|
< terug
't Lijkt wel of het gisteren was…12
M'n eerste dag zit er bijna op. Na de afwas te hebben gedaan, waarbij ik hulp kreeg van Flip, jawel de maaltijdenman. De enige die een keukenhanddoek neemt en spontaan begint af te drogen. De anderen houden zich onledig met kaarten, schaken en naar de tv zien. Ik zie vanuit de kitchenette hoe Daniel z'n stoottroepen aan het verzamelen is. Rummens heeft zich teruggetrokken op z'n bureeltje. Is bezig met het dagrapport te schrijven. Aantekeningen van hoe wij ons gedragen, voer voor de psychologen en andere hersenkijkers…
" Waarom zit je hier?"vraagt Flip.
" Omdat ik aan het knikkeren was met het glazen oog van mijne bompa…" zeg ik met een smile tot achter m'n oren.
Flip kijkt me verbaasd aan, zoiets heeft hij nog nooit gehoord. Ik ook niet. Ze steken je tegenwoordig voor het minste achter de tralies van een gesticht. Dat zeg ik hem ook. Binnen het kwartier wist iedereen waarom ik hier zat. Radio Tamtam deed z'n werk…
Stipt om 19:00 mogen we nog even buiten gaan. Recreatie van 19:00 tot 20:00 : sport & spel. De sport bestaat uit volleybal spelen, het spel bestaat uit pootje- lap. Ik zie dat Daniel een uitblinker is op dat gebied, ook eentje die graag een vuurtje stookt. Die anderen de kastanjes uit het vuur laat halen om nadien met de eer te gaan lopen. Zal later gangster of politieker worden. Ik ben op m'n hoede, heb totaal geen zin om met m'n lief smoelwerk tegen de grond te smakken. Ik weet wat vechten is, heb het nog geleerd toen ik in Zeebrugge woonde. Wij, de schipperskinderen tegen de dorpsjeugd. De boerenjongens dus. De strijd van de Witte van Zichem was maar klein bier tegenover onze strijd. We sloegen elkaar echte bloedneuzen en echte blauwe plekken. Jongens, dat was nog eens een tijd. Ik ben meermaals met kapotte kleren en een bang hartje naar huis gegaan. M'n moeder werd gek van mij, m'n vader sloeg me als een gek. Met de riem als hij goedgezind was. Met de wandelstok als hij weer eens te veel gezopen had. 't Maakte weinig verschil uit, 't deed evenveel pijn. Er zijn dagen geweest dat ik niet meer op m'n gat kon zitten. Kapotgeslagen door z'n riem. Ik vertelde het in de biechtstoel. De pastoor zei dat ik geen penitentie nodig had, ik was al genoeg gestraft. Voor de rest bleef alles bij het oude, er werd geen gevolg gegeven aan hulpkreten.
Om maar te zeggen dat ik tegen een stootje kon en kan…
Er is één ding in m'n leven dat ik niet verdraag. Onrecht. Flip, is hier schijnbaar de zondebok. Ik zie hoe hij gepest wordt door Daniel en z'n bende paljassen. Meelopers heb je nu eenmaal overal. Pootje- lap en hupsakee, daar ligt Flip met een geschaafde knie tegen de grond. Er zit een snee in z'n knie, het bloedt hevig. Ik loop naar hem, help hem recht. Ik ben gevallen, zegt hij. 'k Heb het gezien, zeg ik. Hij drukt z'n zakdoek tegen z'n knie. Ik ondersteun hem tot bij Rummens…
Rummens bekijkt de wonde, schudt z'n hoofd. Kan een mens hier dan nooit rustig werken. Dat rustig werken neem ik met een korreltje zout. Rustig zuipen, zal hij bedoelen?
Hij haalt de verbandtrommel boven. Wast de wonde met water uit. Doet er mercurochroom op. Flip probeert de pijn te verbijten. Het lukt hem maar half. Rummens plakt er een pleister op, doet een zwachtel rond de knie. Morgen naar de infirmerie, zegt hij. Jij neemt vanaf nu Flip onder je hoede, zegt hij tegen mij. Ook dat nog…ik ben gepromoveerd tot kinderoppas. Op dat moment is m'n besluit gevallen om zelf een kliek te maken. Maar eerst moet ik orde op zaken stellen. M'n eerste en waarschijnlijk ook laatste doelwit is Daniel. Ik weet het, het klinkt allemaal een beetje overdreven, maar overleven is een kunst in een gesticht. Of denk je dat de wolven alleen maar in 't bos zitten?
De recreatie is op slag afgelopen. Iedereen naar binnen. Tv wordt uitgezet. Iedereen op z'n stoel gaan zitten en de eerste die z'n muil durft open te doen, mag een paar dagen op afzondering gaan zitten. Afzondering noemen ze dat hier. Flip mag bij wijze van uitzondering op de zetel zitten. Met z'n been op de salontafel. Ik zie aan z'n gezicht dat hij pijn heeft. 't Maakt me kwaad en opstandig. Daniel zit er met een glimlach bij. Ik wil die glimlach van z'n gezicht kloppen. Dertien of veertien jaar is hij, een belofte voor de toekomstige maatschappij. Z'n mede-tafelgenoten kijken beteuterd naar het verre niets. Voelen de bui al hangen. Rummens duikt de leefruimte binnen. Z'n gelaat spreekt boekdelen….
" Kan er mij iemand vertellen hoe dit kon gebeuren?"
Iedereen zwijgt als een graf.
" Ge gaat mij toch niet wijsmaken dat hij zomaar gevallen is?"
Geen antwoord. Niemand heeft iets gezien. Behalve ik. Maar ik ben niet van plan om Rummens in te lichten. Ik wil wel eens zien hoe hij dat hier oplost.
" Vanaf nu is Noël verantwoordelijk als kameroudste in paviljoen A. Zijn er klachten dan ga je eerst bij hem. Hij verdeelt de taken en ik wil geen commentaar…"zegt Rummens op gebiedende toon.
Ik begin er aan te denken om m'n gegeven woord aan de directeur lichtjes te vergeten. Een vroege vorm van Alzheimer, zeg maar…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
schitterend .. het blijft boeien
GoNo2: Dank u! - dorus
knap!
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Pootje lap....
Jij toch ook vinger in de pap
Maar wel schitterend in de rol
Van beschermer der gepesten
GoNo2: Dank u! - warket
...en nu naar het vervolg.
GoNo2: Dank u wel!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 8Uitstekend:   4 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
