Volg ons op facebook
|
< terug
Hola schrijver leef je nog, ieja beja,
"Een foto die maar niet vergeelt."
Het bleef me boeien. Dat woordje 'maar' werd puur filosofeerplezier. Behoort het dan te vergelen?
Mijn herinneringen, pijnlijke of wondermooie, verliezen de kracht niet. Ik kan niet zeggen dat het lastig is.
De mooie zijn lieve zeilbootjes waarop ik dobberend wegdroom. Na veertig jaar kan ik er nog van nagenieten en op een trieste dag houdt me dat heerlijke mijmeren bemoedigend en troostend op de been.
De aangrijpend pijnlijke herinneringen waren eye-openers en aanzet voor onderzoek, bewustwording. Leuk of niet. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Liever metéén iets uit leren, niet na vier of vijf keer. Na vijftig jaar kan ik er een boekje over open doen. Ik las altijd en beschreef wat ik beleefde, waarmee ik het gebeurde serieus nam, al was ik dan de enige. Na verwerking wordt het een echte sport. Hoe giet ik het zo goed mogelijk in woorden: lachwekkend, bloedserieus of spannend, acuraat, sub- of objectief dan wel zo origineel als ik kan. De dood van mijn vader 'deed' ik uitgesteld. Ik was alleenstaand moeder, had andere prioriteiten dan te verdrinken in eigen verdriet... Zo'n wurmpie van drie heeft geen boodschap aan moedertranen... Zeven jaar na dato zag en voelde ik pa's dood nog even levendig als op het moment dat ik het meemaakte.
Piepjong merkte ik dat ik niet 'normaal' in de wereld stond. Men vond mij 'gek'... Haha. Soms werd ik horendol van de speciale sociale rol want een eenling is een handig multifunktioneel inzetbaar 'ding'. Je kunt het niet zo gek prakkiseren of ik was wel ergens nuttig voor. Kop van Jut, luisterend oor, zwart schaap, bewonderde, hond in de pikorde, voorbeeld of projectiescherm, pispaal. Soms óók een idool om stiekem jaloers op te wezen. Men maakt van een autonoom wat nodig is, wat in ieders kraam te pas komt. Het kind in kwestie weet nergens van. Pas in de prépuberteit merkt het hoe broodnodig die éénling is. Voor bijna alle anderen. Ik koos ervoor me niet meer te laten gebruiken. Inmiddels is het duidelijk. Sommigen vechten, anderen vluchten, maar ik doe niets en let juist heel goed op. Lichaamstaal werd ook mijn vak. Goed in eigen vel had ik een mening die ik liet horen. Het is bevredigend om op die ontwikkeling terug te zien, vind ik. Met bescheiden trots. Er is onderzoek gedaan. Nu weet ik met welk hulpmiddel ik me staande hield tijdens ontkenning, buitensluiting en de onverwachte reacties van de medemens. Nu doe ik het bewust uit vrije wil. Ik zet mezelf 'stop'.
Indien nodig stap ik uit een emotionele situatie. Vooral op momenten van alert levensbelang, als moeder, als vrouw en als het kind in mij, dat nooit stierf. Gelukkig maar. Deelgenoot en toeschouwer tegelijkertijd blijf ik in de meest extreme situaties bij de les. Woorden en intonatie, lichaamstaal, kleur, het weer, de geur en het licht, etc.... Daarbij blijft gevoel en denken intensief meedoen. Ik nam nooit aan dat ik alles goed invulde, maar als ik er vragen over stelde werd dat vaak als aanval ervaren. Vreemdsoortig raadsel: dat IK iets NIET zeker weet is onprettig voor de ANDER?
Als ik dat 'aan-uitschakelen' niet had gekund dan was ik er misschien niet meer omdat ik dan mijn kern niet terug had kunnen vinden! Dan was wedstrijddansen geen uitlaatklep geworden, had ik geen vrijheid gevoeld en geen eigen kracht. Boeken hadden mij niet getroost en ik had veel 'gemist'.
Leuk, alleen staan? Niet altijd, maar wel leerzaam.
Een éénheidsworst wordt geen kunstenaar, danser of schrijver. Ik weet héél zeker waar ik nog op hoop al zegt men dat het naïef is of onbezonnen. Aanval noch verdediging trekt mij. Bitter ben ik niet geworden en nog steeds zit ik, meestal grinnikend, in de hoek met de halfvolle glazen. Ik vertrouw u zoals mezelf, houd van u zoals ik mezelf liefheb. Totdat u dat verspeelt. Dat levert soms zéér schokkende beelden op. Ontvellend rauw en keihard. Voor alle betrokkenen. Men krijgt wederzijds een inkijkje in een elkaars wereld. Dat is wel duidelijk, maar niet dodelijk!
Het spreekwoord van de waard en zijn gasten bevat, althans voor mij, een onuitputtelijke levenswijsheid. Dat ligt een tikje anders bij de andere betrokkenen, geloof ik, maar ieder heeft recht op zijn eigen tegeltje. Samen hebben zij meer macht, denken zij. Behalve over de vrije gedachten van die ene zonderling. Ligt daar het verschil waardoor mijn herinneringen nog evenveel kleur hebben terwijl zij eisen dat ik doe alsof er nooit iets is gebeurd? Van nature ben ik humoristisch en emotioneel, initiatiefrijk, doortastend en mijn goede humeur steekt als een feestelijke puntmuts in de lucht. Als een uitroepteken van hallo, hallo, haha. Opgeruimde muts heet dat. Mijn huis? Ach, dat lijdt wat want opruimen prijkt onderaan mijn lijstje. Enkele medelevenskunstenaars begrijpen mijn gelaagde zelfspot wel. Misschien wordt mijn hoofd ooit ook een vergiet? Waarschijnlijk in het voorportaal des doods waar Dementie-kanen en Alzheimer-ioten de uittocht zwaaien. Er zijn enkele mensen die daar nu al met smart op wachten. Dan hoeven ze niet meer bang te zijn. Voor ontmaskering. Mijn boeken lezen ze hopenlijk niet.
feedback van andere lezers- Mistaker
Gekken hebben de halve wereld.
Groet,
Greta
Dora: Ik las ergens dat 70% van de wereldbevolking één of andere psychische storing heeft. Daar valt hoogtevrees geloof ik ook onder...zou neuspeuteren ook een storing zijn? Ik heb wel eens last van een onbedwingbare lachstuip... hihi actreutelen hahaha. - ivo
lieve Dora, je bent me er eentje ... hahaha en ja vaak ben je een open boek en wie is dit niet ... maar jij doet het wel heel bijzonder .. succes ...
Dora: Dank je, zoals ik zei, met een schoon geweten hoef ik niets te vergeten.
Ik ken er een paar die zijn zo gesloten als een oester, helemaal géén open boek, die kunnen het mijne lezen en zichzelf er niet in herkennen.. - warket
Kan het dat ik je verhaal ooit elders gelezen heb? Schitterend!
Dora: Nee, dat is onmogelijk. Het is een uniek verhaal, maar het onderwerp is inderdaad al wel eens via een ander insteek door mij beschreven - hettie35
Het lijkt inderdaad veel op iets wat ik ook gelezen heb, maar dat zal dan ook wel bij jouw zijn geweest.
Heb het met plezier gelezen.
Groetjes Hettie
Dora: Het is een redelijk universeel gegeven, maar toch echt vers van het mes... dank je
|
