|
< terug
Fragment
Als kraaien zwaaien in tegenlicht / grondleven spurt in dauw / kan ik van op een heuvel / alle windstreken zien. In het westen ligt een schaduw / op omgeploegde grond / die tijd roffelt / tot dovenetels bloeien.
Als ik er bijna ben wil ik misbaar zijn. Het is negen uur. Welkom in de leegte, laat ons iets eenvoudig doen. Kluitenland schuift onder mijn tweewieler voorbij. Het zadel is krom door sleet. Voor ik het vergeet, het heeft nog niet geregend vandaag en ik ben geen spijbelaar.
De deuren van een warenhuis gaan open. Mensen staan in de rij / als / ik wil de eerste zijn. Aan het voetbalstadion moet de inwendige orde nageleefd worden. Toch plas ik tegen een boom. Misschien wordt dit een goed kortverhaal. Mijn tenen krijgen kou. Ik ga nu verder en schrijf de toekomst later wel op.
Op het speelplein roepen kinderen en aan een vitrine is een aankondiging geplakt. Iemand wil een pachthof tot woning en kantoor verbouwen. Neem een andere weg, een onbekende weg. Een weg van twijgen en knoppen kijken, verdwalen in een holleweg met onbewoonde konijnenholen waarin mijn zwaarden begraven zijn.
Nu gaat het bergop. Zet een zonnebril op tegen de wind, om grijsheid te verbergen. Een boer pompt koeiendrek in een beek net voor het bos. Lang geleden dat ik hier nog geweest ben. Toen waren mijn oren nog niet zo slecht. Ik ga op zoek naar de plaats waar ik met haar gespijbeld heb van school. Ze was amper zestien. We hadden een stokbrood, kaas en limonade mee. Verscholen onder een den hebben we mekaar de hele dag gekust. Ik had nog nooit borstjes gezien. De regen voelden we niet eens.
Het dennenhars en haar geur zijn in mijn geheugen gebleven. Ik ken de weg.
Eerst die varens door langs een onzichtbaar pad. Dan de open plaats waar het dennenbos begint. In het midden staat nog die grote den. Ook de jongen en het meisje liggen eronder nog te kussen.
Ik ga zitten, spijbel deze keer alleen en neurie 'meera' voor me uit.
Verdorie toch, ik wil opnieuw beginnen en maak er nog vijftienduizend dagen van.
Een heel eind verder, op een onverharde weg, komt een vrouw veel jonger dan ik met een hond voorbij. Haar haren zijn pikzwart. Ze moet zo rond de dertig zijn. Ik kijk haar aan. Ze bekijkt me wantrouwig. Wat zit die jonge grijsaard tijdens de werkuren in dit bos te schrijven in een kladblok op een zadel?
Ze versnelt haar pas en roept 'kikkie' tegen de hond.
Ik blijf staan, met een potlood en nog wat ongeschrevenheid, zie dovenetels en herinner me plots die ochtend...ook al belemmerden hoge vieze gevels het zicht, de witte bloementuil in het onafgemaaide gras.
Het is vijf voor acht, tijd om verder te gaan, iets te doen voor zonsondergang.
Ik kom thuis, maak de tafel schoon en zorg voor het eten. Daarna zien we wel hoe het donker wordt. Ik ben er niet zo zeker van dat ze mijn rug streelt voor het slapen gaan.
De bamboe beweegt. Waar slapen de muggen als het donker wordt, hoelang blijft het leven in een pas afgezaagde tak? Zullen we het aan onze kinderen vragen misschien.
De dag verdwijnt langzamer dan hij begonnen is.
Gisteren zag ik in het vuur hoe vlammen een houten rots omarmden tot hij gloeiend brak, verzwolgen werd en verdween in as.
De stilte maakt lawaai. Ik hoor het bloed door mijn aders stromen; lichaam leeft. Het is vrijdagavond vandaag. Kus ik daarna de maan met nachtvlinders om me heen in een sterrenhemel die weer zichtbaar wordt.
feedback van andere lezers- ivo
weerom zo mooi ...
warket: Ik ga nu slapen. - Dora
Ja. alweer genieten... ik had nog nooit borstjes gezien vind ik ook zo lief gezegd... - Hoeselaar
Mooi verteld en ik genoot
|
