. blozerdebloos van zoveel mooie woorden, mééééér dan voldoende,< : ))) Ons kent ons wel, denk ik. Kom je ook naar Mechelen? Kan ik zien wie, wat, en hoe.... - bessy
opvoedkunde, psychologie, door deze knap geschreven beleving van een kind. knap geschreven, de beleving van een kind....
trouwens dat brainstormen lijkt me ook wel wat...
kus.
Dora: Dank je wel Bessy. Morgen komt er een heel ander deel, niet vanuit het kind verteld...ben nog aan het zoeken naar de goede vorm.
Leuk, dan zijn we straks in het voorjhaar in ieder geval al met drie.. - hettie35
Sluit mij hierbij met de mening van Tessy aan,
graag gelezen Dora.
Groetjes Hettie
Dora: Dank je Hettie. Dit wordt wellicht onderdeel van 'Verspinterde Spiegels', misschien, wellicht. Ik zie wel. Morgen gaat het niet over Nora, of toch misschien ook wel, maar op een andere manier. Ik ben er nog over en in, mee aan het zoeken.... - tessy
Noortje kan de losse flodders laten afketsen op haar spontaniteit, en als er toch eens eentje haar raakt zullen harmonie en eerlijkheid voor het herstel zorgen.
ps ja een bijeenkomst ergens in het voorjaar,als de dagen langer zijn, en dan aan jou kant van de grens zie ik wel zitten. Zo kunnen de Nederlandse vrienden ook van de partij zijn, want er zijn een paar die ik ook wel eens graag zou ontmoeten..brainstormen maar :-)
Dora: Dank je Tess,. Ik heb ook het idee dat die Nora niet snel zinkt... Soms moet je een orkaan niet tegenwerken en alles loslaten, zien waar het schip strand, in zelfvertrouwen naast God schipperen, denk ik.
Die bijeenkomst in het voorjaar lijkt me wel wat...Moet ik via het forum tegen die tijd maar eens de inventaris voor op gaan maken...
|
