|
< terug
stationsromannetje (9)
Vanaf nu moest het snel gaan. Ik had alles nog eens goed doorgenomen en mijn stappen afgewogen, zoals een schaker dit ook doet voor die een zet op het bord zet.
Karel kwam nog even aanlopen en vroeg me of hij me niet kon helpen. Blijkbaar had die gevoeld dat er het een en het ander goed scheef in de haak zat.
Ik wist niet goed of ik hem kon vertrouwen, maar in deze fase van het alarmplan had ik een vertrouwensfiguur nodig. Ik vertelde hem in acht zinnen wat er allemaal in de laatste uren was gebeurd.
Karel bekeek me verbaasd en kon met moeite het verhaal geloven. Hij vertelde me dat toen hij zijn legerdienst deed verbonden bij de geheimendienst van België. Hieruit had hij vrienden overgehouden en de procureur Des Konings in Turnhout is hier een van, zei hij me.
Deze man was echt niet bang en kon misschien hierin wel het een en het ander helpen. Een Procureur Des Konings of in Nederland een Officier van Justitie was nu net de pion die ontbrak in mijn plan. Ik vroeg aan Karel of deze man vandaag nog te bereiken was. De grijns op Karels gezicht zei me genoeg. Karel haalde zijn gsm uit zijn zak en belde zijn vriend op.
De man had weekenddienst en was op zijn bureau te bereiken. Karel vertelde me dat deze vriend hem al heel wat lastige zaken had doen oplossen, vooral mensen die zijn hotel hadden misbruikt om criminele zaken te regelen.
Toen ik zijn naam hoorde, deed dit een belletje rinkelen bij mij. Ik kende de heer Poels. Hij heeft jaren geleden nog voor mij gewerkt als student tijdens de vakantieperiode als er veel moest gebeuren, maar het regulier personeel op vakantie was.
'S jongens wat kan de wereld klein zijn. Karel knikte en zei me dat Jan Poels jaren in het Gerechtsgebouw van Antwerpen heeft gewerkt en feitelijk van gerechtelijke politieagent zich tot procureur heeft kunnen opwerken.
Toen ik bij de Procureur binnenkwam was de herkenning wederzijds, het luchtte op. Mijn stagiaire kon niet meer volgen. Blijkbaar had zijn mijn achtergrond onderschat en kon ze niet weten (ik ook niet trouwens) dat mijn relaties zo groot waren.
Ik moest zo denken aan het gezegde dat tussen elke mens in deze wereld maximaal slechts zeven mensen staan. Iedereen is wel verbonden met een ander die weer een ander kent na maximaal zeven verbindingspunten komt men bij iemand terecht.
Een klein weesje (1) in een onmogelijk Afrikaans dorpje, kent ongetwijfeld een of andere ontwikkelingshelper (2). Deze helper is verbonden aan een organisatie en zijn overste (3) kent hierdoor ongetwijfeld de persoon (4) die zich bezighoudt met de internationale logistieke hulp. Die op zijn beurt de ministers kent (5) en die onze ministers kent (6) en die ministers kennen onze burgermeester (7) en die ken ik, weliswaar niet persoonlijk, maar ik kan er wel bij terecht.
Na wat hartelijke begroetingen en het verleden nog eens in wat herinneringen terug naar deze tijd te hebben gebracht, konden we ter zake komen.
Ik vertelde heel omstandig wat er was gebeurd en overhandigde hem de cd waarvoor denkelijk heel deze suspens was ontstaan.
Het viel me op dat hij ons direct geloofde. Jan vond het vreemd dat hij nog geen weet had van een operatie van de inlichtingendienst van de Noorderburen hier in Vlaanderen. Zo te zien had Jan nog altijd contacten met onze veiligheidsdiensten. Normaal gezien moeten deze mensen zich hier eerst melden voor ze actie ondernemen in België.
Jan nam ons mee naar de cafetaria van het gerechtsgebouw en bood ons een kop koffie aan. Hij zei ons dat we hier eventjes moesten wachten en ging terug naar zijn kantoor om enkele zaken te regelen en te checken, maar daar konden wij niet bij zijn. Terwijl hij op zijn stappen terugstapte, vorderde hij een agent om niemand nog toe te laten in het gebouw.
Daar zaten we dan in een ongezellig omgebouwd klaslokaal met een kop koffie die niet smaakte omdat er vermoedelijk werd bezuinigd op het aantal schepjes koffie. Wij zaten elkaar aan te kijken en vroegen ons tegelijkertijd af hoe dit zou eindigen. Ik nam haar bevende hand en probeerde er wat rust in te brengen door er lichtjes over te wrijven.
Hierdoor werd ze wel terug wat rustiger. Ik verzette mijn stoel zodat ik naast haar kon gaan zitten en legde mijn arm over haar heen. Zij liet zich ontspannen en legde haar hoofd op mijn borst zodat wij net als een koppeltje innig aan het vrijen waren. Ik kon haar warme adem voelen en haar oor zo zoenen.
Even rilde de verleiding als een electroshock doorheen mijn rug. Een bloedmooie meid die zich zo neervlijt en waarvan ik zo haar geur kon opnemen en ik hoefde enkel maar mijn lippen te teuten en haar een zoen te geven.
Hoe lang wij daar zo zaten kan ik me niet meer herinneren, voor mijn gevoel heeft dit eeuwen geduurd
De matglazendeur ging met veel lawaai open. Wij schrokken van het lawaai en zetten ons direct terug netjes aan de tafel. Jan keek met een bezorgde blik naar ons. Was het nu omdat hij ons zo innig had zien doen, of was het omdat de situatie zo zorgelijk was, ik kon het niet uit zijn blik opmaken.
Jan vertelde ons dat die Koos, of wie dat ook was, geen agent van de inlichtingendienst was. Mijn stagiaire keek verbaasd en zei dat dit niet kon, zij had wel degelijk met de heer Arends gesproken en die was het hoofd van de veiligheidsdienst.
De heer Arends is dit inderdaad, maar die is vorige week ontslagen omdat die ook voor een of ander bedrijf werkte. De heer Arends zit momenteel nog altijd in de gevangenis en het vooronderzoek loopt nog steeds.
De veiligheidsdienst wist wel van de opdracht die de heer Arends had, maar niet van het inzetten van een Koos en anderen. Hier had de heer Arends blijkbaar een ander bedrijf of mensen ingezet, zodat de informatie in zijn handen bleef en niet van de Nederlandse inlichtingendienst.
Jan verzekerde me dat de cd vandaag nog naar Brussel zou gebracht worden in een beveiligde zending, waardoor de informatie die daarop staat zeker in veilige handen bleef. De Belgische veiligheidsdienst ging er zich vanaf nu ook met bemoeien en zou de bende die achter ons aan zat proberen te achterhalen.
Je kan hier echter niet blijven verzekerde hij ons. De mannen die achter ons aanzitten zijn professionals en die weten zeer goed wat ze doen. De Nederlandse inlichtingendienst heeft voor jullie tickets klaarliggen voor een vakantie in het buitenland, jullie mogen zelf jullie bestemming kiezen.
"Dit kan niet", stribbelde ik tegen, "maandag moet ik op kantoor zijn en ik kan zomaar niet verdwijnen".
Jan bekeek me en zei me dat als ik vandaag niet verdween, ik voor goed zou verdwijnen en hij me geen garantie kon geven dat hij me ooit nog zou terugvinden.
Hij had al een gesloten transport voor ons geregeld naar Maastricht. Daar konden wij met een vliegtuig naar Londen vliegen en vandaar verder vliegen naar waar we ook maar wensten. Geld en tickets zouden echt geen probleem zijn, ook de identiteit niet, de inlichtingendienst zorgden voor en geldig paspoort (uiteraard op een codenaam waardoor wij niet te achterhalen zijn).
Jan beloofde me dat hij maandag met het kantoor contact zou opnemen en ervoor zorgen dat niemand echt ongerust zou zijn, hij moest nog eens nadenken over het leugentje dat hij ging bedenken.
Wij mochten geen contact opnemen met familie en kennissen en ook niet met het bedrijf. Terwijl Jan met ons stond te praten kwam een of andere collega binnen met de boodschap dat het computersysteem van mijn bedrijf inderdaad was gehackt en zij de hackers reeds op het spoor waren.
Ik keek mijn nieuwe stagiaire aan en kon met moeite nog een lachje op mijn mond toveren.
Een groene bestelbus, waarmee men gevangenen vervoert, kwam op de binnenkoer aangereden. Jan wenste ons nog een goede reis en verzekerde me dat hij zich persoonlijk met deze zaak zou bezighouden en wij geen dag langer dan nodig uit het land zouden blijven.
Na een uurtje zaten wij als de heer en mevrouw De Laet in het vliegtuig richting Londen .
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Tja, een vakantietje tegen wil en dank... Daar valt vanalles voor te zeggen natuurlijk. Prima plotwending alweer.
ivo: dank je wel idd .. - Mistaker
Het gaat weer los!
Groet,
Greta
ivo: bedankt Greta, straks nummer 10 en 11 wordt het laatste. - Dora
Zo zo, wat een verwikkelingen...
En dan die vakantie, volgens mij komen ze daar ook nog van alles tegen...
ivo: jep en wat een late lezer die niet slapen kan ... leuk dat je het blijft volgen .. dank je wel
|
