Volg ons op facebook
|
< terug
Het gouden idee- strakke pumps (8)
'De Koningskraam' liep uitstekend. Men stak zelfs de rijksweg over om bij Paterneo te kopen.
Het bleek een prima investering, zelfbediening had de toekomst. Klanten vonden het heerlijk om rond te struinen, koopjes te zoeken en zelf hun spullen te pakken, de mandjes die Erneo bij de veiling op de kop had getikt voldeden prima. Over een jaar kon hij vast al een auto kopen, de bestellingen sneller rondbrengen. Inmiddels prijkte er achterin de zaak een koelvitrine, vlak naast de deur van het magazijn, zodat Geesje snel kon helpen als men vleeswaren wilde. Erneo kon het niet erkennen maar Geesje sneed de kaas en het rookvlees sneller en efficiënter dan hij. Soms wachtte er een hele rij bij de kassa, vrouwen die gezellig een praatje met elkaar maakten. Aantrekkelijke klanten, die zich met smaak kleedden. Paterneo keek er liever naar dan naar zijn vrouw die hij niet meer begeerde sinds hij haar genomen had. Af en toe noemde hij haar in gedachten stiekem 'Geest-van-Achteren' omdat hij haar het liefst naar het magazijn dirigeerde. Aan haar accent hoorde je dat ze niet van hier kwam en dat zat hem dwars. Sjouwen kon ze, ordelijk was ze ook en ze keek niet naar andere mannen, maar hij hield haar uit de winkel. Het was zijn domein. Het stak hem dat men naar haar vroeg of speciaal door zijn vrouw geholpen wilde worden. Dat men aardige dingen over haar sprak was vrouwengewauwel. Laatst was het hem opgevallen: juist op zo'n dag begon Gees over geld voor de kapper of voor zo iets anders onnuts. Ze zeurde dat ze naar haar ouders verlangde en naar vriendinnen. Hij reageerde er niet eens op want daar had hij zijn fortuin niet voor bijeengekrabd. Iedere maand berekende hij hoeveel ze kostte en zelfs nu ze geen salaris kreeg vond hij dat ze het geld niet waard was. Ze mocht niet klagen, hij sloeg haar immers niet en hij dankte God dat hij zoveel zelfbeheersing had geleerd, want anders...
Zakelijk gezien keek P.H. de Koning terug op een geslaagde periode maar Geesje was een foute investering, wist Paterneo nu. Toen hij alleen leefde kon hij zoveel geld opzij leggen als hij wilde en ze verbruikte meer dan was ingecalculeerd. Zodra hij daar aan dacht werd hij spinnijdig. Al die moeite en waarvoor? Hij rekende: 1-de woonkamer ingericht, 2-keukengerei aangeschaft om te koken. 3-Na het huwelijk moest er stof komen om stoelen te bekleden die niet versleten waren en helemaal geen opknapbeurt behoefden. Na drie keer had ze er over gezwegen. Daarna mauwde ze over 4-kleding, vrouwenzaken, maar dat gezwets over de 5-matras was wel het idiootste. Omdat hij van vreemde mensen was geweest, te hobbelig was. Nu wilde ze weer dat de voorraad uit de keuken verdween. Vanwege een tafel om aan te eten. Dat was wel het meest krankzinnige toppunt van onzin, want ze kookte abominabel. Telkens te vergeefs hoopte hij dat ze smaak aan de warme hap wist te geven. Als hij dacht aan de maaltijden bij "de Luiwammes" liep het water hem in de mond. Hij vond het gebazel dat het oneerlijk was. Natuurlijk kreeg ze geen salaris meer, wat was anders het nut van hun huwelijk en hij sloot zijn oren want het hing hem gotsallejezus fiks de keel uit. Daarnaast viel ze in bed vies tegen. Ze kon niet tippen aan de meiden die hij vroeger in het geniep had gepakt. Ze was te strak en lag erbij als een houten plank. Dat vreselijke kleffe gezoen van haar stootte hem af. Soms kreeg hij het gevoel dat ze met haar gepaai en verraderlijke lieve gebaren de hoer uithing, maar hij was niet te koop. Geesje moest geen kapsones krijgen. Ze was als boerenmeid via hem opgeklommen tot de middenstand.
Nee, getrouwd zijn beviel niets. Iedere keer als ze het 'gezellig' wilde maken zag hij zijn beurs rammelen. De laatste tijd klaagde ze, ook dat nog, over rugpijn en ze had tegenwoordig onmogelijk dikke enkels waardoor haar benen stalpoten leken. Het was alsof ze het erom deed, om hem te pesten of zo, omdat hij er zo van genoot als een vrouw dunne enkels had. Hij mocht er graag naar kijken en dan het liefst met een spannende kaarsrechte naad achter op de benen, die precies uitkwam midden op de hak van pumps. Echte hete muiltjes met hoge hakken. Tegenwoordig trok hij zich vaak terug in zijn 'kantoor', waar hij de blaadjes had liggen en dan nam hij een rol closetpapier mee. Geesje was eens onverwacht binnengekomen en hij had nog net op tijd de dikke tieten van die blonde onder het tabelarisch kasboek kunnen schuiven, maar sinds hij haar verbood hem daar ooit nog te storen kon hij zich er naar hartelust 'in de cijfers' verdiepen, zoals hij het gekscherend noemde.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Herkenbaar 'gezellig' baasje... Ik vraag me altijd af wat de laatste vraag is die zo'n mensen stellen, voor ze hun laatste adem uitblazen. 'Kan ik mijn poen op een bankje zetten, daarboven in de hemel?'?
In de hel, ja!
Dora: Ik geloof niet dat het tot hun botte koppen doordringt. En maar uit de bijbel lezen, vooral die van: "En al heb gij al maar den liefde niet, gij hebt niets." - greta
Ik val middenin deze serie, prima geschreven. Wat een tijden waren dat!
Dora: Ja, vervlogen tijden. Dit is het begin van een leven dat heel veel schade aanrichtte, dat niet als gevolg kan worden gezien van oorlogsellende, maar getekend is door het idee dat de vrouw inferieur was. Pas een halve eeuw geleden, bijna niet voor te stellen toch? - tessy
Wat een rotvent
Dora: Tess, vijftig jaar geleden wist men soms niet beter...
Het doet ook zeer om het terug te lezen.
Bedankt voor je support. - Anjer
ben benieuwd naar meer, hoe loopt het verder, knap geschreven, grt Anjer
Dora: Ja, al lijkt het zo eng voorspelbaar, het is een tijdsbeeld waar wij gelukkig weinig meer mee te maken ( hoeven) hebben - bessy
stuk vuil is het
Dora: En hij heeft ook heel erg slompe handen. Ken je dat? Met van die stompe vingers. Ongevoeleig en zo Het is het prototype van een slomperd
|
