Volg ons op facebook
|
< terug
Moeders en zo...
Moeders voor moeders, of bazin over lege dozen.
De mijne heeft een flink dikke plank voor haar goed gekapte hoofd, waar ik kostelijk -het heeft geen zin te huilen- om kan lachen. Dat ik een gelijkwaardige uitwisseling van ideeën nastreef gaat aan haar voorbij, want ze komt niet los van ingesleten rolpatronen. Piepjong hoorde ik dat tantes in allerlei variaties rigoureus adviseerden hoe ma me klein moest krijgen. Onder de duim, met dichtgetimmerde woordenschat zou ik met haar door één deur mogen, waarbij mijn eigenheid geen ruimte mocht krijgen. Ze sloot me eenvoudig op. Veel succes had hun raad gelukkig niet. Haar aan het verstand peuteren dat ik vrij ben gebleven, zal niet lukken, vrees ik. Ik kan goed hoofdrekenen maar wil dat ze het hardop zegt.
"Ma, hoe oud was jij toen je mij kreeg?"
"Zesendertig."
"Goh, net zo oud als ik nu." Ze ziet dat mijn gezicht in 'plaagstand' staat en schuift onzeker op de bank want ze kent me dondersgoed. Ze weet dat er 'iets' komt. Haar vurige ogen knijpen lichtjes.
"Schreef iemand jou wel eens voor hoe je ons op moest voeden?" vraag ik.
Geen antwoord geven lijkt haar op dit heikele moment het verstandigst.
"Maar stel, iemand deed dat wel. Volgde je dan op wat ze zeiden?"
Ze verslikt zich in een iets te grote slok sherry en kijkt maar eens naar buiten. Niets te beleven daar.
"Hielp het iets, ma?" Deze vraag heeft te veel ingangen en ze haalt haar schouders op. Zwijgt.
Vastberaden ben ik want ik zal niet onaardig wezen, alleen weet zij dat niet en haar wantrouwen is groot.
"Daar trok jij je NIETS van aan, toch, ma?" Ik zie haar gissen: Is dit kritiek? Neemt Door me in de maling… Wat wil ze nu weer onzinnig wroeten?
"Of liet jij je wel de wet voorschrijven?" Ze kan nu echt alle kanten op. Niets kiezen helpt niet echt...
"Jij wist ZELF maar al te goed hoe het moest, toch? Dis-cip-li-ne en verder geen gelul!"
Ze zoekt, neemt een slokje, maar mijn addertje onder het gras blijft voor haar onzichtbaar.
"Kijk ma, dáárom luister ik NU ook niet. Ik hoef geen advies en ben nog stééds vervelend stout. Eigengereid. De tijden zijn veranderd. Je mag een kind best knuffelen. Ernaar luisteren kan helemaal geen kwaad. Ze zijn er niet om ons te pesten, of zo." Ze knikt. Er is geen gehaaide speld tussen te krijgen.
"Hoe hard je ook probeerde om mij in jouw straatje te kneden, ik bleef onhandelbaar, toch? Ik gil of sla niet onbeheerst, dus jouw voorbeeld volg ik in deze óók al niet. ZooHoo eigenwijs!"
Ze knikt. Jaja. Ik zie het echt goed en glimlach inwendig. Zo autonoom ben ik dus.
"Het is maar van welke kant je het bekijkt, ma. Ik was als kind niet manipuleerbaar. Niet door een lel via andere straf en ik loog niet om bestwil. Denk je dat ik dat op deze leeftijd alsnog van jou zal overnemen?"
Gepikeerd trekt ze haar hooghartige imago aan.
"Als mosterd na de maaltijd? Haha. Nee hoor. Ook niet om jou alsnog een plezier te doen."
"Ach, ze geven altijd de ouders overal de schuld van."
"Ma, ik ben 'ze' niet. Dat zijn Broer en Tanja. Met mij valt het reuze mee. Ik neem je niets kwalijk en je mag best je mening geven. Ik kijk of er iets van mijn gading bij is en de rest… leg ik naast me neer. Vind je dat erg?" Ze schudt nee en meent het ook.
We accepteren elkaar inmiddels, al weet mijn beste ma niet wat ze hiermee aan moet. Of met mij. Ik blijf vriendelijk, scheld niet woedend en zeg haar niet de wacht aan, dus… misschien dat hier iets van bezinken zal? Niet het kleinste foutje kan ze erkennen want dat staat voor haar gelijk aan vernedering, oud worden en dood gaan. De grotere blunders laat ik onbesproken, maar na zo'n gesprek houden haar gebrombeerde commentaren gedrenkt in waardeoordelen even op. Ongeveer zes weken.
feedback van andere lezers- Wee
Ja, idd een intrigerend onderwerp. Ik heb een moeder, en ik ben moeder.
Het valt soms allebei niet mee, maar het is góed, en daar ben ik dankbaar voor.
Ik wens het jou ook, Door, met heel mijn hart, dat het eens goed wordt.
x
Dora: Dank je Wee. - ivo
opvoeden een discussie waar je enkele nachtjes zoet mee kan zijn en toch en toch is het belangrijk
Dora: Ja het is goed om met elkaar te spreken dank je - hettie35
Zou ze niet het vormsel zijn hoe haar ouders haar voorgingen?
Mooi geschreven.
Groetjes Hettie
Dora: Ik had ook een vader, gelukkig
Men hoeft niet klakkeloos te doen wat is voorgedaan, en het is goed gekomen, na heel veel kletsen maar dank je wel - Mistaker
Moeders en dochters... een mens kan er boeken over volschrijven...
Groet,
Greta
Dora: Het blijft een intrigerend onderwerp. Ik ben blij het er zelf goed afgebracht te hebben. Het boek staat klaar. Dank je voor je trouwe volgen...
|
