Volg ons op facebook
|
< terug
't Lijkt wel of het gisteren was…5
Ik neem het zekere voor het onzekere, ik besluit om nog dezelfde avond te vertrekken. Het wordt hier een beetje te warm onder m'n voeten. Met een volle maag en het zwarte boekje in m'n binnenzak, vang ik de terugtocht aan. De duisternis is nu m'n bondgenoot. Ik begin de streek te kennen, alle wegeltjes leiden hier recht naar de grote steenweg. Zouden die flikken mij niet nogmaals een lift kunnen geven? Maar nee hoor, als je de politie nodig hebt, zie je langs geen kanten…
Verdomme, het was geen goed idee om 's avonds te vertrekken. Zoals gewoonlijk een onbezonnenheid, het verstand komt met de jaren, zegt men altijd. In mijn geval zijn het wel echt lange jaren. 't Heeft de hele dag niet geregend en nu ik op stap ben, begint het opnieuw te regenen. Hebben die weergoden iets tegen mij, vraag ik me af. Terugkeren naar de geborgenheid van dat huisje is geen optie. Ik durf het niet riskeren. Zolang er maar geen wind opsteekt, is er niets aan de hand. Ik had er niet mogen aan denken. Ik word op m'n wenken bediend. De regen en wind geselen m'n aanminnig gelaat. Ik voel me als een kapitein op een schip die de woelige baren moet trotseren, wetende dat z'n schip met man en muis zal vergaan. De ratten hadden zich verscholen in de enige reddingssloep aan boord, maar daar zat een gat in…
Waar is dat verdomde bushokje gebleven? Ik begin doordrenkt te geraken, krijg het koud. Niet opgeven, je bent jong en je wilt wat. Zal wel, ik wil een huiskamer met een gloeiende stoof die omliggend zo'n dertig graden produceert. Ezel dat ik toch ben. Ik stap nu flink door, ik moet wel anders krijg ik het niet warm. Ik zie het bushokje, er staat een bus warm te draaien. Cadzand,staat er vanachter op. Ik twijfel of ik de bus zal nemen, 't gaat me weer geld kosten en ik moet zuinig zijn. De pot op, ik neem de bus. Daar is het tenminste warm en droog. Ik koop een ticketje, plof mij neer aan een raam, recht tegenover de uitgang. In geval van nood ben ik onmiddellijk buiten, is m'n achterliggende redenering. Met de bus ben ik er op nog geen tien minuten, te voet had ik er twee dagen over gedaan…
Ik ben terug in Cadzand, de plaats waar ik nog geen achtenveertig uur geleden ook al eens stond. Maar nu is er wat meer volk op straat en in de kroegen. Ik heb dorst, koop een flesje Fanta aan de frituursnackbar. Ik zoek de richting die ik uit moet, ergens moet er hier toch een bord staan met de richting België? Of kennen ze België niet? Een deel was toch vroeger een Nederlands provincie? Vraag maar aan Willem de Zwijger, maar die zal niet antwoorden omdat hij er het zwijgen toedoet. De man had zulke slechte tanden dat hij z'n lippen en kaken op elkaar geklemd hield. Toen hij eindelijk besloot om zich een vals gebit aan te schaffen, was het bijna te laat. Z'n binnenkamer stond vol met van die kleine zweertjes. Hij moest drie keer per dag z'n mond spoelen met geparfumeerd zeewater, het zout in het zeewater zou z'n mond ontsmetten, zeiden z'n geleerde doktoren. Wie gelooft die mannen nog hé?
Ik loop op de dijk van Cadzand. De wind waait hier een stuk harder dan in het dorp. Wat vrij normaal is. de regen was overgegaan in van die miezerige druppels. Ik ben op zoek naar een onderkomen voor de nacht. Ik vervloek nogmaals m'n impulsiviteit. Ik had droog kunnen zitten. En slapen. Er zijn hier nog toeristen die met hun hond door de regen lopen. Morgen trappen de mensen in de hondenpoep, het ontlokt mij zowaar een glimlach. Ik ben nu op een gedeelte waar de dijk overgaat in de duinen. Ik daal af en loop over het strand. Ik weet als ik de kustlijn volg, ik automatisch op Belgisch grondgebied zal belanden. Maar de wind wordt heviger, de regen ook. Komt er dan nooit een einde aan m'n lijden? Ik voel me als een drenkeling die pas uit het water komt, even miserabel en even nat…
Ik sla een bocht om, bots tegen een boot. Hier brandt geen enkel licht meer. 't Is hier stikdonker. Ik had die kaars moeten meebrengen, waarom heb ik daar niet aan gedacht? De boot ligt half begraven onder het zand. Ik kruip erop, voorzichtig voetje na voetje. Ik ben bang dat ik door het dek zal zakken. Stel dat het water tot hier komt, dan lig ik alsnog te verzuipen met wat gebroken botten in m'n lijf. Geen goed vooruitzicht, als je het mij vraagt hé? Maar de boot was schijnbaar nog stevig genoeg. De deur van de stuurcabine ging zelfs zonder enige weerstand open. Een beetje geluk mag een mens al eens hebben. Ik ging naar binnen, m'n ogen probeerden aan de duisternis te wennen. Bij het licht van m'n aansteker kijk ik in het rond. Niet veel soeps, zo te zien. De hele cabine was bedekt met graffiti. Er lag een hoop rommel, die ze zelfs op de vuilnisbelt niet wilden. De jeugd had zich schijnbaar hier goed vermaakt. In de hoek was een slaapkooi. Ik plofte mij neer. 't Kon me allemaal niet meer schelen. Ik ben moe, zo moe…
Ik lig in de duisternis te staren, terwijl ik een sigaretje rook overdenk ik al de gebeurtenissen die ik meegemaakt heb. Het lijkt wel een boek. Ik heb het koud, lig te klappertanden en te rillen. Ik moet proberen te slapen, maar de wind trekt en duwt tegen de boot. Plots vliegt de deur open…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
mooi mooi en het blijft boeien .. haast je weet het goed te schrijven, chapeau.
GoNo2: Dank u wel! - dorus
prima
GoNo2: Dank u wel! - andremoortgat
Weer hoedje af voor jouw verteltrant !
Wij genieten...
GoNo2: Dank u wel!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
