|
< terug
stationsromannetje (4)
Na alle beslommeringen ontstaan door de omstandigheden die ons verplichtten om ergens anders dan afgesproken te tafelen, hadden wij eindelijk tijd om onze tête-à-tête te verwezenlijken.
Zij had zich enkele jaren geleden voorgesteld via email. Ze zocht een stageplek in het Antwerpse en ze had mijn emailadres via via verkregen.
Haar roots liggen in Limburg maar sinds enkele jaren heeft ze haar stekje verlegd naar het Noorden. Na haar universiteitsopleiding in Maastricht had ze een baan aangeboden gekregen in Groningen. Een Vlaamse deerne in het hoge Noorden, tja ze was daar direct de risee.
Het leven in het Noorden is prachtig, maar ze wou toch nog verder in haar vakgebied. Daarom had ze enkele maanden geleden besloten om te doctoreren. Een inspanning die ik als stagemeester enkel kon toejuichen.
Vandaag zouden wij normaal gezien een intakegesprek houden, zodat wij beiden konden afwegen of de stage een meerwaarde voor ons beiden kon zijn. Want, zowel voor haar als voor mij, moest deze inspanning, want dat is dit wel, een verrijking betekenen.
Ik had haar voorgesteld om het gesprek in het station te houden, zodat wij beiden niet speciaal een dag hiervoor moesten verliezen. Maar zo te zien was dit een vergissing geweest.
Zij wist zichzelf heel goed te verkopen en ik moet zeggen het klikte meteen. Haar vlotte babbel en erudiete wijsheid, zonder dat zij arrogant of regelneverig overkwam, zorgde voor een snelle beslissing. Wij gaan samen in zee om er een prachtige stage van te maken en vooral om een knap onderzoek uit te dokteren, waardoor haar doctoraat ook gepubliceerd kon worden in de internationale gespecialiseerde pers.
De professor die haar begeleid in haar doctoraat ken ik nog vanuit mijn vroegere beroepsleven. Een zeer bekwame vakman die vooral heel eerlijk was. Geen professor die zomaar de studenten deed zakken, maar anderzijds als de student zijn stof niet kende, dan was hij ook genadeloos hard.
Ik stelde haar de vraag dat wanneer ze naar Antwerpen kwam om haar stage te doen, waar ze ging logeren. Ze had er nog niet echt de tijd voor gehad om hierover na te denken, maar zij dacht in een goedkoop hotel wel terecht te kunnen.
De goedkope hotels in Antwerpen zijn rendez-voushuizen en dat leek me voor haar status echt geen goede oplossing te zijn.
Boven het kantorencomplex van de zaak is er een duplex voorzien. Deze duplex is feitelijk voor mij gebouwd, maar ik gebruik hem al lang niet meer en staat nu onbeheerd leeg te verkommeren. Sinds ik een eigen stekje heb gevonden ergens buiten de stad, heb ik dit privé gedeelte niet meer nodig. Af en toe gebruik ik het wel eens om wat bij te slapen. Als ik te moe ben omdat ik te lang en te hard heb gewerkt, maar het is nu een uitgelezen kans om een stagiaire onderdak te bieden. Hierdoor zal haar inspanning hopelijk ook meer zijn dan van acht tot vijf.
Het gesprek vlotte echt wel tof. Het is net of ik haar al altijd heb gekend en vooral dat zij mijn kleine kantjes al altijd heeft geweten, zij wist er telkens heel vlot mee om te gaan en te plaatsen in een groter geheel.
Toen Mo eindelijk met zijn kaart aankwam draven, was mijn honger al weer over. Uit beleefdheid bestelde ik nog een kleine menu met typische Marokkaanse smaken.
Het typische ksra, heerlijk plat brood dat bij de tajine gegeten wordt, wordt in het huis zelf gebakken. Ook de linzensalade als vegetarische lunch is echt niet te schatten. Samen met gegrilde halloumi met groenten en Eggah met courgette en ui (Marokkaanse omelet met veel look en ui en paprika).
Een heerlijke maaltijd die het hongergevoel deed terugkomen zonder dat ik het gevoel had dat ik veel had gegeten.
Het viel me op dat zij een zeer goede opvoeding had genoten. De wijze waarop ze met haar vork en mes al deze vreemde soorten van eten kon bemeesteren, deed blijken dat ze hiervoor in het verleden reeds goed was opgeleid.
Toch kon ze me de indruk geven dat ze dit nog nooit had gegeten.
Het sierlijke van haar hand, door de wijze waarop ze haar vork bediende, maakte indruk op me. Ongedwongen en zeer soepel en toch met stijl, dat moet je kunnen.
Ik merkte dat naar mate het eten van haar bord naar haar mond ging, dat ze moeite had met haar riem rond haar buik. Toen ze even naar de wc moest en terugkwam zag ik dat ze de riem iets losser had aangetrokken dan voor ze was vertrokken.
De tijd was vlugger voorbij gegaan dan wat wij ons hadden voorgenomen.
Ik vroeg wanneer ze haar trein terughad. Ze zei dat ze had besloten om in Antwerpen te blijven en pas morgen terug te gaan naar Nederland.
Dus, moest ik ze nu naar een hotel brengen.
Ik kende wel een goed hotel, dat niet al te duur was. Het was net buiten de stad gelegen, maar was modern en vooral niet van dien aard dat je met angst in je bed moest liggen of gestoord werd door allerlei lawaai van je buren, dat je liever niet hoort als je in je bed probeert de slaap te vatten.
feedback van andere lezers- Mistaker
Ik hou mijn vork raar vast ;-)
Graag gelezen weer.
Groet,
Greta
ivo: tja Greta, dan zal ik daar de volgende keer rekening meehouden ... bedankt alvast - Hoeselaar
Naar ik hier lees ben je een goed observator en weet jij je typetjes een eigen ik te geven
Willy
ivo: bedankt Willy ... - koyaanisqatsi
Sluit me aan bij Dora. (alweer)
ivo: bedankt Koya - Dora
Lekker vlot, leuke details en goede observaties, Ivo. Ik houd er wel van om dingen te leren ook, zoals bijvoorbeeld de gerechten
(Alleen even opletten dat je alles in dezelfde tijd houdt. Verleden of heden. Dat leest rustiger)
ivo: idd ik had het ook door - een beetje gemixt - zal er nog beter op letten ...
|
