|
< terug
Op stoom
Als hongerige wolven huilt de wind om het huis. Het hemelwater scheert in strenge striemen als om iedere zondaar af te straffen nog voor hij Petrus bereikt, maar zij hoort het amper. Stomend zit ze achter de laptop. Schoongeboend, in een wintertrui met de koude voeten gestoken in dikke a-modieuze sokken en de onverslijtbare leren Poolse slippers, trekt ze zich niets aan van de regen die de bladsla geselt. Dat de walnoten per kilo door de tuin vliegen omdat ze de storm niet weerstaan, merkt ze ook niet. Net zo min let ze op de poes die ongedurig door het huis struint.
In razend tempo rammelt ze haar ongenoegen onder de knoppen weg. Dáárom kan de kat haar ei niet kwijt. Waar moet ze haar dutje doen als alles tintelt van fonkelende opwinding en oververhitte emoties? Het vrouwtje kladdert hun huis onder het bloedrode aura van boosheid dat de rust uit meubels en muren jaagt. Al voelen sommigen het onbewust, toch hebben mensen het vermogen verloren om leven in dode dingen te herkennen, weet de rode poes van de overleden architect.
De mail is inmiddels twee a-viertjes lang. Frank van zich afgegooid in welriekende volzinnen die minutieus woedend alle terechte verwijten verwoorden, heeft ze haar ongenoegen op de virtuele pagina's gekwakt. Was het met kroontjespen gedaan, zou het papier zich schamen om de verkrachting die vieze vegen van misbruik achterlaat. Papieren nepschaamte, die de voorgedrukte lijnen negeert, om via haar ontsierde maagdelijkheid te illustreren dat liefde ook zijn zwarte zijde kent. Rommelige inktvlekken en onbeheerst weggesprongen spatten omdat de scherpe gespleten punt van de pen, in de haast om de snel opeenvolgende gedachten te vatten, aan het gladde papier bleef haken.
Voldaan schuift ze bij het toetsenbord vandaan en zet een zeventiger jaren cd op. Meeslepende rampdamp-nummers. Meestal wordt ze daar vrolijk van, want zo kwaad als ze nu is moet er een stevige injectie tegengif tegenaan. Ze kent alle liedjes uit haar hoofd. Hardop zingt ze mee. Verloren jaren galmen door het huis waarboven de razende wolkenhemel bitterzoete tranen weent. Op de maat van 'The Rivers of Babylon' stampt ze naar de keuken voor koffie.
feedback van andere lezers- Wee
Gelukkig zijn ook virtuele vellen geduldig :)
Hm ... er ontvouwt zich iets!
Dora: Het was al die tijd opgevouwen, haha... dank je wel Wee. - Hoeselaar
Bij die klanken dans ik naar de keuken en geloof me de koffie smaakt dan even goed als dat het tante Leen zou zingen
Dora: Koffie ,koffie, lekker bakkie koffie
jongens wie lust er een mok? (Rita Corita)
Dank je Willy - mephistopheles
veel makkelijker die virtuele vellen.
Morgen mail ik.
Dora: Dank je wel ...
|
