naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

zestig plus twee dagen

door warket

Eergisteren werd ik zestig.

Op de zolderkamer zie ik soms in een uitzonderlijk toeval tussen spinnenwebben kleine sporen van hun.
Op een morgen vanochtend hakte ik in de tuin een kuil om een struik nieuw leven te geven en vond een vergeten fragment verleden tijd: plastic soldaatjes die we samen begraven hadden omdat de oorlog voorbij was. Nu vraagt hij of ik vandaag tijd heb om een kast te verhuizen. Natuurlijk heb ik tijd. Ik heb niks anders te doen met tijd.
Zijn tijd tikt anders dan die van mij. Tijdskrediet bestaat niet voor hem. Tijd leeft naast zijn hoofd. Hij kijkt nog een eindeloze tijd voor zich uit. Heimwee naar de tijd is moeilijk te begrijpen voor hem, en nog moeilijker te beschrijven voor mij, al herinner ik mij nog het begin: mijn polshorloge bij de eerste communie. Hij kijkt naar het uur op zijn iPod, nooit anders gedaan. Echte venten nu halen de neus op voor polshorloges. Ik draag het ook al jaren niet meer. Overdag vertelt de zon mij het ongeveer-uur, en 's nachts doet de maan net hetzelfde.
Tenminste delen we in dit heden hetzelfde: we herkennen het verschil tussen onkruid en bloemen niet.

feedback van andere lezers

• ivo
  zo heeft elke tijd zijn ijdelheden .. het gekke is dat het niet-kennen in een wereld van kennen en gekend zijn - haast een Robin Hood gehalte krijgt, waardoor de vrijbuiter zich kan meten op een andere wijze dan wat de modale mens in deze tijd doet.
  warket: ja
• greta
  Lome dagen zonder tijd. (Lijkt me heerlijk overigens..)
  Mooi neergezet dat beeld.
  warket: dank je
• koyaanisqatsi
  Niet simpel, hedentendage door het leven stappen zonder uurwerk.
• andremoortgat
  Mooie mijmering
  Met veel loomheid neer gevleide regeltjes

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 7

Uitstekend: 3 stem(men), 75%
Goed: 1 stem(men), 25%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 4 stem(men)