naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Verse koffie…

door GoNo2

Ik sta op mijn balkon, rook een sigaret, terwijl m'n kat op het tuintafeltje zit te wachten op haar dagelijkse maaltijd. Voor één keer zit ze niet te klagen. Da radio speelt zachtjes iets wat moet doorgaan voor muziek. Onderbroken door berichtgeving over het zoveelste ongeval op een autostrade. Elke dag is het wel ergens prijs, denk ik dan. De autostrades hier in België zijn een toeristische attractie op hun eigen, er valt altijd wel iets te beleven…

De geur van versgezette koffie prikkelt m'n neus. 't Ruikt lekker, doet mij goesting krijgen in versgemalen koffie. Roept ook herinneringen op naar vervlogen tijden. De tijd toen ik klein was en op bezoek ging bij pépé en mémé. M'n broer werd opgevoed door hen, woonde ook in bij hen. Heeft nooit de harde hand van m'n vader noch m'n moeder gekend. M'n grootouders beschermden hem met hand en tand. Ze woonden aan de overkant. Recht tegenover onze kleine boerderij. Wij sliepen op zolderkamers. Een zolder die ingedeeld was in compartimenten. Gemaakt van triplexplaten. Van isolatie was er toen nog geen sprake, je sliep onder de naakte dakpannen. Als het stormde, vloog er al eens een dakpan weg, de pispot deed dan dienst om de regen op te vangen. De ergste storm die ik mij kan herinneren moet geweest zijn toen ik een jaar of zes was. Donkere wolken pakten zich boven onze boerderij samen. Broeiend heet was het toen. De eerste donderslag deed ons huisje op z'n grondvesten daveren. Het leek wel of het einde van de wereld begonnen was. Na die donderslag kwam de wind opzetten. Niet zomaar een windje, nee, rukwinden die alles meenamen wat niet vast stond. Mirza, ons paard, hinnikte angstkreten. Je hoorde haar schoppen tegen de staldeur. De kippen zwegen, kropen op hun stok, samen met de haan. Die haan hield voor één keer z'n grote klep. Toen begon de regen te vallen, grote regendruppels die tegen het zolderraampje kletterden. Zwiepende regen, opgejut door de rukwinden. Niet ver vanwaar wij woonden sloeg de bliksem in. Los in een eeuwenoude eik. De eik werd letterlijk in tweeën gekliefd. Hij heeft er nog jaren zo gestaan, tot hij bij een volgende storm ontworteld werd. De boer heeft hem toen in stukken gezaagd, stukken die hij nadien verkocht voor de open haard… De ene z'n dood is de andere z'n brood hé?
Ons boerderijtje kraakte in al z'n voegen. M'n ouwe heer lag er niet van wakker, die zat pinten te pakken in z'n stamkroeg in de vissershaven. De oude vissershaven van Zeebrugge. Nu een toeristische trekpleister van vergane glorie. Veel vissersboten zijn er niet meer in Zeebrugge. Kinderen van vissers hebben tegenwoordig een andere blik op de toekomst. Wie wil er nu nog het harde leven van een visser doorstaan hé? Weinigen…
Ik en m'n zusjes waren bang, heel bang. We kropen bij elkaar, beschutting zoekende als kuikens bij moeder Kloek. Ons moeder zag het, haalde haar schouders op en zegde dat we ons niet moesten aanstellen. Die storm zou heus wel overgaan. We geloofden haar niet. Die storm ging niet over, nam alleen maar in hevigheid toe. De populieren achter onze boerderij bogen door de kracht van de wind. Een populier is geweldig sterk, dacht ik toen. Maar vroeg of laat komt het breekpunt in zicht. En ja hoor, de oudste brak als een luciferhoutje. Een gapend gat achterlatende in de donkere hemel, die doorkliefd werd door bliksemschichten. 't Deed pijn aan m'n ogen, maar ik bleef kijken naar het vertoon van natuurlijke kracht en macht. Ik heb me nog nooit zo klein gevoeld die avond…
We hoorden iets kraken op het dak. Enkele minuten later hoorden we een slag. Deze keer geen donderslag. M'n moeder raapte al haar moed bijeen en ging buiten kijken. Ik volgde haar met een klein hartje. Uit pure nieuwsgierigheid. De helft van de schouw lag op het konijnenkot. De antenne hing nog vast met enkele kabels. Over de rand van de dakgoot. De kabel, die naar binnenliep naar de trekhaak, was gewoon afgeknapt. Antennes werden toen nog gericht door middel van een treksysteem. Om de antenne te richten en het signaal op te kunnen vangen. Een geluk dat de tv niet door het plafond geschoten is. Een rechtstreekse uitzending vanuit de ruimte zou in die dagen een primeur geweest zijn voor de toenmalige BRT…
M'n moeder vertrouwde het zaakje niet meer, zei dat we onze jas moesten aandoen. We gaan naar pépé en mémé, daar is het veiliger. De storm ging liggen. Althans dat dacht ik toen. Dat gevoel kreeg ik toen we bij m'n grootouders binnen waren. De tuin van m'n grootouders zag er uit als een slagveld. Overal geknakte bloemen. De molen lag er zieltogend bij, met z'n wieken smekend naar de hemel. De beek zat op het randje om over te lopen. Als dat gebeurde stond haar bloementuin onder water. Een ramp voor grootmoeder. Ook voor haar bijverdienste als bloemenverkoopster. Grootvader vloekte. Van vloeken kende hij iets, geleerd van de Duitsers, zei hij altijd. Veel hielp z'n gevloek niet, maar 't luchtte hem op. Mijne molen is naar de kloten, verdomme toch. En m'n bloemen en planten dan, vroeg grootmoeder, die stomme molen kan nog gemaakt worden, m'n bloemen niet. Grootvader trok z'n schouders op. Had al lang geleerd om niet tegen de vrouwelijke logica in te gaan. Ging nog liever in de gietende regen gaan staan dan er verder op in te gaan. Ik volgde hem als een schoothondje. Inspectie van de molen, gesneuveld op een bedje van geknakte bloemen. 't Valt nog mee, hoorde ik grootvader mompelen. Ik keek er naar met kennersoog. Door het feit dat ik meegeholpen had aan de opbouw van die molen, had ik inzicht in de structuur van grootvaders vernuft. Die molen kon tegen een stootje. Alleen de sokkel was niet stevig genoeg. Vastzetten in beton, zei grootvader tegen mij. Ik was het met hem eens, hoewel ik het verschil niet kende tussen beton en cement. Ik voelde nattigheid. En nog geen beetje. Ik stond in een plas water. Op m'n sloffen. Van die goedkope sloffen uit de stock americain. Als je er twee paar kocht, kreeg je er een paar gratis bij. Allemaal dezelfde maat, maar dat was tegen dat je groeide. Die sloffen kwamen van het Amerikaanse leger. Van vilt gemaakt. Niks waterdicht. M'n moeder verscheen in het deurgat. Riep naar mij dat ik onmiddellijk moest binnenkomen. Ik probeerde te doen alsof ik haar niet verstond. Grootvader zei dat ik beter zou luisteren, hij kende z'n dochter die tevens mijn moeder was. Schoorvoetend ging ik naar binnen, mij verwachtende aan een sermoen.
Bij iedere begin van een sermoen werd ik eerst getrakteerd op een paar oorvijgen. Kwestie van het goed in m'n oren te knopen. Zo ook nu. Ze keek naar m'n doorweekte sloffen. Uitdoen, beval ze. ik deed ze uit, gaf ze haar. Ze tikte me vriendelijk langs beide kanten tegen m'n wangen met die sloffen. Natte sloffen kunnen hard aankomen…Zet ze onder de stoof, zegde m'n grootmoeder. De Leuvense stoof nam bijna de helft van de ruimte in, maar rond die stoof was het gezellig zitten in de wintermaanden. Zeker als grootvader begon te vertellen over z'n roemrijke avonturen tijdens de tweede wereldoorlog. Grootmoeder zei altijd dat grootvader op z'n eentje de oorlog had gewonnen. Maar ik en m'n broer hingen aan z'n lippen. Z'n verhalen waren duizend keer beter dan een stripverhaal of boek. Op die Leuvense stoof werd er cichorei gelegd. Het is een geur die ik nooit meer vergeten ben. Later, veel later, heb ik die geur nog eens waargenomen toen ik op een oude boerderij belandde. Ik was verloren gereden met m'n brommer, kilometers door niemandsland. Maïsvelden, afwisselend met aardappelvelden. Zo ver het oog kon reiken. De enige levende wezens waren de vogels in de lucht. En ergens een koe die loeide in de verte, maar die ik niet zag. Tot ik een boerderijtje zag en de geur van cichorei opsnoof…

Een stuk van m'n leven rolt zich voor m'n ogen af. Terwijl ik de geur van verse koffie ruik. Toch raar dat dit gebeurt in enkele minuten, denk ik dan. Ik heb geen koffiezetapparaat meer. Sinds ik Senseo gebruik overbodig geworden. Ik weet niet eens de prijs van zo'n apparaat. Bestaat dat nog wel? Eens kijken in de kringloopwinkel, is m'n besluit. Recycleren noemen ze dat. Ik wil terug de geur van verse koffie ruiken. Senseo is in principe een vluggertje. Als je twee minuten wacht is je koffie lauw. Je bent verplicht hem zo vlug mogelijk op te drinken. Nee, m'n besluit staat vast, ik wil vanaf morgen verse koffie. Desnoods met een fluitende ketel, zoals bij m'n grootouders. Een beetje stoom afblazen bij een heerlijk kopje koffie kan geen kwaad hé?
M"n kat zegt dat ik nu al lang genoeg gedagdroomd heb, 't wordt tijd dat ik ook eens aan haar denk. Ik til haar op, geef haar een kusje op haar snoet. Viezerik, miauwt ze, ge zijt nog niet gewassen en je stinkt uit je bek. Katten zijn geweldige hygiënische dieren. M'n kat wast zich tien keer per dag. Voor wie of voor wat, heb ik het raden naar. Zou ze het doen om mij om haar vlijmscherpe klauwen te draaien? Of doet ze het in de hoop ooit een kater te mogen verwelkomen? Kan voor gezorgd worden, een flesje Kriek onder haar eten zal haar de mooiste kater ter wereld opleveren. Gezien ik nogal sociaal aangelegd ben, gun ik haar dat met veel liefde…

Ik krijg die geur van verse koffie niet uit m'n neus. Vanmiddag ga ik op zoek naar een fluitketel. Een moor zoals wij dat vroeger noemden. Ik moet nog ergens in de kelder een oude koffiekan hebben. Maken ze nog koffiekannen? En koffiemolens? Windmolens wel, maar koffiemolens? M'n zoektocht zal al een verhaal op z'n eigen zijn, denk ik…

©GoNo

feedback van andere lezers

• andremoortgat
  Nostalgie en chicorei
  GoNo2: Dank u!
• ivo
  de mens zijn geheugen is een en al verhaal, wij onthouden geen feiten, maar verhalen in kleuren en geuren, zo zit de mens nu eenmaal in elkaar.
  
  knap geschreven :)
  GoNo2: Dank u!
• dorus
  knap
  GoNo2: Dank u!

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 6

Uitstekend: 3 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 3 stem(men)